“Μα καλά, δεν φοβάσαι;”, με ρωτούν όταν με βλέπουν να μιλώ τόσο ανοιχτά για τον καρκίνο.
Ναι. Φοβάμαι. Τρέμω. Παντρεύτηκα τον φόβο.
Κάθε που πονάει κάτι, το μυαλό εκεί. Ξανα ήρθε; Ήρθε πάλι ο καρκίνος; Φόβος.
Κι εκεί που δεν φοβόσουν τίποτα, φοβάσαι τα πάντα. Άκρο το ένα, άκρο και το άλλο.
Όσο όμως πιο σύντομα συνειδητοποιήσεις πως ο φόβος για κάποιο λόγο υπάρχει εκεί, τόσο πιο πολύ νόημα θα αποκτά η παρουσία του και ολοένα και περισσότερο θα γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Φόβος γιατί; Γιατί ήρθε; Τι θέλει να μας μάθει;
Ένα είναι βέβαιο: εμείς τον φωνάξαμε. Ας πάψουμε λοιπόν να τον φοβόμαστε.
Ας τον καλοδεχτούμε. Όσο τον φοβόμαστε, όσο ντρεπόμαστε για αυτόν, τόσο τον ταΐζουμε και τόσο αυτός θεριεύει.
Δεν ντρέπομαι που φοβάμαι. Είμαι άνθρωπος. Θα ντρεπόμουν αν ήμουν ατρόμητη, όπως κάποτε. Γιατί το ατρόμητος είναι αφύσικο.
Όταν αγκαλιάσουμε τον φόβο και καταφέρουμε να ακτινογραφήσουμε τον λόγο ύπαρξης του, τότε αυτός θα φύγει.
Ή θα έρχεται όλο και πιο αραιά.
Γιατί μόνοι μας θα προσφέρουμε στον εαυτό μας αυτό που μας έδινε αυτός: την αυτοπροστασία.
Χριστίνα
Ένας από τους πιο φοβισμένους ανθρώπους στον κόσμο
