Ένας χρόνος παρά δέκα έξι ημέρες . Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά , η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι ακόμη θα γυρίσεις πίσω και πως βρίσκεσαι κάπου σε ταξίδι .
Δεν έχω πιστέψει ότι δεν θα σε ξανά δω , ούτε και πρόκειται ποτέ να το πιστέψω .
Κάθε βράδυ είναι όλο και πιο βασανιστικό
Η καρδιά μου σφίγγεται και νιώθω πως θα σταματήσει μόλις κυλούν τα πρώτα δάκρυα .
Όλα είναι αδιάφορα χωρίς την παρουσία σου , γελάω , μιλάω , πηγαίνω σε μέρη διάφορα μα ένα τεράστιο κενό υπάρχει μέσα μου που τίποτα δεν με αφήνει να ευχαριστηθώ γιατί πάντα σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν ήσουν κι εσύ εδώ .
Τα όσα έζησα δίπλα σου , τα όσα είδα να βιώνεις και τότε δεν ένιωθα τίποτα απλώς παρατηρούσα τα πάντα μόνο και μόνο για να μη σε πειράξουν και ας μην ένιωθες όταν σε τρυπούσαν.
Τον ψυχρό διάδρομο
Τις κραυγές
Τους ήχους του οξυγόνου
Οι ενέσεις
Τα βαριά χάπια
Οι ακτινοβολίες
Το μίσος μου προς τους γιατρούς
Τα λόγια τους » μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου είναι ψυχοφθόρο» μου έλεγαν , ψυχοφθόρο ήταν να βλέπω πως φεύγεις και πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα…
Είμαστε ένα τίποτα με κακίες και εγωισμούς
Κάθε μέρα κάνουμε αγώνα για το ποιος έχει την καλύτερη δουλειά , το πιο ακριβό αυτοκίνητο , τα περισσότερα χρήματα , το καλύτερο κορμί , την καλύτερη γκόμενα και τα πιο ακριβά ρούχα . Ξεχνάμε πως δεν είμαστε αιώνιοι και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο
Κάποιες στιγμές θέλω να ουρλιαξω όπως εκείνο το μαύρο βράδυ , ακούγοντας νωρίτερα το απόγευμα κρυφά από τους γιατρούς να λένε » το παιδί είναι τελειωμένο» τόσο ψύχρα , σα να είναι ένα παιχνίδι με τελειωμένη μπαταρία..στα λόγια εκείνα έχασα κάθε ευαισθησία μου για οτιδήποτε …
Και πάντα θα θυμάμαι τα τελευταία λόγια του γιατρού ακουμπώντας το χέρι του στους ώμους μας » μας άφησε ο Αντρέας «
Την εικόνα εκείνη που αντίκρισα μπαίνοντας στο δωμάτιο , ένιωσα σα να με πνίγει μια λάμψη , σα να μου κρατάς το χέρι και να μου λες μη κλάψεις , λυτρώθηκα δεν πονάω πια …
Μου λείπεις αδερφέ …
Και σήμερα πονάω εγώ που δεν είσαι δίπλα μου αλλά πάντα θα βρίσκεσαι μέσα μου …
Ιωάννα
Photo by Laurynas Mereckas on Unsplash
