Είχα τη μεγάλη τιμή να μιλήσω στο Πανελλήνιο Συνέδριο «Καθ’ οδόν προς τον βέλτιστο θεραπευτικό συντελεστή στην ογκολογία»
Το θέμα μας ήταν «η εξωνοσοκομειακή φροντίδα και υποστήριξη των ογκολογικών ασθενών»
Δυστυχώς αυτή τη φροντίδα την αναλαμβάνει εξολοκλήρου το οικείο περιβάλλον!
Και είναι μια βαριά σωματική και ψυχική «εργασία»,πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης
Στην εισήγηση μου ήθελα να μεταφέρω τις εικόνες και τις ανάγκες, του ανθρώπου που έχει αναλάβει να σταθεί δίπλα στον ασθενή… του ανθρώπου που έχει αναλάβει τη φροντίδα εκτός νοσοκομείου.
Επέλεξα να μεταφέρω το παρακάτω
Εμείς με τον Δημήτρη είχαμε την ευλογία να έχουμε ένα σπίτι που βρίσκεται στον τελευταίο όροφο μιας οικοδομής χωρίς ασανσέρ !
Το σπίτι αυτό, μας χάρισε πολλά όμορφα ηλιοβασιλέματα, αλλά η επιστροφή μετά
από θεραπεία του ήταν βάσανο, γιατί έπρεπε να ανέβουμε 50 σκαλιά ..
Ο Δημήτρης ήταν πολύ περήφανος άνθρωπος και δεν ήθελε να τον βλέπω να ανεβαίνει τις σκάλες με δυσκολία, για αυτό μου έλεγε:
«πήγαινε εσύ μπροστά κορίτσι μου, να ετοιμάσεις το νερό, για να κάνω ένα μπανάκι και έρχομαι» .
Και έτσι έτρεχα πάνω, για να μην δω πως προσποιείται ότι «μπορεί»
Και για να προσποιηθώ και εγώ ότι δεν καταλαβαίνω…
μια σκάλα είναι η εξωνοσοκομειακή φροντίδα και η υποστήριξη των ογκολογικών ασθενών…
ας προσπαθήσουμε όλοι να δώσουμε μια ώθηση σε αυτούς που πρέπει να την ανέβουν
Πίστη Κρυσταλλίδου
δείτε εδώ όλη την εισήγηση :
