Σήμερα είχα ένα υπέροχο τηλεφώνημα,
ξέρεις από αυτά που κοιτάς ποιος σε καλεί και χαμογελάς πριν απαντήσεις.
Το τηλεφώνημα αυτό με πήγε πίσω, στα φοιτητικά μου χρονια, στα Εξαρχεια στην πλατεία, στον Καβουρα, στην Κοτταρού και στην Κληματαριά .
Νομίζω πως εκείνοι που μας θυμίζουν τα χρόνια των σπουδων μας, έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Όπως και να έχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μοναδικός έτσι κι αλλιώς, δοτικος, ταλαντούχος , μ’ ένα «ζωτικό χιούμορ» και αυτή η ιδιότητα του, να με κάνει πάντα να γελάω, με έξυπνο τρόπο, μου γεμίζει με περισσότερη αγάπη την καρδιά.
Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και η επικοινωνία μας δεν είναι όσο συχνή θα θέλαμε, ξέρεις η καθημερινότητα, η δουλειά, μπλα μπλα…χανόμαστε από αυτούς που εκτιμάμε και αγαπάμε.
Με πήρε λοιπόν σήμερα που δεν ήταν γιορτή, γενέθλια, Χριστούγεννα και Πάσχα για να με ρωτήσει πώς είμαι με όλο αυτό, πώς νιώθω που το περνάω μόνη μου.
«Έτσι να δω τι κάνεις» , μου είπε και δεν ήταν καθόλου «έτσι» ήταν ένα μεγάλο πελώριο «νοιάζομαι» .
Υπήρξα πολύ τυχερή στη ζωή μου, βρέθηκαν στο δρόμο μου άνθρωποι που με θωράκισαν με την αγάπη τους, διαπιστώνω πως και εγώ έδωσα πολύ , χωρίς να το καταλάβω , υπάρχει μεγαλύτερη περιουσία από αυτό;
Επικοινώνησε με όσους αγαπάς , επικοινώνησε με όσους αγάπησες, με όσους σε κάνουν να γελάς, σε όσους σε κάνανε να κλάψεις.
Δες τις επαφές σου και ξεκίνησε από το Α ή από το Ω και κάλεσε ανθρώπους που έχεις
ν´ακούσεις καιρό, θυμήσου αυτούς που σε δένει κάποιο δυνατό συναίσθημα μαζί τους … δεν χρειάζεται να πεις πολλά, μόνο ένα … «έχεις εμένα»
Πίστη Κρυσταλλίδου
Photo by Annie Spratt on Unsplash
