Το χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό το βλέμμα όλο οίκτο που συνοδεύεται από τη σκέψη «τον καημένο, τι του έμελλε να πάθει;». Σε κοιτούν λες και είσαι εξωγήινος, απορούν που σε βλέπουν να εργάζεσαι, να γυμνάζεσαι, να κυκλοφορείς.
Μα τι νομίζουν ότι είναι ο καρκίνος;
Ένα χρόνιο νόσημα είναι, όπως τόσα άλλα.
Μα γιατί θα πρέπει να αποτελεί κουτσομπολιό η αρρώστια;
Ένας άνθρωπος που έχει αρρωστήσει μπορεί να θυσίασε πολλά πράγματα στο βωμό της αρρώστιας του, όχι όμως την αξιοπρέπειά του. Μπορεί τώρα να τον βλέπεις αδύνατο, αδύναμο, με κοντά μαλλιά, σπασμένα νύχια, ακρωτηριασμένο, αλλά είναι ο ίδιος άνθρωπος που γνώριζες- περήφανος , θαρραλέος, βιοπαλαιστής, που παλεύει να σηκωθεί ξανά στα πόδια του και να συνεχίσει τη ζωή του κάτω από τις νέες συνθήκες.
Τι κι αν άλλαξε η εικόνα;
Νομίζεις δεν το γνωρίζει;
Νομίζεις ότι του αρέσει;
Κέρδισε όμως τη ζωή.
Κέρδισε τη χαρά να είναι με τα παιδιά του ακόμη μία μέρα, να βλέπει τον ήλιο να ανατέλλει ακόμη μία μέρα.
Κέρδισε το δικαίωμα να ξανακάνει όνειρα.
Αυτό που τώρα εσύ κοιτάς με οίκτο είναι η ανασύσταση των δυνάμεών του, είναι η προσπάθειά του να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του.
Σεβασμός του πρέπει κι όχι οίκτος και συμπόνια.
Αντωνίου Αναστασία
