Από τότε που αρρώστησα, έχω γίνει μέλος διαφόρων σελίδων-ομάδων που αφορούν στην αρρώστια μου. Όχι ιατρικών, περισσότερο εμπειρικών θα έλεγα.
Στις περισσότερες λοιπόν, διαβάζω ή βλέπω βίντεο που περιγράφουν την θετική ματιά τους, την αισιοδοξία που την αντιμετωπίζουν κ.ο.κ. Άνθρωποι που είτε το έχουν ξεπεράσει και μπράβο τους, είτε το παλεύουν οπότε πιο πολύ μπράβο τους.
Βγαίνουν χαμογελαστοί με δυναμισμό «ναι θα τα καταφέρουμε, πάμε δυνατά το χουμε» κι αλλά τέτοια.
Τους βγάζω το καπέλο!!! Ενίοτε τους αφήνω να με συμπαρασύρουν, γιατί βαθιά μέσα μου ξέρω πως έτσι πρέπει να είμαι κ εγώ πιο συχνά.
Ενίοτε τους ζηλεύω κιόλας.. Όμως να ξέρεις πως υπάρχουν αυτοί, αλλά υπάρχουμε κι εμείς.. Που προσπαθούμε να είμαστε έτσι… Που είμαστε και έτσι, αλλά είμαστε κι αλλιώς…
Γιατί έρχονται στιγμές, μέρες, φάσεις που είμαστε λιγότερο δυναμικοί και περισσότερο μουδιασμένοι… Που είμαστε λιγότερο θαρραλέοι και περισσότερο φοβισμένοι..
Που νιώθουμε ότι η ζωή μας έχει μπει σε παύση κι η αβεβαιότητα μας κυριεύει… Που περιμένουμε το «κακό» να περάσει για να συνεχίσουμε…
Εμάς που η διάθεση μας κρέμεται από τα χείλη του γιατρού μας ή τις εξετάσεις μας..
Εμάς που πάψαμε να γελάμε όπως παλιά.. Εμάς που ελάχιστα θυμίζουμε τον παλιό καλό εαυτό μας..
Εμάς που από ψυχή της παρέας, έχουμε μετατραπεί σε σκυθρωπά, θλιμμένα και μονίμως εκνευρισμένα ανθρωπάκια..
Εμάς που το μυαλό μας πλημμυρίζει, πνίγεται από το φόβο..
Εμάς που ενώ τη μια στιγμή χαμογελάμε, την επόμενη τα δάκρυα κυλούν ποτάμια από παράπονο ή ανασφάλεια…
Εμάς που ο παραμικρός πόνος μας παγώνει..
Κι απομένουμε ακίνητοι να αφουγκραστούμε την ένταση, την έκταση, το σημείο, τη διάρκεια… Εμάς που ενώ προσπαθούμε να δείχνουμε στους γύρω μας πως στέκουμε όρθιοι κι αντέχουμε, μέσα μας είμαστε γονατιστοί και προσευχόμαστε…
Πιστεύω πως δε διαφέρουμε πολύ, γιατί σίγουρα κι εκείνοι έχουν τέτοιες στιγμές, απλά επιλέγουν να το ζήσουν ή να το περάσουν αλλιώς.. Έχουμε όμως ένα κοινό: δεν παύουμε ποτέ να ελπίζουμε.. ♥️
Χρύσα Πατεράκη
