Ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα, το τρίτο. Ακόμα ένα διαφορετικό καλοκαίρι. Έχουν φτάσει οι ημέρες των δικών μας καλοκαιριών και το μυαλό τρέχει πίσω. Θυμάμαι τις ετοιμασίες, την προσμονή. Αναπολώ τις καλοκαιρινές μας στιγμές. Αναπολώ το χαμόγελό σου, εκείνο που είχες μόνο για εμένα. Και την αγκαλιά σου.
Αναπολώ, χαμογελώ και πλημμυρίζω ευγνωμοσύνη. Νιώθω πληρότητα! Πόσο υπέροχο συναίσθημα είναι!
Ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν μαζί. Για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Για τον έρωτα μας, ο οποίος εξελίχθηκε σε αγάπη παντοτινή.
Κάποιες φορές τα δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου και κοιτώ στον ουρανό. Νομίζω ότι ψάχνω να σε βρω. Τι και αν δεν είσαι πια σε αυτόν τον κόσμο; Η αγάπη είναι ενέργεια και ταξιδεύει παντού. Η αγάπη είναι τόσο δυνατή που νικά τον καρκίνο και τον θάνατο. Αυτοί οι δύο ότι και να κάνουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να χωρίσουν τους ανθρώπους που έχουν αγαπηθεί.
Η αγάπη, που είναι η ίδια η ζωή, τους έχει νικήσει κατά κράτος. Είναι τόσο μικροί μπροστά της! Μπορεί να φαίνεται ότι κερδίζουν, αφού παίρνουν το σώμα, όμως την ψυχή, την αγάπη και όλα αυτά που έχουμε ζήσει δεν τα παίρνουν. Αυτά είναι οι φάροι μας οι αναμμένοι και κανένας καρκίνος και κανένας θάνατος δεν μπορεί να μας τα πάρει.
Οι φάροι οι αναμμένοι που δείχνουν το δρόμο της ζωής, φωτίζουν το σκοτάδι και μας λένε «Προχώρα. Ζήσε».
Χριστίνα
