Ξέρετε τι είναι αυτή η μάσκα; Έχετε κλάψει ποτέ από αγνή ΧΑΡΑ κι ΕΥΓΝΩΜΟΣΎΝΗ απλά επειδή είστε ζωντανοί;
Έχει περάσει ένας χρόνος από την τελευταία φορά που φόρεσα αυτή τη μάσκα. Μια μάσκα που μετά βίας εφάρμοζε στο πρόσωπο μου την τελευταία μέρα της ακτινοθεραπείας. Μια μάσκα που κράτησε το κεφάλι μου στη θέση του για 6 εβδομάδες, ασφαλισμένο σε μια θέση για 30 λεπτά καθημερινά καθώς δέσμες ακτινοβολίας επαναλαμβανόμενα χτυπούσαν τον εγκέφαλο μου.
Μια διαδικασία που θα μπορούσε να με αφήσει τυφλή, κουφή η παράλυτη. Μια διαδικασία που είχε την πιθανότητα είτε να αυξήσει είτε να μειώσει δραματικά την ζωή μου. Μπορείτε να φανταστείτε να παίρνετε μια τέτοια απόφαση;
Τα κατάφερα και ακόμα μπορώ να δω, να ακούσω, να έχω πλήρη κινητικότητα, να έχω ανάσα στο στήθος μου!
Αυτές οι φωτογραφίες συλλαμβάνουν το φως σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο της ζωής μου.
Μια περίοδο που δεν ήξερα αν θα επιβιώσω. Μια περίοδο που η δύναμη μου δοκιμαζόταν καθημερινά.
Υπήρχε μια περίοδος που ανατρίχιαζα από την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη ανήμπορη να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Υπήρχε μια περίοδο που ήμουν ανίκανη να δω την ομορφιά στον εαυτό μου και σ’ αυτές τις στιγμές της ζωής μου.
Μοιράζομαι αυτό μαζί σας ελπίζοντας να βρείτε τον χρόνο να εκτιμήσετε ΚΑΘΕ ΕΝΑ πράγμα που σας προσφέρει η ζωή, τα καλά και τα κακά, να βρείτε το φως μέσα τους. Αυτές οι κακές στιγμές έστρωσαν το δρόμο του μεγαλείου που νοιώθω τώρα και είμαι τόσο αληθινά ευλογημένη γι αυτό.
Πείτε σε κάποιον για το Diffuse intrinsic pontine giloma (Σπάνιος όγκος εγκεφάλου) αυτό το σαββατοκύριακο γιορτάζοντας τον ένα μου χρόνο μετά τις ακτινοβολίες.
Σας ευχαριστώ όλους που με στηρίξατε σε όλο αυτό.
Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε! 💙💪🏻
