Εκεί μέσα στα δωμάτια χημειοθεραπείας… εκεί που η ψυχή του ανθρώπου ξεγυμνώνεται μπροστά στην αρρώστια … εκεί που η ζωή έρχεται αντιμέτωπη με το θάνατο … εκεί ακούγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες …
Γυναίκα 80 ετών , μητέρα, γιαγιά, σύζυγος, εργαζόμενη, γυρίζει στο σπίτι της έπειτα από χημειοθεραπεία. Κάθεται στον καναπέ της , αναπολεί τη ζωή της , κοιτάζει γύρω της και συνειδητοποιεί: « Εδώ μέσα ,σ’ αυτό το δωμάτιο, το πολυτιμότερο έπιπλο είμαι εγώ , αλλά ποτέ δεν με φρόντισα.»
Ίσως έτσι να είναι τελικά. Αναζητούμε την αιτιολογία αυτής της αρρώστιας που μαστίζει την ανθρωπότητα , του καρκίνου, λέμε ότι φταίει η κληρονομικότητα, το περιβάλλον, η διατροφή, το στρες της εποχής και άλλα πολλά και δεν κοιτάζουμε τον εαυτό μας.
Πως συμπεριφερθήκαμε εμείς στον εαυτό μας;
Τον ξεκουράσαμε;
Τον φροντίσαμε;
Τον αγαπήσαμε;
Πολλές φορές καθώς ριχνόμαστε στο στίβο της καθημερινότητας υιοθετούμε την ψευδαίσθηση ότι θα ζήσουμε για πάντα, ότι οι δυνάμεις μας είναι απεριόριστες και εξαντλούμαστε σε ανούσιες μικρότητες χάνοντας στιγμές αγάπης και ευτυχίας που δυστυχώς δεν επαναλαμβάνονται, αλλά αυτές είναι η κινητήρια δύναμη της υγείας μας.
Το ανθρώπινο σώμα είναι τόσο σοφά κατασκευασμένο από το Δημιουργό του για να επιβιώνει και να αυτοδιορθώνεται αρκεί να του δώσουμε το περιθώριο να το κάνει.
Σίγουρα αν ανατρέξει ο καθένας μας στο παρελθόν του θα διαπιστώσει ότι ο οργανισμός μας μας προειδοποιούσε για την αρρώστια που ερχότανε, αλλά ήμασταν τόσο πολυάσχολοι, τόσο προσηλωμένοι στο «γεμάτο» πρόγραμμά μας ώστε να σταματήσουμε και να ακούσουμε τις ανάγκες του. Θεωρήσαμε εσφαλμένα ,όπως αποδείχτηκε, ότι εμείς είμαστε άτρωτοι , δυνατοί και θα ξεπεράσουμε τα πάντα , δεν θα αρρωστήσουμε .
Φροντίδα και αγάπη θέλει ο οργανισμός μας . θέλει να του δίνουμε το περιθώριο να αυτοθεραπεύεται, να επιδιορθώνει τις ζημιές του ώστε να μπορεί να συνεχίζει με το λιγότερο κόστος.
Α.Α.
Photo by Erik Dungan on Unsplash
