Θυμάμαι είχε καλοκαιριάσει, τα παράθυρα στον τέταρτο όροφο του «Αγίου Σάββα» ήταν ορθάνοιχτα. Ένα γενναιόδωρο δροσερό αεράκι από τον Λυκαβηττό ανέμιζε τις μπλε κουρτίνες του δωματίου σου.
Ήταν δύσκολη μέρα,γιατί πονούσες πολύ, δεν μου το είπες, ποτέ δεν καταδέχτηκες να παραδεχτείς πως πονάς, το ήξερα όμως, όταν δεν είχες κέφι να μιλάς και να εμψυχώνεις τους άλλους, ήξερα πως πονάς, πως πονάς πολύ.
Κοιμήθηκες το μεσημέρι και αυτό ήταν καλό,εγώ δίπλα σου διάβαζα, ο δρόμος όμως κάτω στα προσφυγικά είχε μια περίεργη βουή .
«Παίζει ο Παναθηναϊκός» μου είπε ο κύριος στο απέναντι κρεβάτι! Όταν έσκυψα από το παράθυρο να δω.
Ο πιο ωραίος θόρυβος είναι αυτός που δημιουργούν οι παρέες, σκέφτηκα .
«Με ποιον παίζει;» ρώτησα
«Με τον ΠΑΟΚ, κύπελλο».
Παίζει λοιπόν η ομάδα μου, με την ομάδα σου για το κύπελλο.
Είχε ενδιαφέρον να ακούμε τον αγώνα από τις φωνές των φιλάθλων και να καταλαβαίνουμε, από την αποδοκιμασία ή από τον ενθουσιασμό τη «φάση»!
Κάποια στιγμή η βουή του πλήθους ήταν πανηγυρική . Ξύπνησες και μου είπες
«Μάλλον φάγατε γκολ μωρό μου, είπες και χαμογέλασες»
Ήθελες να με πειράξεις, γιατί ήξερες πόσο αγαπώ τον ΠΑΟΚ!
«Ναι μάλλον, αλλά θα ισοφαρίσουμε» σου είπα και χαμογέλασα και εγώ .
Σε εκείνο τον αγώνα η ομάδα μου έχασε, όμως η βουή της νίκης, η χαρά των φιλάθλων κάνανε το απόγευμα μας διαφορετικό!
Ένα γήπεδο γεμάτο ζωή, ένα νοσοκομείο που παλεύει για τη ζωή και ένας δρόμος να τους χωρίζει !
Νομίζω πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να συνεχίσει να παίζει στη Λεωφόρο, για να «θυμίζει» στο απέναντι κτήριο πως υπάρχει ζωή εκεί έξω !
Πίστη Κρυσταλλίδου
