Πως μπορεί ξαφνικά σκέφτομαι να αλλάξει η ζωή σου και των δικό σου ανθρώπων ξαφνικά ……έτσι ξαφνικά …..Ήταν βράδυ και καθόμασταν με το σύντροφό μου στο κρεβάτι όταν έπιασε εκείνος κάτι στο στήθος μου , του λέω το νιώθω και εγώ αλλά δεν είναι τίποτα κάποιος μυς θα έχει πρηστεί . Ο καλός μου το έπιανε διακριτικά σχεδόν κάθε βράδυ . Εγώ την επόμενη εβδομάδα του αναφέρω πως ακόμη είναι εκεί και μου λέει πως πρέπει να πάμε να κάνουμε έναν υπέρηχο . Λόγω της ηλικίας μου δεν είχα κάνει ποτέ μαστογραφία οπότε έκλεισα υπέρηχο και πήγαμε μαζί . Δεν είπα τίποτα στους γονείς μου και στις αδερφές μου γιατί θεώρησα πως απλά πάμε προληπτικά . Κάνοντας τον υπέρηχο με ενημερώνουν πως πρέπει να κάνω άμεσα μαστογραφία , ζητάω αν είναι δυνατό να κάνω την ίδια μέρα και μπήκα για μαστογραφία .
Όλο το βράδυ σκεφτόμουν πως αποκλείεται να είναι κάτι σοβαρό , είναι αυτό που λες αποκλείεται να συμβαίνει σε εμένα κάτι άσχημο και όμως την επόμενη το μεσημέρι κρατάμε μια μαστογραφία που μας δείχνει ότι πρέπει να κάνω άμεσα βιοψία ,δεν αισθάνομαι τίποτα …..για την ακρίβεια δεν ξέρω τι να νιώσω…..ανχωνομαστε και εγώ και ο σύντροφός μου αλλά θέλουμε να ξέρουμε άμεσα οπότε μέσω γνωστού επισκέπτομαι την ίδια μέρα έναν μαστολογο και τον ρωτάμε ευθέως τι είναι ;
Μου απαντάει με κάθε ειλικρίνεια ότι κλινικά φαίνεται ότι είναι καρκίνος και είναι η πρώτη φορά όπου ακούω τη λέξη αυτή επίσημα και ταράζομαι όμως δεν θέλω να κάνω την κυτταρική εξέταση εκείνη την στιγμή .Μέσα σε διάστημα τριών μερών επισκέφτηκα τρεις γιατρούς και έχοντας πάρει την απόφαση ότι στον τελευταίο αν με εμπνεύσει και νιώσω αυτή τη χημεία που πιστεύω ότι πρέπει να έχει ο ασθενής με το γιατρό του θα κάνω την κυτταρική και έτσι εκείνη την Παρασκευή αρχές του Νοεμβρίου μαθαίνουμε πως ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα μας γιατί δεν άλλαξε μόνο τη ζωή μου αλλά και τη ζωή του συντρόφου μου και της οικογένειας μου …..Ξεκινήσαμε μια διαδικασία με βιοψία ,με κατάψυξη ωαρίων και με την προετοιμασία ότι πρώτα θα κάνω χημειοθεραπεια και έπειτα χειρουργειο γιατί ήταν η καλύτερη μέθοδος στην περίπτωση μου.
Είχα διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου , μα πως μπορείς να μην έχεις όταν ακούς τη λέξη καρκίνος και όταν κυρίως μου αναστατώνει τη ζωή μου . Στην αρχή είχα μια άρνηση να πιάνω το στήθος μου ,παρόλο που ο ογκολόγος μου είχε πει ότι ο όγκος μετά από τις τρεις πρώτες χημειοθεραπειες θα μίκραινε,εγώ αρνιόμουν να τον πιάνω δεν ήθελα καθόλου και μόνο ο σύντροφός μου κάθε φορά ήταν και πιο χαρούμενος που το έπιανε και διαπίστωνε πως μίκραινε .
Πρώτη φορά σε κάποιον πιο έξω από το άμεσο περιβάλλον που μίλησα για τον καρκίνο ήταν όταν πήγα να κόψω τα μαλλιά μου εκεί μέσω δακρύων κατάλαβα ότι πρέπει να συζητάω ανοιχτά για το καρκίνο γιατί απλά έτυχε σε εμένα χωρίς να έχω κάνει κάτι να το προκαλέσω απλά για κάποιο λόγο μου χτύπησε την πόρτα και εγώ έπρεπε να του δείξω ότι κακώς ήρθε σε εμένα γιατί δεν είναι η θέση του εδώ .
Στις 5/12/2019 μπήκα για πρώτη φορά για χημειοθεραπεια και είχα τόσο αγωνία να δω τι είναι αυτή η διαδικασία πως θα νιώσω και τι επιπτώσεις θα έχει σε εμένα , είναι αυτό το άγνωστο που από τη μια σε τρομάζει και από την άλλη σε δελεάζει να το πολεμήσεις .
Η μητέρα μου λέει πως ο καρκίνος έρχεται στους δυνατούς και αυτό λέω εγώ σε όλους τους ασθενείς , έρχεται σε εμάς για να δείξουμε σε όλους τους υπόλοιπους τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν έχει αισιοδοξία και πίστη . Δεν είμαι υπερηρωας κάποιες φορές κουράζομαι και βαριέμαι και σηκώνομαι να πάω στο νοσοκομείο με γκρίνια αλλά όλα είναι φυσικές αντιδράσεις .
Αυτή τη στιγμή έχω τελειώσει τις χημειοθεραπειες μου και έχω κάνει εξετάσεις για να δρομολογήσουμε ποτέ θα κάνω το χειρουργείο και ακολουθούν ακτινοβολίες .
Έμαθα πολλά και μαθαίνω πολλά κάθε μέρα .Κάτι που έχω κατανοήσει όλο αυτό το διάστημα είναι πως ο καρκίνος είναι μεγάλο σχολείο όπως λέω γιατί πρώτα από όλα μαθαίνεις πόσες δυνάμεις έχεις , μαθαίνεις τον εαυτό σου και μαθαίνεις και τους γύρω σου .Το καλύτερο θα ήταν να μην ερχόμουν ποτέ αντιμέτωπη με τη νόσο όμως αφού ήρθα πρέπει να το αντιμετωπίσω όπως πρέπει για να φύγει από πάνω μου με τις λιγότερες επιπτώσεις. Επίσης έμαθα πως πρέπει να αγαπάμε το σώμα μας , να το αγγίζουμε, να το φροντίζουμε , να το ακούμε όταν μας δίνει σημάδια και να το προσέχουμε γιατί είναι το σπίτι της ψυχης, του μυαλού και της καρδιάς μας.
Κάποια βράδια που ξαπλώνω σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν έδινα σημασία σε αυτό το πρησμένο μου στήθος, τι θα γινόταν εάν έλεγα μέσα στην αφέλεια πως δεν είναι κάτι και αν δεν πήγαινα να εξεταστώ . Πόσο σημαντική η πρόσληψη και δυστυχώς πρέπει να το καταλάβουμε προτού μας συμβεί κάτι.
Μάχομαι λοιπόν κάθε μέρα και κάνω αυτό που με συμβουλεύουν οι γιατροί μου πάντα με πίστη στο Θεό και αισιοδοξία γιατί έτσι θα τον νικήσω . Είμαι τυχερή που έχω το σύντροφό μου και την οικογένεια δίπλα μου και μάχονται και εκείνοι μαζί μου και έτσι κάνουν όλο αυτό τον αγώνα μου πιο όμορφο και πιο εύκολο γι’αυτό τους ευχαριστώ .
Μάχομαι όμως κιόλας όπως μπορώ για να μιλάμε στην Ελλάδα για την κακή αυτή λέξη,τον καρκίνο . Δεν είναι ντροπή να νοσούμε αλλά είναι ντροπή να αμελήσουμε την εξέταση και να κρυβόμαστε σαν να φταίμε για κάτι που συνέβη αυτό σε εμάς.
Εύχομαι κάθε φορά που πάω στο νοσοκομείο να μην βλέπω νέα περιστατικά , να αδειάσουν οι ογκολογικές κλινικές και να είναι ο καρκίνος πια μια αρρώστια του παρελθόντος για όλους μας .
Με εκτίμηση
Δέσποινα Τυρη
