Καρκίνος. Όχι επάρατος. Όχι η νόσος. Όχι η παλιαρρωστια, όπως την έλεγε ο πατέρας μου για να την ξορκίσει επειδή έχασε τον δικό του πατέρα από αυτήν.
Καρκίνος. Έχει όνομα και είναι ύπουλος αλλά όχι άτρωτος.
Κάποτε ένας γιατρός, χρόνια μέσα στον Άγιο Σαββα, όταν είχα πάει να του δείξω μια εξέταση μου ανησυχητική (τίποτα δεν ήταν τελικά) μου είχε πει:
«Τίποτα δεν είναι τώρα, αλλά σταμάτα να τρελαίνεσαι με ότι συμβαίνει. Κοίτα τον εαυτό σου. Μην τον παραμελείς, μην βυθίζεσαι στη στεναχώρια κορίτσι μου, εδώ μέσα βλέπω συνέχεια ανθρώπους που έσκαγαν με όσα συνέβαιναν σε εκείνους και στους αγαπημένους τους. Καθίκια δεν βλέπω εδώ μέσα»!
Ήταν η περίοδος που ο μπαμπάς νοσηλευόταν με το δεύτερο εγκεφαλικό και η μαμά έδινε τη μάχη της με χημειοθεραπειες για τη δική της «αρρώστια».
Ο γιατρός μου γύρισε ένα κουμπί. Με άλλαξε. Όχι δεν έγινα ξαφνικά κυνική, έγινα όμως πιο δυνατή! Είπα ότι δεν κερδίζω τίποτα με το να κλαίω ή να νιώθω αδικημένη από τη ζωή. Και άλλαξα.
Τώρα παλεύω ό,τι και αν τύχει. Ο μπαμπάς έφυγε, αλλά η μαμά τον νίκησε τον καρκίνο. Είναι δέκα χρόνια χωρίς κανένα πρόβλημα.
Πιστεύω ότι ο καρκίνος φοβάται την αγάπη, το πείσμα, την αισιοδοξία, τη γαλήνη, την ευτυχία, την αφοσίωση, την προσφορά.
Γι αυτό προσφέρετε σε όσους νοσούν ο,τι ελάχιστο εσείς μπορείτε: ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα τηλεφώνημα, λίγο αίμα, γίνετε δότες μυελού, κάντε όλοι ένα μικρό βήμα σε εκείνους που νοσούν να τους δώσετε δύναμη να σκοτώσουν το θεριό, τον καρκίνο.
Δεν είναι άτρωτος. Είναι ύπουλος όμως και θέλει προσοχή
Χριστίνα Αμερικάνου
