Συνήθως οι γιατροί κι οι νοσοκόμες είναι οι ήρωες σε ένα νοσοκομείο, αλλά για δύο νερά αγόρια στο νοσοκομείο παίδων του Σινσινάτι, ήταν ένας υπάλληλος καθαριότητας, αυτός που έκανε την μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους.
Ο Κει Τζέι Απσο είναι υπάλληλος του νοσοκομείου, εργαζόταν στο τμήμα μεταμόσχευσης μυελού των οστών ο Απσο γνώρισε δύο ξεχωριστούς ασθενείς. Ο ένας ήταν ο Κοέν Μπραμλι.
«Τον συναντούσα κάνα δυο μέρες και παρατήρησα πως είχε πολλά τουβλάκια Λεγκο στο δωμάτιο του και του άρεσε να χτίζει μ’ αυτά, πηγαίνοντας στο διπλανό δωμάτιο βρήκα ένα αλλά παιδί εκεί στην ίδια ηλικία που έπαιζε με Λεγκο».
Αυτό το παιδί ήταν ο Κιγκαν Αντκινς. Ο Απσο είπε στα παιδιά πως έπρεπε να δείξουν ο ένας στον άλλον τα Λεγκο του, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα ήταν και οι δύο σε απομόνωση για να προστατευθούν από μολύνσεις.
Τα αγόρια δεν μπορούσαν να επισκεφτούν το ένα το άλλο ή να συναντηθούν στον χώρο ψυχαγωγίας. Έτσι ο Απσο βρήκε έναν τρόπο να συνδέσει τους δύο τους , μέσω του παραθύρου της νοσοκομειακής πόρτας τους. Τα αγόρια χωριζόταν από έναν τοίχο αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να δείξουν τις κατασκευές τους το ένα στο άλλο κι ο Απσο αποφάσισε να ανταλλάσσει μηνύματα μεταξύ τους.
«Ήταν σαν μια καθημερινή αναφορά σχετικά με το τι χτίζει το κάθε παιδι» όπως λέει η μαμά του Κοέν, Κάρεν Μπραμλι «Κι έτσι άρχισε να το διασκεδάζει που ήξερε πως κάποιος άλλος που βρισκόταν εδώ είχε το ίδιο ενδιαφέρον».
Η Μπραμλι λέει πως η δυνατότητα του να μιλάει στον Απσο έκανε πιο χαρούμενη τη μέρα του γιου της. «Ο κόσμος μας είναι πολύ μικρός πλέον» είπε. «Είμαστε σ’ αυτό το δωμάτιο κι ο Κοέν ήταν σε απομόνωση, δεν μπορούσε να φύγει. Ήταν μια ευχάριστη νότα στη μέρα όταν ο Απσο θα ερχόταν και θα καθόταν εδώ και θα συζητούσε με τον Κοέν για μια στιγμή».
Σταδιακά ο Κιγκαν μπορούσε να φύγει από το νοσοκομείο και να επιστρέψει στο σπίτι. Κι εκείνη την περίοδο ο Κοέν ήταν αρκετά καλά ώστε να μπορέσει να τον συναντήσει φορώντας μάσκα.
Τα αγόρια συναντήθηκαν κατά πρόσωπο χωρίς έναν τοίχο ανάμεσα τους για πρώτη φορά κι ο Κοέν έδωσε στον Κιγκαν ένα δώρο αποχαιρετισμού- ένα Λεγκο φυσικά.
Αν δεν ήταν ο Απσο τα αγόρια δεν θα γνώριζαν καν το ένα το άλλο. Τώρα οι μητέρες σχεδιάζουν να συναντηθούν μια μέρα για να παίξουν τα παιδιά έξω από το νοσοκομείο, όταν θα είναι και τα δύο καλά.
«Όλοι είναι σημαντικοί στη ζωή των παιδιών αυτών» λέει η Μπραμλι.
«Δεν είναι μόνοι οι γιατροί κι οι νοσοκόμοι που έρχονται και οι θεραπευτές. Όποιος μπαίνει σ’ αυτό το δωμάτιο είναι μέρος του ταξιδιού και του κόσμου μας.»
Ο Απσο έμπαινε στο δωμάτιο σχεδόν κάθε μέρα και μαζί του έφερνε και φιλικότητα. «Όταν βλέπεις κάποιον που δεν είναι υποχρεωμένος να ξοδεύει χρόνο για να δεσμευτεί ουσιαστικά να σου φτιάξει τη μέρα και το κάνει, σημαινει πολλά» ειπε.
Όταν η Μπραμλι είπε στον Απσο πόσο σημαντικός ήταν για τα αγόρια, της απάντησε πως ήταν σημαντικά κι αυτά εκείνον.
