Το 11χρονο κορίτσι που «έφυγε» από καρκίνο… αλλά μας άφησε το υπέροχο βιβλίο

η Κωνσταντίνα ξεκίνησε την ιστορία της στα 8. Είχε μία ιδέα και τις σκέψεις της τις έγραφε σε ένα χαρτί και μας τις διάβαζε. Τότε της πρότεινα να μου τις υπαγορεύει και να τις γράφω στον υπολογιστή. Κάποια στιγμή άφησε το παραμύθι στη μέση και το έπιασε ξανά λίγο αφότου διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο στις 17 Ιουλίου 2018...

Το γλυκύτατο αυτό κορίτσι, σε ηλικία μόλις 11 ετών, έφυγε από αυτόν τον κόσμο λόγω μιας αρρώστιας που την πολέμησε με γενναιότητα. Πριν μας αφήσει για πάντα, όμως, πρόλαβε να βάλει το λιθαράκι της γράφοντας ένα βιβλίο για τα όνειρα με τίτλο «Τα όνειρα εξαφανίστηκαν», τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν στον Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες «Η φλόγα».
«Να αρχίζεις ό,τι μπορείς να κάνεις ή ονειρεύεσαι πως θα ήθελες να κάνεις. Η τόλμη χαρίζει ευφυΐα, μαγεία και δύναμη. Μόνο έτσι μπορείς να πας και στη χώρα των ονείρων», γράφει η Κωνσταντίνα στο βιβλίο της στέλνοντας το καλύτερο μήνυμα ζωής.

Εντυπωσιακό, επίσης, είναι πως ήθελε να επιμεληθεί η ίδια την εικονογράφηση του βιβλίου της και γι’ αυτό σκίτσαρε τους τέσσερις βασικούς ήρωες. Δυστυχώς, όμως, υποτροπίασε τον Φεβρουάριο, με αποτέλεσμα την εικονογράφηση να κάνει ο σκιτσογράφος Δημήτρης Δημαρέλος, βασιζόμενος στα πρωτότυπα σκίτσα της Κωνσταντίνας, η οποία μας άφησε τον Ιούνιο του 2019.
3-8
Μιλώντας στην Espresso ο πατέρας της 11χρονης, ανέφερε ότι «η Κωνσταντίνα ξεκίνησε την ιστορία της στα 8. Είχε μία ιδέα και τις σκέψεις της τις έγραφε σε ένα χαρτί και μας τις διάβαζε. Τότε της πρότεινα να μου τις υπαγορεύει και να τις γράφω στον υπολογιστή. Κάποια στιγμή άφησε το παραμύθι στη μέση και το έπιασε ξανά λίγο αφότου διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο στις 17 Ιουλίου 2018.

Ήμασταν Γερμανία και από τα χειρουργεία είχε υποστεί ημιπληγία, είχε χάσει την ομιλία της, τη σκέψη της… Σιγά–σιγά άρχισε να επανέρχεται και θέλησε να συνεχίσει το παραμύθι, όχι βέβαια με τον ίδιο πλούτο στη διήγηση γιατί είχε χάσει μεγάλο κομμάτι του λεξιλογίου της. Κάθε μέρα καθόταν στη θέση της στο τραμ και στη διαδρομή της μισής ώρας ήταν αμίλητη, ακούνητη, αγέλαστη καθώς σκεφτόταν τη συνέχεια της ιστορίας. Ήταν ενθουσιασμένη και κατάφερε να τελειώσει το παραμύθι της πέρυσι τέτοιο καιρό».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ