Ιανουάριος 1997. Ετων 17, ιδιότητα μαθήτρια Γ’ λυκείου.
Σε ένα βραδινό διάβασμα για τις πανελλαδικές συναντήθηκα μαζί του…Δεν ανησύχησα γιατί δεν ήξερα.
Μια τυχαία κίνηση αποκαλύπτει στον λαιμό μου έναν πρησμένο λεμφαδένα..Και εκεί αρχίζουν όλα..
Μια μικρή επέμβαση μου λένε και τελειώνει η περιπέτεια.. Λάθος. Τότε αρχίζει..Καρκίνος ανοσοποιητικού.Τι λένε; Πρέπει να ξεκινήσεις χημειοθεραπεία,ξεχνάμε το σχολείο για φέτος.
Ας μείνεις πίσω.
Αποκλείεται ήταν η απάντηση μου θα παλέψω για τη ζωή μου αλλά θα συρθω για τα όνειρα μου.
Τα 17 χρόνια περίμεναν στωικά να ζ η σ Ω. Η διαδικασία σκληρή, επώδυνη, τρομακτική.
Σε λιγότερο από μήνα έβλεπα άλλη στον καθρέφτη. Είχα πρηστεί από την κορτιζόνη,είχα χάσει τα μαλλιά μου,όχι όμως και την ελπίδα μου.
Προχωρούσα στο σχολείο. Έκανα θεραπεία και έπειτα παρακολουθούσα Σχολείο ξαπλωμένη σε δύο καρέκλες που είχαν ενωθεί σαν κρεβάτι.
Σ’ όλο το ταξίδι τρία ζευγάρια μάτια να μ’ ακολουθούν οι γονείς μου,η αδερφή μου,φυλακές άγγελοι ως τώρα.
Προχωράμε όλοι μαζί.Ο πατέρας μου μετά από κάθε θεραπεία έρχονταν στο δωμάτιο που ήμουν ξάπλωνε κρατώντας μου το χέρι και προσπαθούσε να ακούσει αν αναπνέω.
Δεν την ξεχνάω τη στιγμή ποτέ. Σκληρό για ένα γονιό..Τα βράδια μετά το διάβασμα επαναλάμβανα τη φράση
Θα δω τον εαυτό μου με άσπρα μαλλιά . Δεν τελειώνει εδώ το ταξίδι.
Σε πείσμα των γιατρών φεύγω από το νοσοκομείο και δίνω πανελλαδικές.
Περνώ στο πανεπιστήμιο.Δεν το πιστεύει κανείς.Το ακατόρθωτο μέσα στην τρικυμία. Χαρά διπλή,οι αξονικές καθαρές. Κοιτάμε μπροστά. Νέα σελίδα.
Για λίγο.Οι ετήσιες εξετάσεις δείχνουν το κακό να πλησιάζει.Κι αυτή τη φορά αποφασισμένο..Νέοι κύκλοι χημειοθεραπειών. Ταυτόχρονα και ακτινοβολίας.
-«Σταματά τις σπουδές»,η πρώτη κουβέντα.
-«Δεν πετιούνται τα όνειρα γιατρέ. Προχωράμε.»
Αυτή τη φορά οι θεραπείες πιο επιθετικές,με γονάτισαν πιο πολύ σωματικά γιατί η ψυχή μου το άντεχε.
Το άντεχε για τα μάτια που με κοιτούσαν. Θυμάμαι πως μόλις μου ανακοίνωσαν τα δυσάρεστα ντύθηκα και βγήκα. Η μητέρα μου θεώρησε ότι δεν καταλαβαίνω.
«Μαμά,σήμερα θα ζήσω πεθαίνω από αύριο..»
Έξι μήνες σκληροί. Πόνος,ενέσεις, αγωγή, απώλεια μαλλιών,ενέσεις..Μα πιο πολύ πονούσε η άδεια καρέκλα κάποιου φίλου συναγωνιστή.Ποιος θα λείπε την επόμενη φορά; Ποιος θα ‘χε νικηθεί;
Το σώμα σερνόταν και η ψυχή προχωρούσε. Και ήρθε η ευλογημένη μέρα,τα καλά νέα.
«Μια πενταετία», είπε ο γιατρός..Μετά θα ‘μαστε ασφαλείς.
Και πέρασε η πενταετία..Και αλλά 22 χρόνια..
Σ όλα αυτά είχα αποκλείσει το ενδεχόμενο της οικογένειας.
Πού να εξηγώ τι μου συμβαίνει.Κατά βάθος την λαχταρούσα.
Ώσπου συνάντησα ένα υπέροχο συνοδοιπόρο.
Όταν του μίλησα για το τι συμβαίνει (την πρώτη μέρα της σχέσης μας)μου είπε:
Δεν καταλαβαίνω τι μας εμποδίζει;Από πάνω έχουμε τον ουρανό.
Σήμερα εσύ αύριο ίσως εγώ;Και; Προχωράμε μαζί τώρα..
Σεπτέμβρης 2019. Ιδιότητα ζωντανή!! Είμαι μητέρα 4 παιδιών 9,5 8,5 4,5 και 1,5 ετών και εκπαυδευτικός.
Ευγνωμονώ τον Θεό μου για την παράταση ζωής,τους γιατρούς μου για την υπερπροσπάθεια και επιμονή,τους νοσηλευτές που χάριζαν απλόχερα την ελπίδα και τη φροντίδα τους και αυτά τα τρία ζευγάρια μάτια που βούρκωναν πίσω από τις κλειστές πόρτες και έβγαζαν σπίθες δύναμης μπροστά μου.
Έχω πολλούς λόγους να είμαι ευγνώμων και ένας από αυτούς οι τέσσερις μικρές ανάσες μου σε κόντρα των γυναικολόγων που δεν πίστευαν ότι μπορώ να τεκνοποίησω μετά από τόσες χημειοθεραπείες.
Κι αυτό το χέρι που με κρατά σφιχτά 15 χρόνια τώρα.
Τι κρατώ από όλο το ταξίδι;;Την ομορφιά που αναδύει η ζωή μέσα από τόν θάνατο..
Όλα είναι αλλιώς έχουν μέσα τους μια θεϊκή αύρα…
Τα μικρά που γίνονται μεγάλα,τα ασήμαντα σημαντικά και η ανατολή που παύει να ναι δεδομένη.
Για όλους εμάς που αγωνιστήκαμε,που αγωνίζεστε να ξέρετε ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά…
Κι αν δεν πάνε καλά σημαίνει ότι δεν έχετε φτάσει στο τέλος…
Δήμητρα… Ευχαριστώ για τη φιλοξενία…
