Η Μαγδαλινή μας μιλάει για την δική της «συνάντηση» με τον καρκίνο

Πάντα είχα τρέλα με τα μαλλιά μου...ήρθε η ώρα να τα χάσω και φοβόμουν ότι θα λυπηθώ πολύ...κι όμως,ξύρισα το κεφάλι μου και με όπλο το χιούμορ μου...όχι μόνο δεν έκλαψα,αλλά μου άρεσε η νέα μου εικόνα που αντιπροσώπευε τη μάχη μου!

Η διάγνωση ήρθε την ημέρα των ερωτευμένων και ήταν ξεκάθαρη…ΚΑΡΚΙΝΟΣ!!!
Μούδιασε όλο μου το κορμί…νόμιζα πως έβλεπα όνειρο…ένα κακό όνειρο που ήταν ολοζώντανο και εγώ ήμουν αυτή που καλείται να το ζήσει μέχρι το τέλος!
Η πρώτη μου σκέψη…»Γιατί τώρα;»…μα,μόλις παντρεύτηκα και σκοπεύω να μεγαλώσω τη δική μου οικογένεια!?!
Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,που συνήθως αποκαλύπτεται παρακάτω…
Ο Θεός…μου έστειλε έναν άγγελο ως σύζυγο και μια δοκιμασία, που ευτυχώς την περάσαμε μαζί!
Δεν θύμωσα μαζί του,ούτε με τον καρκίνο μου…άλλωστε το σώμα μας τον γεννά,παρέα με το μυαλό μας…τον πάλεψα με σεβασμό!
Έγινε το χειρουργείο μου,ξύπνησα μετά από 6 ώρες και ξαναείδα τους αγαπημένους μου…πάμε παρακάτω…
Ακτινοθεραπείες,βραχυθεραπείες,χημειοθεραπείες…το σώμα συνήθισε τις παρενέργειες…η ψυχή υπέμενε και πάλευε με γενναιοτητα!
Άγρυπνος φρουρός σε όλη αυτή την περιπέτεια,η μανούλα μου…η ηρωίδα μου!
Κάθε μέρα επαναλάμβανε την ίδια φράση «εγώ έπρεπε να τα περνάω όλα αυτά!»…
Μα,αυτή η δοκιμασία αφορά εμένα και ήρθε να μου μάθει πολλά…να αγαπώ πρώτα τον εαυτό μου,να κάνω υπομονή,να μην παίρνω μέσα μου τα «σκουπίδια» που πετάει ο καθένας από την ψυχή του,να αντιμετωπίζω τους φόβους μου,να γίνω ακόμη πιο δυνατή,να συνειδητοποιήσω πως πολλοί φόβοι μου ήταν υπερτιμημένοι στο μυαλό μου.
Πάντα είχα τρέλα με τα μαλλιά μου…ήρθε η ώρα να τα χάσω και φοβόμουν ότι θα λυπηθώ πολύ…κι όμως,ξύρισα το κεφάλι μου και με όπλο το χιούμορ μου…όχι μόνο δεν έκλαψα,αλλά μου άρεσε η νέα μου εικόνα που αντιπροσώπευε τη μάχη μου!
Άλλωστε τα μαλλιά μου θα ξαναβγούν και σύντομα!
Το πιο σημαντικό όλων…το χαμόγελο μου ήταν πάντα εκεί! Δεν το έχασα και έδινε δύναμη σε μένα,στην κυρία που έκανε απέναντι μου χημειοθεραπεία,στους αγαπημένους μου!
Και ο Θεός…δεν με εγκατέλειψε ποτέ,ακόμη κι εκείνες τις σκοτεινές στιγμές που έζησα.
Τα ανιψάκια μου…πηγή δύναμης μου και αυτά…σε κάθε δύσκολη στιγμη,η σκέψη τους με επανέφερε!
Όσο κι αν νιώθω πως ζω στη λάθος εποχή,η ζωή για μένα πάντα ήταν στιγμές και μου έλειψε…
Μου έλειψε η καθημερινότητα μου,η ενέργεια μου,η ανησυχία μου να μαθαίνω νέα πράγματα και να δημιουργώ,να εξελίσσομαι…η υγεία μου.
Αυτά που πολλοί θεωρούν δεδομένα…αυτά μου έλειψαν!
Μαγδαλινή Κουντουρουπάκη

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ