5 Απριλίου 2015. Κυριακή των Βαΐων. Μετά από πολύωρους οξύτατους πόνους στην κοιλιακή χώρα έγινε η διάγνωση από τους γιατρούς αγγέλους που είχα δίπλα μου. Στις 6 το απόγευμα λοιπόν μετά από αξονική τομογραφία μπήκαν στο δωμάτιο 4 γιατροί (ένας εκ των οποίων ο σύζυγος μου).
Με πραότητα ηρεμία και ευθύτητα μου ανακοινώθηκε ότι ένας όγκος αποφράσσει εντελώς το παχύ μου έντερο.
Το χειρουργείο πρέπει να γίνει άμεσα.
Είσαι έτοιμη Παναγιώτα μου;
Απάντησα λακωνικά Ναι είμαι.
Το εννοούσα γιατί από τη μια ήθελα να κοιμηθώ για να μην ποναω κι από την άλλη ένιωσα τη σοβαρότητα… ο γιατρός μου τόνισε ΟΛΙΚΗ ΑΠΟΦΡΑΞΗ.
Ρώτησα μόνο: θα έχω παρά φύση έδρα;
Μου απάντησε και πάλι τόσο όμορφα γιατί ήταν απόλυτα ειλικρινής.
Θα κάνω τα πάντα για να το αποφύγω μου είπε.
Την λέξη Καρκίνος δεν την είπε άλλα την υπονόησε .. και καλά έκανε η αλήθεια είναι πάντα ευλογημένη. Γιατί ξέρεις τι να αντιμετωπίσεις.
Έμεινα για κάποια λεπτά μόνη. Πήρα 2 τηλεφώνα. Την αγαπημένη μου θεια, όχι τη μαμά μου δεν μπορούσα να της ξεστομίσω κάτι τέτοιο.
Της είπα φέρε τους γονείς μου και κάπως μετά το χειρουργείο θα το μάθουν.
Η δεύτερη ήταν φίλη αδελφική που ήξερα ότι θα πήγαινε εκκλησία.
Έβγαινε ο νυμφίος…Μου λέει αύτη: Τρέχω για προσευχή!!!
Όταν ξύπνησα ένιωθα την πλήρη ανακούφιση οι πόνοι του χειρουργείου ήταν μηδέν σε σχέση με τους προηγούμενους.
Ένιωθα ΑΦΑΝΤΑΣΤΗ ΓΑΛΗΝΗ, είχα ελευθερωθεί από τον πόνο. Η κολοστομία δεν χρειάστηκε αλλά όπως μου εξηγήθηκε μετά και να γινόταν διορθώνεται σε κάποιους μήνες.
Πέρασαν 2 μέρες πάλι η ευλογημένη ομάδα στο δωμάτιο… Ο ίδιος γιατρός λοιπόν μου είπε βγήκε η βιοψία.
Καρκίνος λοιπόν Στάδιο 3. Μου εξήγησε τι σημαίνει αυτό.
Είχαν επηρεαστεί 2 λεμφαδένες. Το επόμενο που μου είπε ήταν λίγο διστακτικό στο πως θα το έπαιρνα.
Θα έπρεπε να κάνω χημειοθεραπεία. Η αντίδραση μου όταν την σκέφτηκα μετά το τέλος των θεραπειών με εξέπληξε και μένα την ίδια.
Ναι αν θα με κάνει απολύτως καλά να κάνω του είπα! Ακολούθησαν 6 μήνες χημειοθεραπειών και εκ τότε είμαι καλά.
Θέλω όμως τώρα να σας πω για τη μαγεία που έζησα.
Κατ’ αρχάς η ασθένεια αυτή θεωρούσα ότι είναι πολύ μακριά από μένα. Πολυυυ πολυυυ μακριά. Και η αλήθεια την θεωρούσα και επάρατη.
Όταν έμαθα ότι το έχω εγώ ξαφνικά σταμάτησα να φοβάμαι. Η πίστη που πάντα είχα υπερδιπλασιάστηκε.
Η προσευχή απέκτησε την πραγματική της αξία και το βάθος της. Δεν θα ξεχάσω την χαρά που ένιωσα την απέραντη εφορία όταν μπήκα στο σπίτι μου.
Ο μικρός μου γιος ενός έτους ενώ δεν μιλούσε μου φώναζε μαμά μαμά μαμά, ο μεγάλος δυόμιση ετών απλά με αγκάλιασε σφικτά και με κοίταζε στα μάτια. ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ.
Ξημέρωσε μεγάλο Σάββατο ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ!!! Κοινώνησα με τόση ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο.
Την ίδια μέρα η αδελφή μου, μου μίλησε για την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία.
Η γνωριμία μου με αυτή την Αγία μου έφερε απίστευτη εφορία και μου γιγάντωσε την πίστη μου.
Ήμουν σίγουρη και ένιωθα έντονα ότι ήταν δίπλα μου.
Γιορτάζει 29 Οκτωβρίου την ημέρα που τέλειωσαν οι χημειοθεραπείες μου.
Τα πάντα λοιπόν μετά την ασθένεια απέκτησαν άλλη αξία. Η αγκαλιά των παιδιών σου; Ο πρωινός καφές; ένα συναπάντημα με φίλες; ένα δείπνο με το σύζυγο σου; μια πνευματική συζήτηση με τον πολυαγαπημένο μου παππού;
Όπως το έχω ξαναπεί.. προσωπικά η ζωή μου είναι πιο όμορφη.
Όσο κι αν ζούσα όμορφα πλέον όλα είναι πιο ξεκάθαρα.
Όλα απέκτησαν νόημα ακόμα και ο πόνος ο αβάστακτος με βοήθησε.
Με δυνάμωσε, κι όταν έφυγε είδα ξανά την ομορφιά της ζωής με άλλα μάτια!!!!!!
Η πίστη κινεί βουνά, η απώλεια μιζέριας διώχνει το κακό.
Το τελευταίο που ήθελα να πω που πιστεύω λειτούργησε θετικά στην περίπτωση μου είναι ότι το θεριό νικιέται πιο εύκολα όταν το υποτιμάς.
Δεν ξέρω το μέλλον, αυτό που ξέρω είναι ότι το σήμερα μου είναι πιο όμορφο απο ποτέ!!!
Η μοναδική μου στενοχώρια είναι ο πόνος που ένιωσαν οι γονείς μου γιατί είμαι γονιός.
Γι αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Γενηθήτω το θέλημα σου Κύριε.
Παναγιώτα
