Ένας χρόνος επέτειος διάγνωσης.
Αυτές οι φωτογραφίες απεικονίζουν δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους. Και οι δυο γνώριζαν για τη διάγνωση αλλά τώρα κάθονται σε διαφορετική μεριά του φράχτη. Κάποιον που ήταν έτοιμος να διασχίσει την κόλαση και κάποιον άλλον που πλέον δεν φοβάται να περάσει από αυτά τα σκοτεινά μερη. Κανείς βγαίνει ποτέ ο ίδιος. Θα χάσεις πράγματα στην πορεία όπως τα μαλλιά σου, φίλους, αυτοπεποίθηση, ελευθερία και την περισσότερη μέρα το μυαλό σου. Οι δύσκολες μέρες έρχονται πιο συχνά από τις καλές και θα βρεις έναν καινούριο κολλητό…τον καναπέ. Τα δάκρυα θα τρέχουν πιο γρήγορα και χωρίς έλεγχο. Ατελείωτες νύχτες αϋπνίας έρχονται πιο συχνά απ’ ότι μια νύχτα ξεκούρασης με ύπνο. Οι μέρες που νοιωθεις ήρεμος μέσα στο ίδιο σου το σώμα γίνονται μακριά ανάμνηση και η βαριά κουβέρτα της ασθενειας ξεκινά να γίνεται γνώριμη. Αλλά όπως σε κάθε όμορφη μέρα ο ήλιος ανατέλλει και διώχνει τα σύννεφα και η θέα είναι υπέροχη. Ξέρεις πως τα πράγματα που έχασες είναι τώρα στο χέρι σου να τα ξαναπάρεις πίσω. Οι σκοτεινές μέρες προσδίδουν άλλη αξία σε αυτές τις μέρες. Όλα αυτά τα δάκρυα φέρνουν μια καινούρια ευαισθησία κι επίγνωση. Αυτές οι ατελείωτες νύχτες αϋπνίες φέρνουν ικανοποίηση. Η απώλεια αυτοπεποίθησης κι ελευθερίας γεννούν μια επιθυμία να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα κι αυτό το μεγάλο βάρος της ασθενειας τώρα φέρνει ηρεμία στην ψυχή. Δεν ξέρω τι ακολουθεί αλλά μπορώ να σας βεβαιώσω πως δεν το σκέφτομαι. Το να ειμαι απόλυτα παρόν είναι δώρο και σκοπεύω να το απολαύσω.
ΠΗΓΗ: