Είμαι η Χριστίνα και θα σας μιλήσω για την περιπέτεια υγείας του αγαπημένου μου άντρα, του Κώστα!!
Ένας άντρας 47 ετών, ήταν πάντα υγιής και δεν έκανε ποτέ εξετάσεις, ούτε καν όταν είχε μια τεράστια απώλεια βάρους, η οποία αποδόθηκε στο πρόβλημα των δοντιών που είχε εκείνη την περίοδο και δεν μπορούσε να φάει εύκολα όλες τις τροφές! Δούλευε σκληρά και οι πόνοι που εμφανίστηκαν στις αρθρώσεις, αποδόθηκαν κι αυτοί στην σκληρή καθημερινότητα! Πέρασαν λοιπόν μήνες μέχρι να πάμε στον ορθοπεδικό για να κάνει εξετάσεις για να φανεί πλέον ο καρκίνος και ν’ αρχίσει ο αγώνας μας!
«Καρκίνος του πνεύμονα» η διάγνωση… απώλεια βάρους, πόνος στις αρθρώσεις, πόνος στην πλάτη σαν μαχαιριά, περιοδοντίτιδα και πληκτροδακτυλίαση, ήταν τα συμπτώματα που αγνοούσαμε και αποδίδαμε σε άλλες αιτίες!! Μέσα σε τρεις μέρες, κάναμε το πρώτο χειρουργείο στον δεξί πνεύμονα.. οκτώ ώρες ατελείωτης αναμονής… το οποίο έγινε σε ιδιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, με όλα τα χρήματα που χρειαζόταν να μαζεύονται μέσα σε δύο ώρες από φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και τον εργοδότη του!! Η περίοδος ανάρρωσης, από αυτό το χειρουργείο του Δεκέμβρη έως την μετάσταση στην σπονδυλική στήλη και την πλήρη παράλυσή του από τον θώρακα και κάτω, ήταν μήνες γεμάτοι ηρεμία, χαρά και αισιοδοξία! Γεμίσαμε μέσα σε πέντε μήνες ζωή για πέντε χρόνια!! Βόλτες, καφεδάκια, μικρά ταξιδάκια και ουζάκια… και γύρω μας όλοι να μας στηρίζουν με την διακριτική τους αγάπη! Δεν έφυγε κανείς, ήρθαν και πολλοί που δεν περιμέναμε!!
Το δεύτερο χειρουργείο έγινε σε δημόσιο νοσοκομείο και μετά από μεγάλη προσπάθεια να πείσουμε τον υπέροχο, όπως αποδείχτηκε κατόπιν, νευροχειρουργό, για να κάνει την επέμβαση, αφού ο ίδιος θεωρούσε ότι μας έχει απομείνει ελάχιστος χρόνος κι είναι κρίμα να τυραννήσουμε τον ασθενή, αφού δεν θα ξαναπερπατούσε ακόμη και αν τον χειρουργούσε.
Ο Κώστας μου όμως είχε τεράστια θέληση για ζωή και μια μέρα μετά την επέμβαση κουνούσε ήδη τα πόδια του κι οι γιατροί του νοσοκομείου ερχόταν να δουν το «Θαύμα», όπως χαρακτηριστικά είπε ο γιατρός μας! Ο Κώστας σε όλη του την ζωή ήταν ένας πράος κι ήρεμος άνθρωπος. Δεν σου έβγαζε την δυναμικότητα άλλων ανθρώπων. Τελικά όμως αποδείχτηκε αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη!! Ένας ασθενής συνεργάσιμος, δεκτικός, υπομονετικός και επίμονος…και ναι!!!
Κατάφερε σηκώθηκε κι έκανε και τα τέσσερα βήματα. Άθλος!!!! Αν και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα με μεταστάσεις και στον άλλον πνεύμονα, αλλά και σε άλλα ζωτικά όργανα, ο ίδιος αψηφούσε τις δυσκολίες και τους πόνους και δεν έβλεπε την ώρα να κατεβούμε στην αυλή για ν’ απολαύσει τον καφέ του και την παρέα που θα είχαμε.
Εγώ και τα κορίτσια μας, σταματήσαμε ότι κάναμε όλους αυτούς τους μήνες για να κερδίσουμε τον χρόνο και αναμνήσεις, αφού ξέραμε την διορία που είχαμε.. 22 Σεπτεμβρίου 2016, ο αγώνας για μια τελευταία ανάσα.
Κοντεύουν τώρα τρία χρόνια, που ζούμε μ’ αυτές τις αναμνήσεις και τα μαθήματα που πήραμε από αυτόν, μέχρι και την τελευταία στιγμή του αγώνα του! Μαθήματα δύναμης, αξιοπρέπειας, ευγένειας, υπομονής και πίστης!
Και με αυτά τα εφόδια, τις αρετές και την ατελείωτη αγάπη μας για εκείνον θα συνεχίσουμε, αντιμετωπίζοντας κάθε δυσκολία με αισιοδοξία!!
Να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή τόσο δυνατά σαν να είναι τελευταία!
Με την σκέψη και την αγάπη μου σε όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται.
Χριστίνα Τεντσογλίδου
