Δεν είχε πια επαφή με το εδώ, ώστε να προσέχει τι λέει και τι κάνει. Ούτε νοιαζόταν πια για την εκτεθειμένη μακριά λευκή αναμαλλιασμένη πλεγμένη κοτσίδα της, κόσμημα κρυφό στην πάλαι ποτέ νεότητα της.
Μες στο μισοσκόταδο του Νοσοκομείου, προετοιμαζόταν για τη δική της αποχώρηση, η 90ατης συγκάτοικος μου. Τι γύρευε ο καρκίνος από αυτή γαμώτο;
Οι κόρες της εκεί, αλλά δεν υπήρχαν, γιατί δεν ήταν η ιδιότητα της μάνας που εκείνες τις στιγμές υπερτερούσε γι’αυτήν, αλλά αυτή της κόρης.
Και μες τον προθανατιο ρόγχο της, καλούσε υπόκωφα, ψιθυριστά, τη δική της μάνα, να συντρέξει, να τη βοηθήσει, να την προϋπαντήσει εκεί που όλοι μόνοι μας θα πάμε.
Να ζήσω, σκεφτόμουν, να είμαι παρούσα στα καλέσματα του δικού μου παιδιού, γιατί μέσα από την παιδική αγωνία της γηραιάς παιδούλας φωτιζόταν ο λόγος ύπαρξής ημών των μαμάδων στη γη.
Να είμαστε εκεί στα καλέσματα των παιδιών μας, είτε ζούμε είτε όχι. Γιατί…ναι!
Η ΜΑΝΑ νικά τα πάντα. Ακόμα και τον θάνατο…
Η Χριστίνα Λαμπούση γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Μολάους Λακωνίας. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1995 και από το 1997 ασκεί μαχόμενη δικηγορία, διατηρώντας δικηγορικό γραφείο στους Μολάους. Είναι απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου Πειραιώς (Τμήμα Βυζαντινής Μουσικής), έχει δε παρακολουθήσει επί σειρά ετών μαθήματα πιάνου, κλαρίνου, σαξοφώνου και αρμονίας.
Το 2011 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα «ἰᾶσθε θεάτρῳ» κι έχει σκηνοθετήσει διάφορα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου («Παραμύθι Χωρίς `Ονομα», «`Οπερα της Πεντάρας», «Φουέντε Οβεχούνα», «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι», «Αντιγόνη»), καθώς και παραμύθια για παιδιά, διοργανώνει ποιητικές βραδιές και συμμετέχει στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Λακωνίας.
