«Είμαι μαμά δεν μπορώ να αρρωστήσω» ήταν θυμάμαι η πρώτη μου σκέψη όταν συνήλθα από το σοκ της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων· «Λέμφωμα Hodgkins στο τελευταίο στάδιο…καταλαβαίνετε από τι πάσχετε;»ήταν η ερώτηση του γιατρού.
Καμία απάντηση από την πλευρά μου· μόνο κούνησα αρνητικά το κεφάλι. Έβλεπα τα χείλια του γιατρού να κινούνται, άκουγα άγνωστες λέξεις για μένα τότε…ακτινοβολίες,χημειοθεραπείες, ενέσιμα φάρμακα για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού,μπλα μπλα, μπλα….
Το μόνο που σκεφτόμουν είναι «αν θα χρειαστεί να μένω στο νοσοκομείο , αν θα μπορώ να οδηγώ να πηγαίνω τα μικρά μου στο σχολείο, να μαγειρεύω, να παίζω μαζί τους, να τα κανακευω…πώς θα τους το πω; Πώς θα βρω τη δύναμη να κοιτάξω τα αθώα ματάκια και να τους πω ότι η μανούλα αρρώστησε και ότι θα είναι κάποιες μέρες που δεν θα μπορεί να τους διαβάζει παραμύθι, να παίζει στο πάρκο μαζί τους, να φτιάχνει κατασκευές με τουβλάκια ή να παίζει επιτραπέζια αφού οι παρενέργειες από τα κοκτέιλ θα στερούσαν τις σούπερ δυνάμεις της μαμάς;
Πώς θα μπορούσα να είμαι μαμά, τη στιγμή που ένιωθα τόσο ευάλωτη και μικρή και χρειαζόμουν τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ μαμά;»
Τα δακρυσμένα τους ματάκια (6 χρόνων ο μεγάλος μου και 4,5 ο μικρός μου) ήταν μαχαιριά στην καρδιά μου.´Επρεπε να βρω το κουράγιο να μην κλάψω,τουλάχιστον όχι μπροστά τους, για να μην δώσω περισσότερη τροφή στον φόβο που φώλιαζε μέσα τους! Ήταν τότε που κατάλαβα ότι πρέπει να παλέψω…δεν έπρεπε να αφήσω την αρρώστια να με νικήσει αμαχητί, μπορεί ο καρκίνος να κυρίευε το κορμί μου αλλά όχι την ψυχή μου!
ΠΙΣΤΗ και ελπίδα, ΑΓΑΠΗ και αισιοδοξία έγιναν οι μόνιμοι σύμμαχοι μου.
Έβρισκαν κάθε δικαιολογία να μπουν στο δωμάτιο και να με τσεκάρουν· έβαζαν το χεράκι τους στο μέτωπο μου να δουν αν έχω πυρετό και με φιλούσαν λέγοντας ότι είμαι καλύτερα!
Δεν θα ξεχάσω το σοκ στα μάτια του 6χρονου γιου μου όταν όπως είμασταν καθισμένοι και βλέπαμε ταινία μου χάιδεψε το κεφάλι και έμειναν στα χεράκια του τρίχες από τα μαλλιά μου. Έβαλε τα κλάματα γιατί νόμισε ότι με πόνεσε. Γέλασα και του είπα…. «δεν είπαμε η μαμά αλλάζει μαλλακια; θα πέσουν αυτά, θα γίνω σα μωράκι, και μετά θα βγουν τα καινούργια πιο δυνατά»
Συνήθιζα να τρέχω στο μπάνιο και να αφήνω το νερό να κυλάει για να μην ακούσουν τις παρενέργειες από τα φάρμακα!
Έφθανε η όψη μου που ήταν διαφορετική δεν χρειάζονταν να καταλαβουν τι σημαίνει να μη μπορεις να καταπιείς ούτε το σάλιο σου γιατί σου ανακάτευε το στομάχι και έτρεχες στο μπάνιο να διώξεις ότι υγρό είχε απομείνει μέσα σου, σχεδόν κάθε 10 λεπτά …κάθε μέρα…για δεκατρεις μερες…ανάπαυλα μια μέρα…πάλι χημειοθεραπεία…και πάλι οι επισκέψεις στην τουαλέτα από την αρχή.
Είχα τύψεις γιατί τα ανάγκασα να ωριμάσουν και να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους· είχα τύψεις γιατί άθελα μου άλλαξαν οι ρόλοι, αντί να τα προσέχω με πρόσεχαν…
Κατάλαβα όμως ότι αυτό που τα παιδιά μου χρειάζονταν ήταν να μοιραστούν τα αισθήματα τους τώρα που τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα ήθελαν! Ήθελαν τη μαμά τους, άρρωστη ή υγιής, να είναι δίπλα τους και απλά να τους αγκαλιάσει για να νιώσουν τη ζεστασιά και να πάρουν δύναμη από τη δύναμη της.
Επρεπε λοιπόν να είμαι μαμά και όχι πόνος!
Μαμά και όχι καρκίνος!
Μαμά και όχι θλίψη!
Και τα κατάφερα…με το κεφάλι να κοιτάζει ψηλά και να αντλώ δύναμη από την αστείρευτη πηγή!!!!
«Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε» Ν.Καζαντζακης
