«Προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ, ότι περνάει από το χέρι μου για να τον/ην βοηθήσω, δεν ξέρω αν αυτό που κάνω είναι σωστό ή λάθος… άλλωστε ποιος είναι αυτός που το ορίζει… δίνω τα πάντα, το είναι μου… την ψυχή μου… εκείνες τις λιγοστές δυνάμεις που μου έχουν απομείνει… και τελικά; τίποτα δεν είναι αρκετό… αυτό νιώθω ότι ενώ κάνω τα πάντα, ενώ προσπαθώ και ξεπερνάω τον εαυτό μου, τελικά δεν κάνω τίποτα. Είμαι ακόμη στο ίδιο σημείο, κοιτάζοντας απλά, περιμένοντας παθητικά μήπως και κάτι αλλάξει… δεν αλλάζει όμως και αυτό πληγώνει. Πληγώνει πολύ»
Πόσες φορές έχεις σκεφτεί όλα τα παραπάνω; πόσες φορές έστησες στον εαυτό σου στον τοίχο κατηγορώντας τον ότι δεν έκανες αρκετά, ότι μπορούσες περισσότερα, ότι ΑΝ είχες κάνει εκείνο που σου είπε ο/η τάδε ίσως και να άλλαζες την κατάσταση, ότι αν έτρεχες περισσότερο τώρα ο άνθρωπος σου θα ήταν καλύτερα… είμαι σίγουρη πως αυτές οι φορές είναι πολλές… πιο πολλές από τα πράγματα που έκανες για να βοηθήσεις τον άνθρωπο σου. Πίστεψέ με όμως δεν το αξίζεις… δεν αξίζεις αυτήν την αυστηρότητα και το «κατηγορώ».
Κάποιες φορές υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που δεν είναι 100% στο χέρι μας να τις αλλάξουμε, όπως αυτή του καρκίνου. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ταχύτητα των κυττάρων που επιδρούν στο σώμα μας, δεν μπορούμε να σταματήσουμε να πονάμε έτσι ξαφνικά, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις παρενέργειες των φαρμάκων… μπορούμε; η απάντηση είναι όχι… μπορούμε να αλλάξουμε όμως κάποια άλλα πράγματα, κάποια που ίσως να έχουν την δύναμη να επηρεάσουν έστω και 0,001% όλα τα παραπάνω. Και αυτό είναι η συμπεριφορά μας, η αντίληψη για τον εαυτό μας και η στάση μας απέναντι στην ασθένεια. Και σε ρωτάω… τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις που δεν το έκανες; έτρεξες, ρώτησες, παραιτήθηκες από τη δουλειά, σταμάτησες να βγαίνεις έξω, κοιμάσαι λιγότερο, δεν έχεις διάθεση να κάνεις τίποτα… σωστά; τελικά όμως όλα αυτά άλλαξαν την κατάσταση;
Μμμμ νομίζω ξέρω την απάντηση… ίσως όχι και πολύ… γι αυτό και εσύ αισθάνεσαι ότι εν τέλει δεν έκανες τίποτα… ότι οι προσπάθειες και ο κόπος που έκανες τόσο καιρό απλά δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και νιώθεις έρμαιο αυτής της «φοβερής» ασθένειας που λέγεται καρκίνος… εγώ όμως θέλω να σου πω ότι έκανες πολλά. Πάρα πολλά. θέλει δύναμη να αφήσεις τη δουλειά σου, θέλει δύναμη να είσαι όλη μέρα σε ένα νοσοκομείο, αντιμετωπίζοντας ξαφνικά χωρίς καμία προετοιμασία όλα εκείνα που φοβόσουν, θέλει δύναμη να προσπαθείς. Εσύ μπορεί να νιώθεις μια απέραντη ματαίωση. Οι κόποι σου, οι προσπάθειές σου πήγαν όλα χαμένα. Έκατσες όμως μια στιγμή να ρωτήσεις τον άνθρωπο σου πως νιώθει για όλα αυτά; είμαι σίγουρη, 100%, πως αν τον ρωτήσεις θα σου πει πόσο ευγνώμων είναι για όλα αυτά που έχεις κάνει ακόμη κι αν εσύ θεωρείς πως δεν έκανες τίποτα. Γιατί ξέρεις κάτι; αν δεν τα έκανες όλα αυτά τώρα μπορεί η κατάσταση του ανθρώπου σου να ήταν πολύ χειρότερη.
Να θυμάσαι ότι σε ασθένειες που είναι απειλητικές για τη ζωή και κάποιες φορές καταληκτικές όπως η ασθένεια του καρκίνου στόχος μας δεν είναι να νιώθουμε τελείως καλά ή τέλεια. Αυτό εκ των πραγμάτων δεν γίνεται, γι αυτό η βασική επιδίωξή μας είναι να νιώσουμε ΚΑΛΥΤΕΡΑ. Αν δεν είχες κάνει όλα αυτά που έκανες σίγουρα ο άνθρωπος σου θα ένιωθε ένα «τσακ» χειρότερα… αυτό το «τσακ» όμως είναι πολύ σημαντικό, κάποιες φορές ζωτικής σημασία. Στον καρκίνο επιζητούμε να νιώθουμε κάθε μέρα έστω 0,001% καλύτερα από την προηγούμενη μέρα. Κάποιες φορές αυτή η τόσο μικρή αλλαγή δεν είναι ορατή, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει όμως. Μέρα με την μέρα αυτό το 0,001% θα μεγαλώνει και θα έρθει εκείνη η στιγμή που πλέον η διαφορά θα φανεί. Μην απογοητεύεσαι. Μίλα και εξέφρασε αυτά που νιώθεις. Πες τα σε κάποιον που εμπιστεύεσαι. Κατέγραψε τα. Μην τα κρατάς μέσα σου. Πολλές φορές αυτά που εσύ μπορεί να θεωρείς μηδαμινά για τον άνθρωπο σου, γι’ αυτόν ίσως να αποτελούν σανίδα σωτηρίας.
Ααα και κάτι ακόμη… εκείνες τις φορές που σκέφτεσαι ότι έκανες λάθος που επέλεξες το Χ αντί το Ψ, να λες στον εαυτό σου ότι τότε, εκείνη την στιγμή που έπρεπε να αποφασίσεις τι από τα δυο έπρεπε να επιλέξεις, εσύ επέλεξες εκείνο που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή θεώρησες καλύτερο. Εκείνη τη μέρα στις 4 και τέταρτο εσύ πίστευες ότι η επιλογή Χ είναι η καλύτερη και αυτό έκανες. Άσχετα αν όντως ήταν καλή ή όχι. Μην στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο. Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε διαφορετικοί. Κάθε μέρα είμαστε διαφορετικοί. Κάθε απόφασή όμως που παίρνουμε, τη στιγμή που την παίρνουμε, εκείνο το δευτερόλεπτο που λέμε «θα κάνω αυτό», για εμάς είναι η πιο σωστή απόφαση, και για να την επιλέξαμε κάτι σημαίνει, κάπου βασιστήκαμε. Και αν τελικά δεν είναι σωστή… ε και;
«δεν μπορείς να ξέρεις το αποτέλεσμα από κάτι αν δεν το δοκιμάσεις»
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που διάβασες το κείμενο μου… δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο <3 Για ότι χρειαστείς μην διστάσεις να μου στείλεις ένα μήνυμα, ένα email… είμαι εδώ για σένα… για ό,τι χρειαστείς <3 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
——————————————————————————————
Η Πηνελόπη Μελίδου γεννήθηκε το 1994 στην πόλη της Πτολεμαΐδας. Το 2012 εισήχθη στο Τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κατά την διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών της εργάστηκε εθελοντικά στη ΜΕΡΙΜΝΑ (μη κερδοσκοπική εταιρία με κύριο σκοπό τη φροντίδα παιδιών και οικογενειών που αντιμετωπίζουν μια σοβαρή αρρώστια, μια απώλεια ή το θάνατο), στο Χαμόγελο του παιδιού, στους Φίλους της ΜΕΡΙΜΝΑΣ και στον Σ.Ο.Ψ.Υ Θεσσαλονίκης.
Στο τελευταίο έτος των σπουδών της έκανε την πρακτική της άσκηση στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Βορειοδυτικού Τομέα Θεσσαλονίκης και εκπόνησε την πτυχιακή της εργασίας με θέμα «Κοινωνικές Αναπαραστάσεις του καρκίνου: σύγκριση ….».
Τον Ιούλιο του 2017 αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους μετακόμισε στην Σκωτία προκειμένου να ξεκινήσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές επάνω στον κλάδο της Ψυχολογίας της Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen (University of Aberdeen). Στη διάρκεια του μεταπτυχιακού της εκπόνησε πολλές εργασίες σχετικές με την ασθένεια του καρκίνου (ψυχολογική υποστήριξη και η επίδραση του στον καρκίνο του μαστού – βιολογικό επίπεδο, άσκηση και καρκίνος, κατανάλωση νερού και καρκίνος, στρες και καρκίνος) ενώ η μεταπτυχιακή της εργασία ήταν επάνω στον ευεργετικό ρόλο που διαδραματίζει η άσκηση πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της θεραπείας για τον καρκίνο σε άτομα ηλικίας 16-25.
Επιπλέον, στα πλαίσια της μεταπτυχιακή της εργασίας έκανε την πρακτική της σε έναν από τους μεγαλύτερους οργανισμούς υποστήριξης ατόμων με καρκίνο της Μ.Βρετανίας «Macmilan Cancer Support”, ενώ συνεργάστηκε και με το «Maggie’s Aberdeen (οργανισμός υποστήριξης ατόμων με καρκίνο). Επιπλέον, είναι πιστοποιημένη Health Coach από το σύστημα υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Τον Ιούλιο του 2018 τελείωσε το μεταπτυχιακό της και επέστρεψε στην Πτολεμαΐδα όπου διατηρεί και το ιδιωτικό της γραφείο, ενώ παράλληλα είναι υπεύθυνη ψυχολόγος στον σύλλογο Καρκινοπαθών Εορδαίας και Health Coach στο Personal Athletic Centre. Πραγματοποιεί συνεδρίες μέσω skype.