Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά από τα δύσκολα και δραματικά γεγονότα ζωής κάτι τέτοιο πολλές φορές μοιάζει με ανέφικτο στόχο.
Ένα παιδί ανάλογα με το ηλικιακό στάδιο στο όποιο βρίσκεται βιώνει την απώλεια με τον δικό του τρόπο.
Μπορεί να μην εκφράζει ή να εξωτερικεύει την θλίψη του όπως ένας ενήλικας αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν νιώθει την απώλεια, την οργή , την σύγχυση και σύγκρουση αλλά και την αλλαγή που μπορεί να προκαλέσει η απώλεια ενός σημαντικού προσώπου.
Πως αντιλαμβάνεται και βιώνει την απώλεια ένα παιδί;
• Τα παιδιά βρεφικής ηλικίας παρόλο που δεν αντιλαμβάνονται το θάνατο διαισθάνονται όμως την απουσία και την θλίψη που μπορεί να υπάρχει γύρω τους και κάτι τέτοιο μπορεί να επηρεάσει την βασική λειτουργικότητα τους , τον ύπνο ,την τροφή. Η βασικότερη συνέπεια όμως έρχεται στην αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του. Ένα βρέφος μπορεί να αναπτύξει φόβο αποχωρισμού και επιθυμία για προσκόλληση στην μητέρα ή στον φροντιστή του.
• Στα παιδιά νηπιακής ηλικίας (3-5 ετών ) δεν έχει διαμορφωθεί η έννοια του θανάτου όπως την αντιλαμβάνονται οι ενήλικες. Το νήπιο βιώνει την απώλεια και μπορεί να την εξωτερικεύει με έναν λιγότερο εμφανή τρόπο.
Το πένθος στην νηπιακή ηλικία χαρακτηρίζεται από περιόδους υπερκινητικότητας του παιδιού αλλά και απότομης εναλλαγής σε περίοδο κατάπτωσης, συχνή διακύμανση συναισθημάτων (κλάμα και γέλιο) , αναστάτωση ,έκπτωση στην λειτουργικότητα του (ύπνο, τροφή) αλλά και εμφάνιση φοβιών που δεν είχε πρωτύτερα.
Στο στάδιο αυτό τα παιδιά τείνουν να κάνουν πολλές και επίμονες ερωτήσεις προσπαθώντας στην ουσία να αντιληφθούν και να κατανοήσουν αυτό που συμβαίνει γύρω τους. Προσπαθούμε πάντα να προσεγγίσουμε το νήπιο μιλώντας στην ουσία στην γλώσσα του, δηλαδή διατηρούμε πάντα την πιθανότητα της μεταθανάτιας ζωής χρησιμοποιώντας την αναπαράσταση του παράδεισου και του ουρανού.
Αποφεύγουμε να λέμε ψέματα δίνοντας στο παιδί ψεύτικες υποσχέσεις για την επιστροφή του αγαπημένου του προσώπου και δεν αμαυρώνουμε την μαγική σκέψη που έχει και το κάνει να πιστεύει ότι το αγαπημένο του πρόσωπο είναι αστέρι στον ουρανό.
Είναι προτιμητέο να προσεγγίζουμε τα παιδιά δίνοντας τους πάντα αυτό που χρειάζονται δηλαδή συναισθηματική και ουσιαστική ασφάλεια.
Γράφει η :
Μαίρη Ι.Βαρβαρούση
Γεννήθηκε το 1983 στην Πτολεμαΐδα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε την κατεύθυνση της Κλινικής Ψυχολογίας με παράλληλη εκπαίδευση στην Γνωστική Αναλυτική και Γνωστική Συμπεριφορική θεραπεία. Συμμετείχε σε συνέδρια με ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις.
Από το 2005 ζει και εργάζεται στην Πτολεμαΐδα όπου διατηρεί ιδιωτικό γραφείο.
