Όταν έγινε γνωστό ήταν αργά καθώς είχε προχωρήσει πολύ…το ογκίδιο ήταν 2.4 χιλιοστά όντος της μάζας της γλώσσας…όταν άρχισα να χω δυσκολίες είχε φτάσει στο απροχώρητο…έκανα κάποιους επαναλαμβανόμενους καθαρισμούς αλλά ο οδοντίατρος είχε πει ότι έφταιγαν οι φρονιμίτες και έχασα πολύτιμο χρόνο….
Τουλάχιστον είχα τη «τύχη» να πέσω μετά πάνω στον καλύτερο γιατρό της χώρας και ενός εκ των κορυφαίων στον κόσμο γύρω από τον τομέα αυτόν τον κ.Παπαδογεωργάκη και σε συνδυασμό με έναν γερό οργανισμό όλα πήγαν καλά….αλλά ήταν εφιαλτικά….γεμάτος ειλικρίνεια μου ‘χε πει το τι θα ακλουθούσε πχ. τραχειοστομια-γαστροστομια και κατά 90 τα εκατό μόσχευμα από το χέρι…όμως γλίτωσα το μόσχευμα χωρίς να μπορεί να το αιτιολογήσει ιατρικά…»κάποιος άλλος έβαλε το χέρι του και αυτός δεν ήμουν εγώ» μου είπε χαρακτηριστικά….
Για μια εβδομάδα δε μπορούσα να μιλήσω καθόλου μόνο νοήματα και σε τετράδιο….έπειτα για 2 μήνες και κάτι έτρωγα από σωληνάκι ενώ παράλληλα ξεκίνησα ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία….
Όταν έβγαλα το σωληνάκι έγινε λάθος συνεννόηση και από τη τρύπα έτρεχαν γαστρικά υγρά προκαλώντας εγκαύματα σε όλη τη κοιλιακή χώρα….μόλις αντιμετωπίστηκε και αυτό ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για να ανακάμψω και τώρα περιμένω να βάλω κάτω δεξιά μια τεχνητή οδοντοστοιχία καθώς έχουν αφαιρεθεί ορισμένα δόντια….θέλει έναν συνδυασμό πραγμάτων…καλά ιατρικά τιμ….ψυχολογία και συμπαράσταση…και σίγουρα έχει να κάνει και με τον κάθε οργανισμό…
Δε πρόλαβα να μπω σε διαδικασία στο να το δεχτώ ή όχι καθώς γάνωνε όλα πολύ γρήγορα διότι έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα….μου ήταν αδιανόητο το να τα διαχειριστώ όλα αυτά αλλά μόλις είδα τα χειροτέρα απέκτησα ψυχολογία και τα διαχειρίστηκα
