«Τώρα πλέον είστε ενωμένοι με τον γάμο, σύμφωνα με το νόμο, σε ισόβια κοινωνία βίου, ως σύζυγοι.
Από τη στιγμή αυτή, που ενωθήκατε με την ελεύθερη συναίνεσή σας σε γάμο, οφείλετε αμοιβαία ο ένας στον άλλο Αγάπη, Πίστη και Σεβασμό για όλη σας τη ζωή….»
διαβάζει με στομφώδες ύφος ο Αντιδήμαρχος από το βήμα της επιβλητικής αίθουσας του Δημαρχείου της Αθήνας στην πλατεία Κοτζιά.
Δίπλα η Πίστη μου σφίγγει το χέρι ευτυχισμένη, εγώ –παρά τα πολλά παυσίπονα- πονάω αλλά δεν το σκέφτομαι, πίσω μας οι «μάρτυρες», από τη μία η Γλυκερία, αδελφική φίλη της Πίστης και από την άλλη ο Αντώνης Σαμαράς, που μας κάνει την τιμή να παρασταθεί ως μάρτυρας στο γάμο μας και τους εντυπωσιάζει όλους με την ευγένεια, το παράστημα και την προσήνεια του.
Από τη στιγμή που αντίκρισα την Πίστη να καταφθάνει στο Δημαρχείο, πανέμορφη και φωτεινή, συνοδευόμενη από τ’ αδέρφια της, η καρδιά μου σκίρτησε. Την αισθάνομαι δίπλα μου, ηρεμώ, χαλαρώνω, αφήνομαι στη στιγμή. Ζω τη μέρα, ζω την ευτυχισμένη στιγμή. Η ευτυχία που νοιώθω μέσα μου, θεραπεύει τις ενοχλήσεις στο σώμα μου…
Είναι 23 Μαρτίου. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα πέρασαν οι τελευταίες μέρες.
Στις 8 Μαρτίου έκανα τελικά την κατευθυνόμενη παρακέντηση με χρήση αξονικού τομογράφου, αλλά αφενός μεσολάβησε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας και αφετέρου χρειάστηκε να γίνουν επιπλέον συγκρίσεις με τα πλακίδια του Νοεμβρίου, έτσι φτάσαμε 18 Μαρτίου για να έχουμε τα αποτελέσματα, πληρώνοντας μάλιστα αρκετά περισσότερα χρήματα από αυτά που είχαμε αρχικά υπολογίσει… Μέσα στη στεναχώρια μου σκεφτόμουν… «Πόσοι άνθρωποι έχουν σήμερα τη δυνατότητα να δίνουν ποσά της τάξης των 1500 ευρώ πριν ακόμα ξεκινήσει οποιαδήποτε θεραπεία..;».
Τα ευρύματα των εξετάσεων ήταν με την πρώτη ματιά απολύτως αποκαρδιωτικά…
«…υψηλός δείκτης κυτταρικού πολλαπλασιασμού Ki-67 κατ’ εκτίμηση 50-60%… που συνηγορούν υπέρ υψηλού βαθμού κακοήθειας, νευροενδοκρινικού καρκινώματος (grade 3 κατά ENETS/WHO 2010)…».
Διαβάζω και δεν μπορώ να το πιστέψω… «υπερ υψηλός βαθμός κακοήθειας… επιπέδου 3!!! μα πότε πρόλαβε και αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα και είναι και τόσο επιθετικό;;; μέχρι πριν τρεις μήνες ήμουν καλά…».
Μπαίνουμε μουδιασμένοι και ανήσυχοι στο γραφείο του γιατρού.
«Ξεκινάμε άμεσα χημειοθεραπεία» μας ανακοινώνει κοφτά, «Τη Δευτέρα το πρωί (21 Μαρτίου) πρέπει να είσαι εδώ. Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο…».
«Δεν γίνεται!», του απαντώ εξίσου κοφτά. «Την Τετάρτη 23 του μηνός παντρευόμαστε, από Πέμπτη μπορούμε να ξεκινήσουμε».
Μένει άναυδος. Του έχουν τύχει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Έχει αντιμετωπίσει κάθε πιθανή και απίθανη αντίδραση, αλλά αναβολή επείγουσας θεραπείας για να παντρευτεί ο ασθενής πρώτη φορά συναντούσε.
Δίστασε στην αρχή, αλλά ήμουν τόσο κατηγορηματικός που δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει στην έναρξη των θεραπειών από την Πέμπτη 24 Μαρτίου.
Μόνο όταν συμφώνησε να μεταφέρουμε τις θεραπείες μια μέρα μετά το γάμο, τον ρώτησα αν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια ιάσιμη μορφή καρκίνου και πόσο καιρό θα έπαιρνε για να μάθουμε αν θα τα καταφέρω. Μου απάντησε ότι –αν και είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια ιδιαίτερα σύνθετη μορφή καρκίνου-, ήταν αισιόδοξος και ότι θα ξέραμε αν νικάμε σε τρεις κύκλους θεραπειών, δηλαδή γύρω στα τέλη Μαΐου. Αυτό το «τέλη Μαΐου» το «έδεσα στο μυαλό μου…».
Από τις 14 Φλεβάρη που έδωσα στην Πίστη τα δαχτυλίδια είχαμε πάρει απόφαση να παντρευτούμε, πριν ξεκινήσω την οποιαδήποτε μάχη για την υγεία μου. Τότε υπολογίζαμε ότι έχουμε περιθώριο ως τον Απρίλιο που θα έμπαινα στο χειρουργείο με τη φράση του για του γιατρού «..είναι χειρουργείο με υψηλό ποσοστό θανάτου…» να μην ξεκολλά από τη σκέψη μας, αλλά η ξαφνική εμφάνιση αυτής της επιθετικής μετάστασης στο συκώτι μας άλλαξε εντελώς τα σχέδια.
Την ίδια μέρα που έκανα την παρακέντηση, τρέξαμε να κλείσουμε ημερομηνία γάμου στο Δημαρχείο της Αθήνας.
Η 23η Μαρτίου έφτασε χωρίς να το καταλάβουμε… Οι φίλοι μας ήταν εκεί. Μικρός κύκλος. Οι πολύ δικοί μας άνθρωποι.
Ξεχνιέμαι, ρίχνω μια ματιά πίσω μου και χαμογελώ… Πονάω πολύ αλλά δε με νοιάζει, είμαι χαρούμενος και ο πόνος χάνεται! Άλλωστε όπως γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ –Τοσίτσας:
«…τη ζωή του ανθρώπου δεν τη φτιάνει προπάντων –όπως νομίζουν πολλοί- το κορμί του. Τη φτιάνει πριν απ’ όλα η ψυχή του, η διάθεσή του. Το πώς αισθάνεται ο άνθρωπος δεν το ορίζει το σώμα του. Το ορίζει η ψυχή του. Κι’ αυτήν μόνο με άυλα μέσα τη φτιάνεις…».
Ο Αντιδήμαρχος τελειώνει… οι μάρτυρες μας περνούν τα δαχτυλίδια.
Ανεβαίνω συγκινημένος στο βήμα. Πίνω λίγο νερό για να διώξω τον κόμπο που με πνίγει:
«Σας ευχαριστώ όλους και κάθε έναν ξεχωριστά που είστε εδώ αυτή την τόσο σημαντική μέρα για τη ζωή μας…
Είστε οι άνθρωποι που με αγαπάτε και με στηρίζετε εδώ και χρόνια.
Είναι εδώ παιδιά που είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο αλλά και άνθρωποι που δεθήκαμε στη διαδρομή της ζωής.
Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον Άγγελο, την Κωνσταντίνα και το Δημήτρη.
Μετά από το ευχαριστώ επιτρέψτε μου να δώσω εδώ δημόσια δύο υποσχέσεις και να είστε μάρτυρες ότι τις έδωσα.
Πρώτον, υπόσχομαι να προσπαθώ πάντα να κάνω αυτό το κορίτσι, τη σύντροφό μου, να είναι πάντα χαμογελαστό.
Δεύτερον, σας υπόσχομαι ότι αυτή τη μάχη για τη ζωή μου που ξεκινώ αύριο, με τις νέες θεραπείες, θα την κερδίσω.
Θα κερδίσω γιατί το χρωστάω σε εσάς, το χρωστάω στο Νικόλα μου, το χρωστάω στην Πίστη, το χρωστάω στη μάνα μου και στ’ αδέρφια μου, το χρωστάω στον πατέρα μου που όσο ζούσε έκανε τα πάντα για να βγω νικητής.
Σας υπόσχομαι ότι όλα θα πάνε καλά και σας καλώ του χρόνου των Φώτων στο λιμανάκι της Ελιάς, όπου έκανα τάμα να βουτήξω για το σταυρό. Σας καλώ επίσης από τώρα, τον Σεπτέμβρη του ’17 στην Παναγιά τη Χρυσαφίτισσα μέσα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς, όπου θα ενωθούμε και με την ευλογία του Θεού…»
Όλοι δακρύζουν και αγκαλιάζονται, ο Παναγιώτης με το Γιάννη, λυγίζουν και βγαίνουν έξω κλαίγοντας… Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις δυο θηρία δίμετρα να κλαίνε έτσι… παρασύρουν στο κλάμα όλους στην αίθουσα, μα πιο συγκλονιστική είναι η αγάπη που αισθάνομαι ότι έχουν για μένα μέσα τους αυτά τα παιδιά… αγάπη άδολη, αδερφική, αγάπη που συγχωρεί όλα τα στραβοπατήματα ή τα χρόνια απουσίας μου… Άραγε θα μπορέσω ποτέ να τους ανταποδώσω την αγάπη που μου δείχνουν;
Ακολουθεί η Πίστη που δίνει και αυτή τους δικούς της δημόσιους όρκους:
«Δεν ξέρω αν σε διάλεξα πρώτη ή με διάλεξες εσύ… Μάλλον έγινε ταυτόχρονα από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, απλά το συνειδητοποιήσαμε σε διαφορετικούς χρόνους! Πάντα εσένα έψαχνα και πάντα εσένα περίμενα σε όλη τη ζωή μου. Και ήρθες μονάκριβε μου να απαντήσεις σε όλα τα όνειρα μου και σε όλες τις ευχές μου.
Σ´ αγαπώ για όλα αυτά που είσαι, σε εμπιστεύομαι για όλα αυτά που θα γίνουμε μαζί. Σου υπόσχομαι να σε σέβομαι, να σε τιμώ, να σ´ αγαπώ και να σ´ ερωτεύομαι.
Σου υπόσχομαι να προσπαθώ να είμαι κάθε μέρα η γυναίκα που αγάπησες και να σου δίνω χίλιους νέους λόγους να μ´ ερωτεύεσαι!»…
Καταλήγουμε στο σπίτι μας στη Νίκαια για να κλείσω τη βραδιά χορεύοντας το αγαπημένο μου ζεϊμπέκικο, έχοντας το ποτήρι με το κρασί στο κεφάλι…
«Μα εγώ δε ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές
Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις..»
Ο Έρωτας, η αγάπη, ο γάμος προηγούνται…
Του έχουν τύχει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Έχει αντιμετωπίσει κάθε πιθανή και απίθανη αντίδραση, αλλά αναβολή επείγουσας θεραπείας για να παντρευτεί ο ασθενής πρώτη φορά συναντούσε! Ο γάμος μια μέρα πριν τις χημειοθεραπείες όπως τον περιέγραψε ο Δημήτρης Σιάχος