Δεν έχω κάποια ιατρική ιδιότητα , θα επιχειρήσω να προσεγγίζω την κοινωνική διάσταση του φαινομένου ως ένας νέος άνθρωπος και ενεργό μέλος της κοινωνίας.
Ο καρκίνος, συχνά, δεν κατονομάζεται, αλλά αναφέρεται ως η «επάρατη νόσος» ή «ανίατη ασθένεια». Αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί την αίσθηση του «αθεράπευτου». Δραματοποιεί και συσκοτίζει μια συνθήκη σκληρή μεν, αλλά όχι μη ιάσιμη.
Πολλοί άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν τη λέξη “καρκίνος” και φορτώνουν την ασθένεια με προκαταλήψεις και μυθοπλαστικές κατασκευές που απαξιώνουν και ταπεινώνουν τον άνθρωπο που νοσεί. Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η κοινωνία μας ακόμα και τώρα δείχνει φοβισμένη μπροστά στην ασθένεια.
Αρκετοί καρκινοπαθείς δε, αντιμετωπίζονται ως μελλοθάνατοι παρόλο που το ποσοστό θνησιμότητας έχει μειωθεί και πολλοί άνθρωποι με όπλο τους την ισχυρή θέληση για ζωή έχουν καταφέρει να τον νικήσουν.
Είναι γεγονός πως ο καρκίνος οδηγεί σε επαναπροσδιορισµό της σχέσης του ατόµου µε το σώµα του. Ένα σώμα που νοσεί και προσπαθεί να αντιμετωπίσει έναν απρόσκλητο και καθόλου επιθυμητό επισκέπτη. Είναι γεγονός επίσης πως πολλές φορές τα σημάδια της ασθένειας είναι εμφανή κάτι που οδηγεί τους ανθρώπους σε απόκρυψη της ασθένειας και περιθωριοποίηση.
Πώς να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος αυτήν την ασθένεια όταν από μικρός έχει γαλουχηθεί με την άποψη ότι καρκίνος = θάνατος?
Πως μια κοινωνία θα ενδιαφερθεί για τα μέτρα πρόληψης του καρκίνου ,όταν αρνείται να αναφέρει ακόμα και το όνομα της ασθένειας?
Επειδή όμως είμαστε εδώ για να δώσουμε , βασικά ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε…
Να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αναφερόμαστε στον καρκίνο…
Να μάθουμε να το λέμε…. για να μπορέσουμε και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα.
Να αλλάξουμε την νοοτροπία μας… γιατί ο καρκινοπαθής είναι απλά ένας άνθρωπος που νοσεί….
Να δώσουμε έμφαση στη ζωή, στην ελπίδα, και την δύναμη που διαθέτει ο καθένας μας. Ο καρκίνος είναι όντως μια σοβαρή πάθηση, αλλά σε αρκετές μορφές του πλέον ιάσιμος. Υπολογίζεται σήμερα ότι περίπου 28 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καταφέρει να τον νικήσουν.
Να αποκτήσουμε θετική σκέψη και διάθεση ώστε να τον αποδεχτούμε ψυχικά και συναισθηματικά.
Να αλλάξουμε τον τρόπο που φερόμαστε… λες και όλα είναι δεδομένα… Τίποτα δεν είναι δεδομένο…
Να μάθουμε σαν κοινωνία να δρούμε προληπτικά …να μην παραμελούμε τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις . Η πρόληψη τις περισσότερες φορές οδηγεί σε αποτελεσματική αντιμετώπιση του καρκίνου.
Κλείνοντας… ας ευχηθούμε πως με την πρόοδο της επιστήμης σε λίγα χρόνια ο καρκίνος θα νικηθεί κατά κράτος.
Στέφα Πετρούλα
Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλογου Σολυγείας
———————————————————————————————
Βιογραφικό σημείωμα
Ονομάζομαι Στέφα Πετρούλα γεννήθηκα στην Κόρινθο το 1980 και διαμένω μόνιμα στο Σοφικό Κορινθίας από όπου και κατάγομαι.
Είμαι πτυχιούχος ειδικότητας « Εμπορίας, Διαφήμισης και Προώθησης Προϊόντων (Marketing)» του Δημόσιου ΙΕΚ Κορίνθου.
Σπουδάζω στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και φέτος περιμένω με χαρά το πτυχίο μου!!
Εργάζομαι στο Κέντρο Πολιτισμού, Αθλητισμού και Περιβάλλοντος του Δήμου Κορινθίων όπου και είμαι υπεύθυνη της ταμειακής υπηρεσίας.
Είμαι Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σολυγείας από το 2013.
Από το 2012-2017 διετέλεσα Ταμίας στον Σύλλογο Γυναικών Σολυγείας ‘Λέλα Ιατρίδη’
Είμαι αιμοδότρια από το 2018 ,και ενεργό μέλος της Οργάνωσης Εθελοντών Σολυγείας.
