Πέρασαν τρία χρόνια, για δεύτερη φορά το πάλεψα και τα κατάφερα. Παραμονή Χριστουγέννων τελείωσα και την τελευταία ακτινοβολία στον μαστό.
Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ. Περίμενα πως και πως να ξημερώσει να φύγω από Θεσσαλονίκη και να πάω επιτέλους σπίτι μου στους δικούς μου ανθρώπους. Δυο μήνες κάθε μέρα η ίδια διαδρομή για το νοσοκομείο και οι ίδιες εικόνες άλλες ευχάριστες άλλες δυσάρεστες και ψυχοφθόρες.
Μέρες περίμενα τη στιγμή που θα άνοιγα την πόρτα και θα έφευγα από κει. Πάντα την έκανα εικόνα στο μυαλό μου τη στιγμή εκείνη. Έφτασα στην έξοδο, άνοιξα την πόρτα και το μόνο που είπα μέσα μου ήταν «ο θεός μαζί σας».
Για αυτούς που σφήνα πίσω να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Θα θυμάμαι μόνο τις ευχάριστες στιγμές, από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου και με φιλοξένησαν καθ’ όλη τη διάρκεια των ακτινοβολιών αυτούς τους δύο μήνες και όχι μόνο.
Θα θυμάμαι ότι την ημέρα των Χριστουγέννων ήμουν σπίτι μου μαζί με αγαπημένα πρόσωπα, ενώ άλλοι άνθρωποι έκαναν Χριστούγεννα στο νοσοκομείο δίνοντας μεγάλο αγώνα. Δεν έβλεπα πια άσχημες εικόνες παρά μόνο όμορφες με όμορφους ανθρώπους που στάθηκαν βράχοι δίπλα μου.
Όλα έγιναν μια ανάμνηση και ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Μάθημα για τις αξίες της, για όλα αυτά που έχουμε και δεν τα βλέπουμε και δεν τα εκτιμάμε.
Έμαθα να εκτιμώ και να είμαι ευγνώμων για την κάθε ημέρα, το κάθε λεπτό, την κάθε αγκαλιά, για το χαμόγελο και την τεράστια δύναμη που κρύβει, για ότι αγαπώ και μ’αγαπάει, να εκτιμώ όλα αυτά, τα απλά αλλά τόσο σημαντικά που δίνουν νόημα στη ζωή.
Γιορτάζω όχι μόνο την παραμονή των Χριστουγέννων αλλά την κάθε μέρα. Η κάθε μέρα για μένα είναι γιορτή. Γιορτάζω γιατί είμαι εδώ, αναπνέω, αισθάνομαι, αγαπάω, χαμογελάω…ΖΩ.
Κωνσταντίνα
