-Αγαπητή μου Ντόρα, με συγκινεί, με αγγίζει σε σένα, το ότι στην ζωή σου πάντα ενυπάρχει στο τραγικό το χιούμορ. Το ότι έχεις δυο κάμερες, μια να ζεις και μια να παρακολουθείς τη σκηνή που ζεις και οι δυο κάμερες λειτουργούν συγχρόνως. Βλέπεις αγαπητή μου; Γνωρίζω τη διαδικασία. Είμαστε συγγενείς ψυχοσυνθέσεις. Ήταν να γνωριστούμε εμείς οι δυο, να «μυριστούμε». Μυρίζονται οι άνθρωποι. Θυμάμαι στην πρώτη μας συνάντηση, στη Θεσσαλονίκη, που μου είχες αφηγηθεί τη στιγμή που ένας γιατρός στο Λονδίνο σου έδωσε τη διάγνωση του καρκίνου σου. Ακραίας τραγικότητας στιγμή. Αλλά, η αιώνια Ντόρα, μου είχες πει ότι ο γιατρός εκείνος ήταν αλλήθωρος και δεν ήξερες σε ποιο μάτι του να εστιάσεις το δράμα σου.
-Αγαπημένη μου Ρέα… Ρέα η ωραία, όπως σε προσφωνεί και η Κούλα μας! Αυτό που μας ενώνει εν τέλει, νιώθω πως είναι η πίστη μας στην μαγεία, και όταν αναφέρομαι στην μαγεία εννοώ στην μαγεία των προσωπικοτήτων, των στιγμών & της αγάπης. Το βλέμμα σου κάθε φορά που το συναντώ αστράφτει, σπίθες καλοσύνης, δεκτικότητας & δημιουργικότητας.
Με βάση αυτού συμπέρανα τα εξής, πως σε οποιαδήποτε περίπτωση της ζωής μας, αντιδρούμε με αυτές τις σπίθες, τις φωτιές που κρύβει ο καθένας μέσα του. Διαπίστωσα μέσα από την εμπειρία με τον καρκίνο, πως πέραν των πρώτων δευτερολέπτων του σοκ που βιώνεις, η αντίδραση και η στάση που επιλέγεις να το αντιμετωπίσεις, είναι ο καθρέφτης της προσωπικότητάς σου.
Εγώ επέλεξα συνειδητά, εδώ και χρόνια, πως η ζωή μου όλη θα κυλάει μέσα σε ένα κύμα αστερόσκονης και γέλιου σε κάθε της υπόσταση και αυτό έπραξα. Με έναν συγκυριακό τρόπο γνώρισα τον άντρα μου, τα κείμενα σου, εσένα και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με επισκέφτηκε και ο καρκίνος μου… μαγικά!
Όλα ξεκίνησαν από αυτόν τον γλυκό αλλήθωρο γιατρό, που έβγαλε ξαφνικά από «το καπέλο του» ένα γράμμα, μια διάγνωση και εκεί που αρχίζει «τις αλχημείες του»… εγώ να αναρωτιέμαι ποιον κοιτάει; Να μου ανακοινώνει πως πρέπει να μου κόψει το αριστερό στήθος αλλά τελικά κοιτούσε το δεξί. Πες μου τώρα εσύ, δεν θα γελούσες; Και κλείνει η παράσταση με μια ψυχή κομμένη στα δύο και εμένα παγωμένη, άφωνη, με απορία να λέω στον Σπυράκι μου «αγάπη μου τούτος εδώ λάθος βυζάκι θα μου κόψει». Σαν παρατηρητής, σαν θεατής μιας άλλης ζωής. Ποιος είναι έτοιμος για μία τέτοια ανακοίνωση; Νιώθω πως είναι οι άμυνες μας, το σώμα δηλαδή μας προστατεύει, γιατί αυτό ξέρει, το ήξερε από πριν.
-Θυμάμαι ακόμα ότι μου είχες πει κάτι, που το πιστεύω, το πιστεύω βαθιά, ότι ο καρκίνος έχει να κάνει με την ψυχή του ανθρώπου. Όταν «κακοποιείται». Θυμάμαι τη φράση σου «ήξερα, αντιλήφθηκα ακριβώς τη στιγμή που νόσησα». Θυμάμαι, από τις κουβέντες σου, το νοσηρό περιβάλλον της ανεργίας που βιώνατε, που χτυπούσε τον σύζυγό σου και σένα, με ένα παιδί μικρό κι εσύ να προσπαθείς να δώσεις δύναμη, θάρρος, να αντέξετε τη μετανάστευσή του συζύγου σου… Να σπιρουνιάζεις την ψυχή σου ν΄αντέξει αλλά και να δώσει. Να την τεντώνεις… Ένιωσα σωστά; Θυμάμαι καλά;
–Πλέον είμαι πεπεισμένη πως οι σκέψεις μας γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα λόγια και τα λόγια πράξεις. Όταν βιώνεις καταστάσεις έντονης πίεσης και δεν έχεις εκπαιδευτεί σωστά για το πώς να εκφράζεσαι, αυτό, το φυτεύεις μέσα σου και το διογκώνεις. Όλη η πίεση της καθημερινότητας μεγαλώνει μέχρι που κάποια στιγμή θα εκτονωθεί, με τον τρόπο της, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά σου, σύμφωνα με το σκαρί σου.
Την θυμάμαι εκείνη την στιγμή, την ένιωσα, ένα λεπτό ήθελε η κατάρα μου να πιάσει «να ανοίξει η γη να με καταπιεί» φώναξα! Το είχα πει και το πίστευα, το πίστευα σου λέω, δεν το έλεγα για πλάκα. Δεν θα το έλεγα ποτέ για άλλον, μόνο για εμένα! Σε μία κοινωνία όπου η συζήτηση και η επικοινωνία βασίζεται στο εγώ μας, στις τύψεις και στις κοινωνικές προκαταλήψεις, γεννάμε αυτοάνοσες αρρώστιες και καταπιεσμένες πεποιθήσεις που μας καταστρέφουν και όλα αυτά γιατί δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, ούτε με τον εαυτό μας αλλά ούτε με τους δικούς μας ανθρώπους. Ακούω καθημερινά και με θλίβει βαθιά από συνομήλικες μάνες, να μιλούν στα παιδιά τους με ύφος υποτακτικό: Μην παίζεις με τις λάσπες θα λερωθείς, συνεπάγεται – μην πειραματίζεσαι θα αποτύχεις, μην ρισκάρεις θα φοβηθείς, μην μιλήσεις θα πλακωθείς. Ένα ατέλειωτο ΜΗΝ που χτίζει ευνουχισμένες ψυχές. Έτσι και εγώ έπρεπε να χάσω το στήθος μου και κάποια χρονάκια από την ζωή μου, για να μπορώ να μάθω να εκφράζομαι, να σκέφτομαι όμορφα πράγματα, να τα νιώθω και να τα κάνω πράξη. Αν πάλι κάποια στιγμή τα πάρω στο κρανίο, γιατί άνθρωπος είμαι, χαϊδεύω τα μαλλάκια μου για να θυμάμαι, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πόσο μάλλον οι τρίχες μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ :
