Ειναι πολυ όμορφα τα Χριστούγεννα αν εχεις την υγεία σου, δυο τρεις φίλους, παιδιά, σκυλιά, σύζυγο… ειναι μαγικά να παίρνεις και να δίνεις αγάπη, αγκαλιές και ευχές, να κάθεσαι στη ζέστη σου τρώγοντας, πίνοντας και γελώντας.
Ειναι υπέροχες οι γιορτές όταν κοιμάσαι με όλα σου τα μέλη και ενα χορτάτο στομάχι, όταν παίρνεις και προσφέρεις δώρα, όταν βολτάρεις στην αγορά, όταν ακούς τα κάλαντα η το μωράκι σου να λέει τις πρώτες του λεξούλες.
Υπάρχουν όμως και τα αλλα Χριστούγεννα , αυτά για τα οποια ούτε εγώ θα έγραφα αν δεν είχα ζήσει. Τα άρρωστα, τα κρύα, τα μοναχικά, τα πονεμένα. Τα Χριστούγεννα που δεν ελπίζεις σε τίποτα, δεν επιθυμείς τίποτα, τα Χριστούγεννα χωρις λαμπιόνια και κόκκινα κραγιόν, χωρις μελομακάρονα κι ευχές.
Αυτά τα ξερα και πανασχημα Χριστούγεννα που ζουν αυτή τη στιγμή πολλοί συνάνθρωποι μας που δεν έχουν την υγεία τους, δεν έχουν οικογένεια, χρήματα, στέγη, ελπίδα η κουράγιο.
Αυτά τα Χριστούγεννα που μπορεί να ξημερώνουν και να νυχτωνουν σ’ ενα κρεβάτι. Οχι κάνοντας έρωτα αλλά πονώντας, Οχι κάτω απο το γκι αλλα κάτω απο έναν όρο που στάζει, Οχι στη θαλπωρή ενός σπιτιού αλλα στο αγιάζι του πεζοδρομίου.
Δεν έχω σκοπό να προκαλέσω κατάθλιψη σε όποιον διαβάσει τα παραπάνω παρα μονο να ξύσω την ανθρωπιά σας.
Να σκεφτείτε πως για οτιδήποτε έχετε είστε τυχεροί κι ευλογημένοι και πως οτιδήποτε άσχημο συμβαίνει σε κάποιον δίπλα σας θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Να εκτιμάτε τις στιγμές που χαμογελάτε. Να συμπονάτε και να κατανοείτε αυτούς που δεν μπορούν να χαμογελούν. Και οποτε μπορείτε να τους βοηθάτε…
Ελένη
