Θυμάμαι κάποιες κυριούλες να έρχονται στο δωμάτιό μου στον Άγιο Σάββα με τα νυχτικά τους, όταν άκουγαν ψιλοκουβέντα με φίλους που μου αλάφραιναν τη νοσοκομειακή αλλόκοτη μοναξιά.
Διστακτικά στην άκρη της πόρτας, έχοντας σιάξει τα λίγα μαλάκια τους, πήγαιναν επίσκεψη βλέπεις… Η κοινωνικότητα μας έδινε την αίσθηση ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί, μη φοβάσαι, η κανονικότητα θα επανέλθει, είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορεί τώρα να μην μπορούμε να κουνήσουμε από τις τομές μας, αλλά αυτές έξω θα γίνουν το προσωπικό μας λάβαρο, αθάνατο και ανεξίτηλο.
Κι αν τίποτα δεν κάνεις για την ψυχή σου τούτα τα Χριστούγεννα, κάνε μόνο αυτό: μπούκαρε μέσα σε ένα Νοσοκομείο, στάμπαρε έναν μόνο/η και κατσικώσου πλάι του για κάνα δυο ώρες και άσε του και μια γιρλάντα πάνω στο κομοδίνο του, δίπλα στις φρυγανιές. Έτσι, γιατί μπορείς. Γιατί αυτό το δίωρο θα αναπαύσεις μια μόνη ψυχή. Γιατί ποτέ μια πράξη αγάπης δεν είναι περιττή…
Χριστίνα Λαμπούση
Η Χριστίνα Λαμπούση γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Μολάους Λακωνίας. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1995 και από το 1997 ασκεί μαχόμενη δικηγορία, διατηρώντας δικηγορικό γραφείο στους Μολάους. Είναι απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου Πειραιώς (Τμήμα Βυζαντινής Μουσικής), έχει δε παρακολουθήσει επί σειρά ετών μαθήματα πιάνου, κλαρίνου, σαξοφώνου και αρμονίας.
Το 2011 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα «ἰᾶσθε θεάτρῳ» κι έχει σκηνοθετήσει διάφορα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου («Παραμύθι Χωρίς `Ονομα», «`Οπερα της Πεντάρας», «Φουέντε Οβεχούνα», «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι», «Αντιγόνη»), καθώς και παραμύθια για παιδιά, διοργανώνει ποιητικές βραδιές και συμμετέχει στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Λακωνίας.
