Σήμερα κύριε Ντάτση είναι μια πολύ σημαντική μέρα. Με την επιμονή και την υπομονή σας καθώς και με τις υπογραφές συναίνεσης απο την οικογένειά σας, άνοιξε ο δρόμος για την εφαρμογή της θεραπείας με Λουτέσιο σε όλους τους καρκινοπαθεις με νευροενδοκρινικους όγκους!»
Με αυτά τα λόγια απο τον ογκολόγο του έκλεισε η σημερινή θεραπεία του εδώ και σχεδόν 10 χρονιά καρκινοπαθή πατέρα μου,στο Πανεπιστημιακο Νοσοκομείο Ιωαννίνων στο τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής.
Διαγνώστηκε με καρκίνο πνεύμονα- νευροενδοκρινικο καρκίνο- και λίγο μετά το χειρουργείο διαπιστώθηκε ότι είχε γεμίσει παντού.
Η έρευνα του (ξ)αδερφού του που είναι καθηγητής στην Ιατρική Ιωαννίνων σε συνδυασμό με την τύχη ή όπως αλλιώς θελήσετε να το ονομάσετε, οδήγησε σε μια θεραπεία που τότε ήταν ακόμα πειραματική: το Ίντριο που στη συνέχεια άλλαξε σε Λουτέσιο. Ενα ραδιενεργό υλικό που χορηγούνταν στον ασθενή ενδοφλέβια και «κούμπωνε» με τους όγκους σαν μαγνήτης διαλύοντας τους, με ελάχιστες παρενέργειες.
Τα αποτελέσματα θεαματικά παρότι κάθε φορά οι γιατροί βάδιζαν στα τυφλά.
Κάθε φορά γινόταν ένας τεράστιος αγώνας από την πλευρά της οικογενείας μας για να φτάσει ο μπαμπάς στο φάρμακο. Η μάνα μου γινόταν σκύλα που απειλούσε να ξεσκίσει όποιον προσπαθούσε να κλείσει το δρόμο προς το φάρμακο. Και ήταν πολλοί αφού το κόστος ήταν τεράστιο και έπρεπε να πάρει ειδικές εγκρίσεις από ΕΟΦ, τελωνεία,εταιρείες, υπουργούς. Συνήθως ο πατέρας μου έφτανε ετοιμοθανατος στη θεραπεία για να ξαναστηθει πολυ σύντομα στα πόδια του.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά, εκείνος είναι ανάμεσα μας με μια καλή ποιότητα ζωής και η περίπτωση του έχει καταγράφει στα ιατρικά ιστορικά.
Πέρα όμως απο αυτό, μέσα απο τη δική του περίπτωση ορίστηκαν τα όρια ασφαλείας και η τελική μέθοδος χορήγησης, το φάρμακο απο τώρα εγκρίνεται πλέον μεσώ του ΕΟΠΠΥ και το μόνο που μένει είναι η ενημέρωση του κόσμου.
Και επειδή η ενημέρωση δεν είναι αυτονόητη, αυτός είναι ο σκοπός αυτής της ανάρτησης: αν πάσχετε, αν έχετε συγγενή, φίλο, γνωστό που πάσχει απο νευροενδοκρινικο καρκίνο, πείτε του να απευθυνθεί στην πυρηνική ιατρική μαζί με τον ογκολογο του.
Η χημειοθεραπεια δεν είναι ούτε καν παρηγορητική σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εξετάστε ό,τι υπάρχει,πιέστε τους γιατρούς να μάθουν.
Έχουμε όλοι ευθύνη. Μακάρι να μη χρειαστεί για κανέναν και αυτή η γνώση να μείνει ξεχασμένη στο ντουλάπι του μυαλού σας.
Αν όμως χρειαστεί;
