Πρώτη μέρα του Αυγούστου.
Ο μήνας που οι αισθήσεις γεμίζουν από γεύσεις, τοπία, ήχους και στιγμές…
Ζέστη.
Το κόκκινο αμάξι παίρνει απαλά τις στροφές.
Συνοδηγός. Συνήθως αυτός που απολαμβάνει θέα…
Οδηγός. Αυτός που λαμβάνει τις αποφάσεις…
Στάση για δροσιά.
Δίπλα στο ποτάμι.
Είχες χρόνια να σταματήσεις εκεί. Πέντε χρόνια πρίν.
Μέρος νεραϊδένιο. Μυστικό.
Πλατάνια, νερά κι ο χρόνος να σταματάει μόλις περάσεις την κατάφυτη πέργκολα της «κοπέλας».
Κατεβαίνεις προσεκτικά τη μικρή κατηφόρα.
Το μόνο που ακούς είναι τα νερά του ποταμού. Κρύα, καταγάλανα. Σε προκαλούν για ένα μικρό τσαλαβούτημα των ποδιών. Μουδιάζεις απ’ το κρύο. Σαν να γειώνεσαι με το ποτάμι κι αυτό για αντάλλαγμα να σου παρασύρει όλες τις σκέψεις και τις σκοτούρες.
Πλατάνια υπεραιωνόβια. Σαν μια μαγεία να πλανιέται στο μέρος…
Η Πυξίδα σου,θέλει να εξερευνήσει το άγνωστο, που τελικά δεν είναι για σένα τόσο άγνωστο.
Πέντε χρόνια πρίν, σούρουπο. Πάλι έκανες στάση εκεί. Κατέβηκες απ’ το λεωφορείο. Αποφάσισες να μείνεις. Για ανάσες. Για κουράγια. Για δυνάμεις. Για να ξεθολώσεις. Αποφάσισες να πάρεις το επόμενο και να φύγεις αργότερα.
Προχώρησες στο ποτάμι χαμηλά. Παρήγγειλες καφέ κι έκατσες στις πέτρες. Πάντα το νερό σε ηρεμούσε. Κι ας μην ανήκες στα ζώδια του νερού…
Εκεί βρήκες τον εαυτό σου.
Στην πιο καθοριστική σου στιγμή ως τότε.
Βγήκες απ’ τα έτοιμα καλούπια σου κι έφτιαξες τα δικά σου, όπως ταίριαζαν σε σένα… Περπάτησες μέσα στο κρύο τρεχούμενο νερό. Κι ήταν σαν να βαπτίστηκες ξανά.
Εκεί αποφάσισες να ζείς. Αληθινά.
Να δίνεσαι. Με όλο σου το είναι.
Ν’ αγαπάς. Δυνατά.
Να ταξιδεύεις σ’ όλον τον κόσμο. Όποιο κι αν είναι το τίμημα.
Να τολμάς να γνωρίσεις ανθρώπους που τελικά ούτε φανταζόσουν πόσο ενδιαφέρουσες θα ήταν οι συζητήσεις μαζί τους.
Να δεις μέρη που νόμιζες ότι υπάρχουν μόνο σε φαντασία. Ισως και σε κάτι όνειρα σου.
Κι ο χρόνος να περνάει, να αλλάζεις και να ξανάρχεσαι τώρα μετά από 5 χρόνια, τυχαία, με φόρτωμα στην πλάτη μια γλυκιά πληρότητα, ξανά στην ίδια ακροποταμιά και να μοιράζεσαι το μέρος σου με πρόσωπα αγαπημένα.
Σαν να δίνεις κομμάτι του εαυτού σου. Σαν να αποκαλύπτεις μυστικό καλά κρυμμένο. Για λίγους κι εκλεκτούς.
Γυρνάς πίσω στο χρόνο.
Δε μπορείς να εξηγήσεις τι νιώθεις, δε μπορείς να το περιγράψεις με λόγια.
Κι όμως ξέρεις κάπου μέσα σου πως μόνο αυτοί οι, ελεύθεροι στην ψυχή, συνοδοιπόροι σου σε καταλαβαίνουν. Απόλυτα. Γιατί είναι κι αυτοί οι ίδιοι ταξιδιώτες… Της ψυχής και της καρδιάς σου.
Αύγουστος.
Ζέστη.
Ο μήνας των θαυμάτων. Αυτών των μικρών, των απλών, των καθημερινών στιγμών που κάνουν το ταξίδι μας να μοιάζει όνειρο. Και την ψυχή να χαμογελάει.
** Αφιερωμένο στην «εξερευνήτρια» με τα κόκκινα μαλλιά και τη σπουδαία καρδιά!
