Το μάτι μου, πέφτει κατευθείαν στη λεζάντα της φωτογραφίας.«Building up memories»
Οι πρωταγωνιστές της, όμορφοι, χαμογελαστοί, αγκαλιασμένοι. Πίσω τους, ένας όμορφος ήλιος στη δύση του… Ελλάδα!
Κάθομαι στο παγκάκι. Δίπλα στη λίμνη. Εκεί που τα σκυμμένα πλατάνια συνομιλούν με την επιφάνεια του νερού. Η ζέστη αφόρητη παρόλο που έχει πάρει να σκοτεινιάζει.
Σου δείχνω τη φωτογραφία. Χαμογελάς.
Σκέφτομαι, πως αυτοί οι άνθρωποι χτίζουν αναμνήσεις. Χτίζουν ωραίες στιγμές.
-Πως γίνεται άραγε να χτίζεις αναμνήσεις; Γύρισα και σε κοίταξα…
-Απλά. Πολύ απλά, μου απάντησες.
Καθισμένοι εδώ σε ένα ξύλινο παγκάκι χωμένο στα δέντρα, τα λέμε εδώ και ώρες για πολλά και διάφορα. Μαζί τα λέμε τα τελευταία 14 περίπου καλοκαίρια της ζωής μας.
Τα αλουμινένια κουτάκια της μπύρας έχουν ήδη πάρει θέση. Καλοκαίρι… Από κάπου μακριά, μυρίζει γιασεμί. Τα βατράχια σε πλήρη συγχορδία είναι εκεί μαζί με τα κύματα και κάνουν την παρουσία τους αισθητή.
Πίνεις μια γουλιά απ’ τη μπύρα σου και μου λες μια λέξη.
– Χαμόγελο!
Σου χαμογελάω και ετοιμάζεσαι να πεις και κάτι ακόμα. Απ’ την αρχή μου είχε κάνει εντύπωση η ετοιμολογία σου κι οι δύσκολες μα όμορφες λέξεις που με μαεστρία χρησιμοποιούσες, τόσο όταν μιλούσες μα κι όταν έγραφες.
-Ν’ αγαπάς όσους πιστεύεις ότι το αξίζουν, χωρίς μέτρο. Και να τους το λες! Να τους το λες δυνατά!
Αρχίζει να φυσάει. Μου δίνεις τη ζακέτα σου να μη κρυώσω.
Πόση φροντίδα δηλώνει όλο αυτό που κάνεις…
Ωραίο πράγμα ο άνθρωπος να είναι δοτικός.
Σε κοιτάζω με αγωνία. Άθελα μας έχουμε αρχίσει ένα άτυπο παιχνίδι λέξεων και φράσεων.
Περνάς στο επόμενο.
-Ένα καλό φαγητό με ένα καλό κρασί… Και μετά;
-Μετά σειρά έχουν τα όμορφα και ήσυχα βράδια, που λέει κι Αρλέτα!
«Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου…».
Από κάπου μακριά, ακούγεται μια κιθάρα… Σύμπτωση;
Κάποιοι ψαράδες λίγο πιο πέρα έχουν στήσει το καθιερωμένο βραδινό γλεντάκι. Στον αέρα πλανιέται μια μυρωδιά τσίπουρου.
Κι εμείς, τούτη εδώ την ώρα, δημιουργήσαμε μια ανάμνηση εδώ. Μαζί.
Σκέφτομαι, καθώς προσπαθώ να φτιάξω το παζλ των φράσεων σου, πόσο δίκιο έχεις σε όλα!
Αναμνήσεις… Μνήμες…
Για να συναντάς, για να προχωράς, για να ξέρεις που πηγαίνεις.
Με ένα χάδι, ένα βήμα, μια κουβέντα, ένα βλέμμα. Μια κίνηση.
Σκέφτομαι πως τελικά, οι ωραίοι άνθρωποι κάνουν αναμνήσεις με το παραμικρό! Απλά και μόνο αν καθίσεις σε ένα μπαλκόνι, με έναν άνθρωπο δικό σου. Αν τον κοιτάξεις στα μάτια. Αν νιώσεις να αγαπάς στ’ αλήθεια.
Να πεις σ’ αγαπάω και να το εννοείς. Τόσο μικρούλα αυτή η άτιμη η λέξη κι όμως τόσος κόπος για να την πεις…
Να δεις ένα ηλιοβασίλεμα.
Να καθίσεις απλά σε ένα παγκάκι χωρίς να μιλάς με τον διπλανό σου. Να νιώθεις μια παρουσία δίπλα σου. Να ακούς μια ανάσα. Και να έχεις τη σιγουριά πως πάντα κάποιος είναι εκεί για σένα και πως κι εσύ προσπαθείς να είσαι πάντα εκεί για κάποιον άλλο.
Να πιεις ένα ωραίο κρασί. Να γελάσεις με όλη σου την ψυχή, ίσως και να κλάψεις. Να κλάψεις από χαρά για αυτά που έρχονται… Γι’ αυτά που μπορεί να χάνεις. Για αυτά που αφήνεις πίσω. Γι΄ αυτά κι αυτούς που καμιά φορά σε πονάνε.
Κι έτσι κάθε ώρα, κάθε στιγμή να βάζεις στη φαρέτρα κι άλλη ανάμνηση… Κι άλλη, κι άλλη, ώσπου να γεμίσει. Κι ώσπου να νιώσεις ότι όλη σου η δύναμη, κατοικεί στην καρδιά και το μυαλό σου.
Κοιτάζω το φεγγάρι που ασημίζει στα νερά. Εδώ και ώρα έχει σκοτεινιάσει για τα καλά.
Δε φοβάμαι το σκοτάδι… Ποτέ μου δεν το φοβήθηκα. Πάντα πίστευα πως το μάτι συνηθίζει στα σκοτάδια. Σαν τον άνθρωπο κι αυτό. Προσαρμοσμένο για κάθε περίπτωση.
-Τι σκέφτεσαι;
-Ότι θα φύγω…
-Και τι έγινε; Θα έχεις τις μνήμες!
-Κι όταν όλα θα μου λείπουν;
-Θα έχεις τις μνήμες… Αλλά πάντα θα μπορείς να δημιουργείς και τις δικές σου ξεχωριστές. Μπορείς.
-Κι όταν μου λείπεις κι εσύ;
Δεν την απάντησες αυτήν την ερώτηση. Απλά κοίταξες προς το μέρος μου. Δεν ξέρω αν θέλησες να το δω, αλλά εγώ είδα τα μάτια σου να γυαλίζουν στο σκοτάδι κοιτώντας με.
Είχαν αρχίσει πια να προσαρμόζονται.
Στη νέα πραγματικότητα.
Οι αποφάσεις πάρθηκαν…
Η κρίση… Αχ αυτή η κρίση… Μας παίρνει όσους αγαπάμε μακριά!
Και μετά;
Μετά τα hastags… #kamia_apostash #kanenaxiliometro #closer_with_skype
Και τα αεροπλάνα…
Κι ώρες οι ατέλειωτες στις αναμονές των αεροδρομίων…
Και μου λείπεις…
Και μετά οι αγκαλιές στις αναχωρήσεις και τις αφίξεις να αποκτούν άλλη ουσία.
Είχα διαβάσει κάποτε, πώς αν είσαι στεναχωρημένος για κάτι, πρέπει να δοκιμάσεις να πας και να σταθείς για δύο ώρες σε μια αίθουσα αφίξεων αεροδρομίου. Για να δεις ξανά την ελπίδα να γεννιέται. Για να δεις αγνά κι αληθινά χαμόγελα κι αγγίγματα. Για να επαναπροσδιοριστείς και να δεις πως το μόνο που τελικά μας μένει είναι τα όμορφα και ήσυχα βράδια. Και τα ταξίδια. Και τα βλέμματα. Και τα λόγια τα όμορφα. Κι αγάπη…
-Και τελικά πώς γίνεται άραγε να χτίζεις αναμνήσεις;
Ανασαίνοντας, ρε μικρό… Απλά και μόνο ζώντας!
Άννα Λάτσιου
