Η εφημερία σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας , είναι κάθε φορά μια ξεχωριστή εμπειρία, σχεδόν πάντα δύσκολη και σπάνια ήσυχη, σε κάθε εποχή , σε όποια μέρα και σε κάθε βάρδια.
Προφανώς και ένας διοικητικός υπάλληλος, δεν έχει να διαχειριστεί το στρες και την ευθύνη ενός νοσηλευτή ή ενός γιατρού, αλλά η πίεση και το άγχος είναι και για μας τεράστια.
Γιατί ο διοικητικός είναι ο πρώτος που έρχεται σε επαφή με το πόνο, την αγωνία και τον πανικό του ανθρώπου που καταφτάνει στο νοσοκομείο για να βρει θεραπεία.
Είναι ο πρώτος που πρέπει να διαχειριστεί, χωρίς να έχει εκπαιδευτεί στο «πως», την απόγνωση, την άγνοια και τον φόβο του ανθρώπου, που έχει μπροστά του.
Είναι εκείνος που θα πρέπει να δικαιολογήσει την γραφειοκρατία και την πολύωρη αναμονή, εκείνος που θα ανεχτεί την απαράδεκτη συμπεριφορά του Συντονιστή εφημερίας γιατί τον ξύπνησε … όταν πια τέλειωσαν και τα ράντζα, συγνώμη «οι επικουρικές κλίνες».
Ο διοικητικός υπάλληλος είναι ένα γρανάζι , σε μια μηχανή που στήνεται εξαρχής και εξολοκλήρου κάθε 4 μέρες, γιατί δυστυχώς σε μια χώρα που τα τροχαία αποτελούν πρώτη αιτία θανάτου* , δεν έχουμε Αυτοτελή Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών με μόνιμη στελέχωση.
Τα Επείγοντα δηλαδή στήνονται κάθε φορά και σε κάθε βάρδια με διαφορετικούς διοικητικούς υπαλλήλους , με άλλους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες και με διαφορετικούς γιατρούς!
Πηγαίνεις για δουλειά και κάνεις το σταυρό σου, στη δική σου βάρδια, να έχεις ειδικευόμενους που αντέχουν, γιατί αυτοί θα βγάλουν τη δουλειά, νοσηλεύτριες και νοσηλευτές που ξέρουν να διαχειριστούν τις καταστάσεις, τους γιατρούς και τους ασθενείς, Διαλογή που δεν θα κολλήσει και εργαστήρια που δεν θα καθυστερούν τα αποτελέσματα.
Φυσικά εύχεσαι ο συνάδελφος που θα έχεις δίπλα σου, να μην «σε κρεμάσει» και να μην σου φορτώσει τη δουλειά του, συχνά είναι κάποιος που θα τον συναντήσεις πρώτη φορά, θα πρέπει να γίνουν γρήγορα οι συστάσεις και να συνεργαστείς αμέσως .
Γυρνώντας στο σπίτι και αφού πάρεις μια ανάσα, σκέφτεσαι τα τροχαία, τα μαχαιρώματα, τις φορές που άνοιξε η ανάνηψη, τα τηλεφωνήματα απόγνωσης ανθρώπων που ψάχνουν τους δικούς τους.
Πάντα υπάρχει μια ιστορία που μένει στο μυαλό σου ή κάποια εικόνα.
Από την τελευταία μου εφημερία, κράτησα έναν ήχο, τον ήχο της φωνής μιας γυναίκας.
Ήταν λοιπόν αργά, στη μέση της νυχτερινής βάρδιας, εκείνης που ξεκινά στις 11 το βράδυ και τελειώνει στις 8 το πρωί, στην εφημερία αυτή θα σου έρθουν τα περιστατικά που έχουν πραγματική ανάγκη από φροντίδα.
Έτσι ήρθε και μια μητέρα με τον γιο της και οι δυο με προβλήματα ακοής. Η μητέρα προσπάθησε, κατά βάση με νοηματική, αλλά και με αρκετές λέξεις να μου περιγράψει τα συμπτώματα του γιου της!
Αυτό που θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου, ήταν ο τρόπος που επαναλάμβανε «το παιδί μου», σε κάθε πρόταση που προσπαθούσε να αποδώσει, με τα χέρια, τα μάτια και τις λιγοστές λέξεις που μπορούσε να εκφέρει…
Σε αυτό «το παιδί μου» είχε κλείσει όλη την αγάπη, την φροντίδα και την αγωνία της … αν η μητρότητα είχε ήχο, θα ήταν η χροιά αυτής της γυναίκας σε αυτή τη φράση.
Η εφημερία σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρα σε κάνει να εκτιμάς … τον άνθρωπο.
Κρυσταλλίδου Πίστη
* Τα τροχαία αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου για τους νέους από 15 έως 29 ετών, τη δεύτερη αιτία θανάτου για τις ηλικίες 5 έως 14 και την τρίτη για τις ηλικίες 30 έως 44 ετών.
Είναι δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Εορδαίας, εκλεγμένη για τρίτη φορά. Διετέλεσε για 4 χρόνια Πρόεδρος του ΝΠΔΔ ΚΟΙΠΠΑΠ, έχοντας την ευθύνη για το Μουσείο, το Ωδείο, τη Βιβλιοθήκη, τη Φιλαρμονική, τους Παιδικούς Σταθμούς και τα ΚΑΠΗ της Πτολεμαΐδας. Έχει μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας.
Είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη Σιάχο.
Από τον Ιούλιο του 2017 διαχειρίζεται τη σελίδα WinCancer.gr
