Περίμενε υπομονετικά έξω απ’το θέατρο…
Η εκδήλωση κράτησε αρκετά.
Μετά τις βραβεύσεις, είχε και μια παράσταση.
9 γυναίκες κι η ζωή τους με τον Καρκίνο «Παρ’ όλα αυτά..» το όνομα της! Γροθιά για όσους είναι έξω απ’το χορό!Αλλά και για τους βαθιά «χωμένους»…
Δάκρυσε η Κυρία στη διπλανή θέση κι η άλλη μπροστά κουνούσε το κεφάλι σαν να καταλάβαινε απόλυτα τα λεγόμενα περι απώλειας.Απώλειας εαυτού, απώλειας στιγμών,απώλειας μαλλιών(πόσο λίγο αλλά ποσο σημαντικό),απώλειας ανθρώπων…
Περίμενε υπομονετικά έξω απ’το θέατρο…
Ποτέ δεν συμμετείχε σε κάτι τέτοια. Δε μπορούσε.Ήταν σαν κόμπος στο λαιμό. Συνήθως περίμενε απ’έξω.
Παρατηρούσε.Μάλλον σεβόταν την ανάγκη της να ακούει και να μοιράζεται. Παρατήρησε ανάβοντας τσιγάρο, πως ολοι φορούσαν τα καλά τους.Χαμογελούσαν.Συζητούσ
Δε μπορούσε να καταλάβει.
«Γιατί γιορτάζουν τον ΚΑΡΚΙΝΟ;»
Οι πιο πολλοί απ’αυτούς φτάσαν ένα βήμα πρίν το αντίο. Κάποιοι απο αυτούς ένα βήμα μετά!
Η απάντηση στο πολλαπλό του ΓΙΑΤΙ, ήρθε όταν την είδε να κατεβαίνει τα πλατυά σκαλιά του Παλλάς.
Το μώβ μεταξωτό μαντήλι στο κεφάλι της την έκανε πιο όμορφη.
Αγέρωχη.Χαμογελαστή.Μέχρι και τα μπλέ μεγάλα της μάτια χαμογελούσαν απόψε! Βγήκε στη βραδυνή ζέστη της Βουκουρεστίου χωρίς να τη νοιάζει το αύριο,παρα μόνο το «ΤΩΡΑ»!
Του έπιασε το μπράτσο.Του ζήτησε να πάνε δίπλα για ένα ποτό. Την ρώτησε μες στην αγωνία αν είναι καλά κι αν είναι σίγουρη. Του απάντησε θετικά με ένα νεύμα κι ένα χαμόγελο.
Έσβησε το τσιγάρο του, της έσκασε ένα φιλί και περπάτησαν χέρι χέρι προς του Ζόναρς…
Υ.Γ: Αφιερωμένο σε όσους και όσες σήμερα κρατούσαν σφιχτά το χέρι του ανθρώπου τους μέσα ή έξω απ’το Παλλάς. Σε όσους κρατάν το χέρι των αγαπημένων τους μέσα ή έξω απο νοσοκομεία παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή! 
Άννα Λάτσιου
