Η Πέτρα νίκησε …

Παγκόσμια μέρα διασωθέντων καρκίνου

Βρίσκομαι εδώ μαζί σας προσπαθώντας να ξετυλίξω το νήμα της δικής μου περιπέτειας. Θα μοιραστούμε σκέψεις κυρίως γύρω από το πως μια έντονη περιπέτεια όπως αυτή του καρκίνου μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου που βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση και θα θυμηθούμε μαζί πως η ζωή είναι πολύτιμη και όχι αναφαίρετο δικαίωμα.Και αυτή είναι ίσως η πιο σπουδαία συνειδητοποιήση.
Αν με διδάξε λοιπόν κάτι πολύ έντονα αυτή η περιπέτεια, είναι να μην αναβάλλω πράγματα και δραστηριότητες που αγαπώ. Να μην αναβάλω την επαφή και την επικοινωνία με τους οικείους μου κυρίως όμως να μην αναβάλω την επαφή με τον ίδιο μου τον εαυτό, με το συναίσθημα μου
Κάπου ο Λειβαδίτης λέει: «Πως αύριο λες και μέσα σ´ αυτή τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ».
αφήνουμε τη ζωή να κυλάει περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή και αποφεύγουμε ή ακυρώνουμε την ευκαιρία από τον εαυτό μας να εξελιχθεί, να διδαχθεί, να αγαπήσει ακόμα και μέσα από ένα μικρό θάνατο.
Και μόνο όταν ένα δυσάρεστο γεγονός χτυπήσει την πόρτα μας, αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά , το ίδιο συνέβη και στη δική μου περίπτωση.
Συχνά αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να υπάρχει μια αφορμή όλα αυτά; η απάντηση ήρθε από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που μου είπε «γιατί αλλιώς η ζωή θα ήταν τόσο συναρπαστική».
Επίσης έμαθα μέσα από αυτή την περιπέτεια να επαινώ την προσπάθεια, τον αγώνα, το ταξίδι για αυτή την Ιθάκη και σας διαβεβαιώ πως ο δρόμος της επιστροφής, της επιστροφής στη ζωή είναι μακρύς, γεμάτος όμως γνώσεις υπομονή,επιμονή,αισιοδοξία πίστη. Ήταν τα όπλα μου και συνεχίζουν να είναι σε κάθε δυσκολία μικρή ή μεγάλη.
Πρόκειται για μία επανεκκίνηση σε όλα τα επίπεδα, οι συνειδητοποιήσεις ακολουθούν η μία την άλλη.
Προσωπικά θεωρώ πως τη ζωή δεν έχουμε έρθει ούτε για το όνομα, ούτε για την καριέρα, ούτε για το χρήμα, υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά πράγματα δεν θέλω να σας πω, πως όλα σ’ αυτό το διάστημα που μεσολάβησε αν ήταν εύκολα, προφανώς και δεν ήταν εύκολα, πόνοι ταλαιπωρούσαν το σώμα μου υπέφερα από ναυτίες πάνω από ένα χρόνο, οι αντοχές μου ήταν περιορισμένες και πέρασαν πολλά βράδια που αναρωτιόμουν ποια θα μπορούσε να είναι η αιτία αυτής της σφοδρής καταιγίδας, ποιος θα μπορούσε να είναι ο λόγος αυτής της βίαιης ωρίμανσης.
Και η απάντηση ήρθε τη στιγμή που άρχισα να έχω σύμμαχο, που με αποδέχτηκα. Αποδέχτηκα δηλαδή όλα όσα είμαι και όλα όσα δεν είμαι.
Κάπου ο Αϊνσταίν λέει « Ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί από το ίδιο επίπεδο συνειδητότητας απ’ το οποίο δημιουργήθηκε»
Και έτσι είναι, δεν σας κρύβω πως φοβάμαι, ανησυχώ για μια επανεμφάνιση της νόσου, την ίδια στιγμή όμως, εμπιστεύομαι τη ζωή και αυτή τη ζωή την περπατάω από την αρχή κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο ακρωτηριασμός μου με τον συμβολικό του χαρακτήρα και όχι μόνο συνοδεύτηκε, από εντατική προσπάθεια.
Απαιτούσε συσπείρωση, σωματική και ψυχική.
Ανήκω στις τυχερές περιπτώσεις όπου η προσθετικοι μου, με αγκάλιασαν, με εμψύχωναν, και μου έμαθαν πως τα αργά κσι σταθερά βήματα, που όμως κρύβουν κόπο και προσπάθεια, μπορούν να φέρουν αποτελέσματα.
Και κάπως έτσι έπαψα να είμαι ανυπόμονη. Η ζωή με μία δυσκολία με μία κινητική δυσκολία είναι απαιτητική, κουραστική, όμως δε νιώθω πως υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι που μπορεί να με περιορίσει, παρά μόνο κακός μου εαυτός, ο φόβος, η παραίτηση και ο θάνατος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, την κουβέντα που είχα με τον αναισθησιολόγο μου, που μου έλεγε «δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή σου,παρά μόνο ο τρόπος που θα διαχειρίζεσαι πια την καθημερινότητα σου».
Σήμερα συνεχίζω να ζω μόνη μου στην Αθήνα όπως και πριν, διασκεδάζω, περπατάω στην πόλη, κάνω βόλτες, γυμνάζομαι όπως και πριν, ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, όπως και πριν.
Με αγαπάω όμως περισσότερο από πριν και αυτή είναι μια παράμετρος που κάνει τη διαφορά σε όλα τα παρά πάνω και το ίδιο θα ευχόμουν και για εσάς

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ