Γειά σας! Είμαι η Λένα, και ήρθε η ώρα να μοιραστώ και εγώ μαζί σας την δική μου ιστορία.
Το καλοκαίρι του 2016, εντελώς τυχαία, έπιασα κάτι στο αριστερό μου στήθος. Χωρίς να είμαι τακτική στο γυναικολόγο μου και έχοντας στο μυαλό μου ότι μαστογραφίες και τα λοιπά παρατρεχάμενα πρέπει να με απασχολούν μετά τα σαράντα, σκεπτόμενη δηλαδή ότι είμαι μικρή ακόμα, και μόνο έπειτα από την επιμονή της μαμάς μου, τελικώς τον επισκέφτηκα. Το τι ακολούθησε μετά δεν το φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα..
Ευτυχώς ο γιατρός μου ήταν πολύ υπεύθυνος και αφού έκανε την ψηλάφηση στο ένα στήθος, προχώρησε και σε μια τυπική και στο άλλο. Μου είπε ότι αυτό που αρχικά εγώ παρατήρησα δεν ήταν τίποτα που θα έπρεπε να με ανησυχεί. Αυτό, όμως, που είχε ψηλαφήσει ο ίδιος μου είπε ότι έπρεπε να το κοιτάξουμε άμεσα.
Από εκείνο το σημείο άρχισε ένας απίστευτος αριθμός από εξετάσεις επί εξετάσεων και βιοψίες επί βιοψιών. Ένα πρωί, τελικά, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου είπε ο γιατρός:
– Καλημέρα Ελένη. Βγήκε η βιοψία…
– Και; του λέω.
– Είναι κακοήθεια Ελένη…
– Και τώρα τι κάνουμε;
– Χειρουργείο, ογκεκτομή και αφαίρεση τυχόν πειραγμένων λεμφαδένων.
Ήμουν μόνη στο σπίτι. Έμεινα για ώρα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τα παιδιά μου, τους γονείς μου… Τι θα γίνει τώρα; Αυτό που λένε ότι σου φεύγει η γη κάτω από πόδια, μου συνέβη πραγματικά. Και αν έχω μετάσταση κάπου αλλού; Πάει, με καθάρισε…
Χτύπησε το κουδούνι και μπήκαν μέσα οι φίλες μου με την μαμά μου και κλαίγανε.
– Τι κλαίτε ρε; Πάτε καλά; Θα το αντιμετωπίσω ό,τι και να ‘ναι! Το βράδι θα πάμε στο πανηγύρι, στον αγαπημένο Μακούλη Τσαχουρίδη!
Και όντως! Πήγαμε! Χόρευα ολόκληρη την νύχτα σαν να ήταν η τελευταία μου!
Αφού έκανα τις εξετάσεις μου και είδαμε ότι δεν είχα πουθενά αλλού μετάσταση, μπήκα στο χειρουργείο. Ακολούθησαν ‘’καθαρισμός’’ της περιοχής του στήθους και αφαιρέθηκαν κάποιοι λεμφαδένες. Έπειτα βγήκε η βιοψία των λεμφαδένων και του όγκου και ο ογκολόγος μου μου ανακοίνωσε το σχήμα των χημειοθεραπειών.
– Θα πέσουν τα μαλλιά μου;, ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησα.
– Ναι… αλλά θα ξαναβγούν!
Εκεί ήταν που λύγισα. Έκλαψα πολύ για τα μαλλάκια μου. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, χωρίς μαλλιά, και αργείς για λίγο να αναγνωρίσεις το πρόσωπο εκεί μέσα, λες και δεν σε έβλεπες κάθε πρωί της ζωής σου στον καθρέφτη, τότε βλέπεις κατάματα τον καρκίνο, τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις αρρωστήσει πραγματικά.
Και ύστερα ήρθε η περούκα… ό,τι είχε απομείνει από την γυναικεία φιλαρέσκειά μου.
Η ζωή, παραδόξως, συνεχίζεται για τους γύρω σου και εσύ μένεις θεατής και αναρωτιέσαι αν θα ξαναπαίξεις στην ομάδα των ζωντανών, Νιώθεις ότι είσαι στον πάτο ενός βαρελιού και προσπαθείς σιγά σιγά να ανέβεις στην επιφάνεια, να τραβήξεις μια ακόμη ανάσα, αλλά κάτι είναι εκεί και σε εμποδίζει.
Αργά και σταθερά, όμως, καταφέρνεις να ανέβεις και να ξαναπιάσεις την ζωή από το χέρι. Χαίρεσαι με τα παιδιά σου, γελάς με τις φίλες σου και τους δικούς σου ανθρώπους και περνάς την κάθε σου μέρα σαν να είναι γιορτή.
Φοβάμαι να πω ότι τον νίκησα, αλλά μπορώ να πω ότι τον πάλεψα με νύχια και με δόντια, όσο και να προσπάθησε να με ρίξει.
Όταν χαραμίζεις τόσο χρόνο από την μέρα σου αναλογιζόμενη τον θάνατο, ξεχνάς ότι ακριβώς εκείνη την στιγμή ζεις! Αναπνέεις! Μπορείς να σφίξεις τα παιδιά σου στην αγκαλιά σου και να τα κάνεις να μην ξεχάσουν το πόσο δυνατή ήταν η μαμά τους! Γιατί, τελικά, τον καρκίνο δεν τον νικάς με τις χημειοθεραπείες και τα φάρμακα και την ‘’θεραπεία’’ του, αλλά κοιτώντας τον καταπρόσωπο και χαμογελώντας, μαθαίνοντας να ζεις με την ανάμνησή του.
Το χαμόγελο, το χιούμορ και η όρεξη για ζωή είναι πιο δυνατά από τον καρκίνο! Ο Θεός δεν με άφησε και νομίζω αυτή η εμπειρία με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μην αναφέρω τον γιατρό που με παρακολουθούσε σε όλη αυτή την δύσβατη πορεία μου. Πάντα δίπλα μου, τον είχα και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και με βοήθησε να μην φοβάμαι. Φυσικά, οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί να με στηρίζουν, δίπλα μου σε όλα τα δύσκολα, δεν λύγισαν ποτέ από την εικόνα μου. Πώς να ξεχάσω τις φίλες και τους φίλους μου, που δεν με κοίταξαν ποτέ με οίκτο και που κρατούσαν σφιχτά το χέρι μου σε κάθε θλίψη μου.
Αντλούσα δύναμη από όλα αυτά και κάπως έτσι τον πολέμησα και εγώ. Με την βοήθεια του Θεού, του γιατρού μου, της οικογένειας μου και των φίλων μου, τις προσευχές γνωστών και αγνώστων, είμαι καλά.
Την αρρώστια δεν πρέπει να την κρύβεις, πρέπει να την κοιτάς κατάματα, να την απομυθοποιείς και να την παλεύεις με όλο σου του ‘’είναι’’, γιατί όλοι μέσα μας έχουμε δυνάμεις που ούτε και εμείς οι ίδιοι δεν τις πιστεύουμε!
Η πρόληψη σε κάθε ηλικία σώζει ζωές και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Αν, όμως, ατυχήσει καμία, σαν και εμένα, θα ανακαλύψει ότι το αμέσως επόμενο καλύτερο πράγμα που πρέπει να καλλιεργήσει είναι η πίστη, η καλή ψυχολογία και αγάπη των γύρω τους, αλήθειες τις οποίες εγώ είχα την τύχη να βιώσω και συνεχίζω να βιώνω στο ταξίδι μου…
