Διαβάζω με φρίκη τις τελευταίες ημέρες για το κύκλωμα των αντικαρκινικών φαρμάκων. Που μείωνε ή εξαφάνιζε τις δόσεις των χημειοθεραπειών και στη συνέχεια τις (χρυσο)πουλούσε στο εξωτερικό (τα αντικαρκινικά φάρμακα για όσους δε γνωρίζουν στοιχίζουν μέχρι και χιλιάδες ευρώ το ένα).
Φανταστείτε μία νοσηλεύτρια που ήταν στο κύκλωμα. Έπρεπε να βάλει στον καρκινοπαθή απέναντί της 600 ml (π.χ.) του τάδε φαρμάκου. Του έβαζε 200 ml. Έπρεπε να βάλει τρία φάρμακα στο σχήμα του. Του έβαζε το ένα. Αυτά που περίσσευαν έμπαιναν σε τσέπες, μετά σε άλλα απεγνωσμένα χέρια και μετά σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Εκατομμύρια ευρώ κερδών.
Φανταστείτε λίγο. Είχε απέναντί της έναν άνθρωπο πιθανότατα χωρίς μαλλιά, σίγουρα με ζωγραφισμένη την ελπίδα για να ζήσει στο αδύνατο (πλέον) πρόσωπό του και αναμφισβήτητα με μία οικογένεια και κάποιους δεκάδες φίλους έξω από εκείνες τις γκρίζες πόρτες της χημειοθεραπείας να προσεύχονται για τον πατέρα, αδερφό ή φίλο τους.
Και τον άφηνε να κάνει τη χημειοθεραπεία με μικρότερη ή ανύπαρκτη δόση χωρίς να το ξέρει. Τον άφησε να νομίζει ότι δίνει τον δικό του αγώνα απέναντι στην κωλοασθένεια, τη στιγμή που η μειωμένη δόση του στερούσε πολύτιμο χρόνο στην αρένα (και ο χρόνος είναι το Α και το Ω στον καρκίνο).
Και ποιοι αλήθεια από αυτούς που παλεύουν ακόμα με τη νόσο ή έφυγαν μπορούν να ξέρουν αν όντως πολέμησαν όπως έπρεπε; Όπως ήθελαν. Όπως μπορούσαν.
Όχι δεν είναι ακόμα ένα κύκλωμα απάτης, από τα δεκάδες που βλέπουμε καθημερινά στις ειδήσεις. Δεν ξέρω τι σόι άνθρωπος, γιατρός, νοσηλευτής πρέπει να είσαι για να έχεις την ψυχραιμία, το στομάχι και την κυνικότητα να κάνεις κάτι τέτοιο.
Βασικά ξέρω. Δεν είσαι άνθρωπος.-
Ευθύμιος Σαββάκης