Δεν Τον ήξερα… «Παρ’Τον! Να Τον έχεις στο προσκεφάλι σου», μου είπε μια άσχετη γιαγιούλα, ενώ περίμενα μες τον Άγιο Σάββα την αυριανή εγχείρισή μου στο έντερο. Τον έβαλα στο συρτάρι με άλλα ματζούνια που μου έδιναν φοβισμένοι θρησκόληπτοι, αλλά… «Μμμμ! Παράξενος Άγιος», ψέλλισα. Ο Άγιος Εφραίμ με το ψιλόλιγνο σουλούπι του και τα μαύρα ράσα του, όχι, δεν έμοιαζε με κανέναν.
Περίμενα τον χειρουργό μου για τελευταίες οδηγίες και νάτος ο άγνωστος Άγιος σε μια γωνιά του γραφείου του. «Πάλι εσύ εδώ;», σκέφτηκα. Παίρνω ταξί για το Ερρίκος Ντινάν και…τσουπ! Ο Άγιος μου να χοροπηδά κάτω από το καθρεφτάκι του οδηγού
– Αααα! Ο Άγιος Εφραίμ!
– Τούτο το ταξί κυρία μου, 3 Ιανουαρίου και 5 Μαΐου (μέρες που γιορτάζεται η μνήμη του) ακινητοποιείται. Εμένα αυτός ο Άγιος μ’εσωσε γιατί…
Δεν είχε προλάβει ο ευφραιμικός ταξιτζής να μου ιστορήσει όλη την πικρή ιστορία του, όταν βρέθηκα στο γραφείο μεγάλου ογκολόγου για μια δεύτερη άποψη. Κι Αυτός εκεί. Δεν παρακολουθούσα τι έλεγε ο γιατρός (είπε στους δικούς μου, όπως έμαθα μετά, να μην ταλαιπωρούμαι άδικα, δεν έχω καμία τύχη), παρά παρατηρούσα Αυτόν μες την εικόνα Του πίσω από την πλάτη του γιατρού.
Δεν Τον ήξερα, αλλά εκείνη τη μέρα βρέθηκε μπροστά μου πολλάκις. Το ‘σκασα από το Νοσοκομείο κι έκλαψα ώρα πολλή στο Μοναστήρι Του στη Νέα Μάκρη.
«Σώσε με! Άσε με να μεγαλώσω λίγο το παιδί μου!».
Κι από τότε, Αυτός φύλακας πιστός των παρακλήσεων μου. Όταν ο καρκίνος έκανε μετάσταση μετά από έξι μήνες στο συκώτι, η προγραμματισμένη μέρα εγχείρισης ήταν τυχαία (;) η 5η Μαΐου.
Ενώ είχα κάνει όλη την προετοιμασία με τις κρέμες μου και το βαμμένο νυχάκι, πουλώντας τρέλα για να μην χάσω τελείως το μυαλό μου από το φόβο («Κάτσε ρε μάνα, θα’μαι γδυτή μπροστά σε τρεις χειρουργούς, έτσι άφτιαχτη να πάω;»), κάποιο επείγον περιστατικό μου «έκλεψε» το χειρουργείο και η εγχείρισή μου μεταφέρθηκε για δύο μέρες μετά.
Άλλες κρέμες, άλλο βαμμένο νυχάκι, αλλά ποιος ξέρει από τι με φύλαξε ο φίλος μου. Εγώ πάντως μετά από δέκα χρόνια είμαι ακόμα εδώ.
Άγιε μου Εφραίμ σ’ ευχαριστώ! Για όλα…
——————————————————————————————-
Η Χριστίνα Λαμπούση γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Μολάους Λακωνίας. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1995 και από το 1997 ασκεί μαχόμενη δικηγορία, διατηρώντας δικηγορικό γραφείο στους Μολάους. Είναι απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου Πειραιώς (Τμήμα Βυζαντινής Μουσικής), έχει δε παρακολουθήσει επί σειρά ετών μαθήματα πιάνου, κλαρίνου, σαξοφώνου και αρμονίας.
Το 2011 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα «ἰᾶσθε θεάτρῳ» κι έχει σκηνοθετήσει διάφορα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου («Παραμύθι Χωρίς `Ονομα», «`Οπερα της Πεντάρας», «Φουέντε Οβεχούνα», «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι», «Αντιγόνη»), καθώς και παραμύθια για παιδιά, διοργανώνει ποιητικές βραδιές και συμμετέχει στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Λακωνίας.
