Σήμερα το πρωί ξύπνησα χωρίς να πονάω. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και το μόνο που ένιωθα ήταν τον εαυτό μου ξεκούραστο και τα απαλά σκεπάσματα. Στριφογύρισα τα μάτια μου για να βεβαιωθώ πως είναι αληθινό. Πάει καιρός από τότε που δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’ τον πόνο. Ασυνείδητα σε κάθε μου ξεκούραστο πρωινό νιώθω ευγνωμοσύνη.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα χωρίς μελανιές στα χέρια μου παρά μόνο με ένα τσιμπηματάκι. Τα κοιτάζω και είναι λευκά! Δεν έχουν ίχνος “μαυρίλας” και δεν πονάνε. Ασυνείδητα κάθε φορά που τα κοιτώ έτσι νιώθω ευγνωμοσύνη.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και αντί για το λευκό πέπλο που κάλυπτε το κεφάλι μου, τώρα το καλύπτει το αγαπημένο μου καστανό. Θυμάμαι την αίσθηση του γυμνού κεφαλιού στα χέρια μου που ποτέ δεν με είχα ικανή να διαχειριστώ και παρά ταύτα ένιωθα περήφανη με ή χωρίς το μαντήλι μου. Ασυνείδητα κάθε φορά που με αγγίζω, νιώθω ευγνωμοσύνη.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και μπορούσα να τρέξω, να πάρω το αεροπλάνο και να πάω στο πιο μακρινό μέρος, να κολυμπήσω, να περπατήσω και να αγαπήσω… Να ζήσω! Δεν υπάρχει κάτι που με κρατάει δέσμια. Συνειδητά κάθε φορά που μπορώ τα παραπάνω νιώθω περήφανη, δυνατή αλλά και ευγνώμων.
Κι όμως σήμερα το πρωί που ξύπνησα μαζί με όλα αυτά, ένιωθα και πολύ κουρασμένη. Κουρασμένη απ’ τις συχνές επαφές με το ιατρικό στοιχείο, τις “απλές” εξετάσεις και τους απολυμασμένους χώρους. Είναι σκληρό να μην αντέχεις κάτι και να αναγκάζεσαι να βρίσκεσαι σε αυτό ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Κουρασμένη απ’ την ίδια την υπομονή γιατί κάποια στιγμή εξαντλείται. Και μετά τι; Λυγίζεις, μπουχτίζεις και πέφτεις. Το ότι νιώθεις έτσι δεν σημαίνει ότι τα παρατάς. Άλλωστε, αυτό το ‘χεις υποσχεθεί στον εαυτό σου, ξέρεις πως θα σε κάνεις καλά. Όμως χρειάζεσαι μία στάση για να ξεσπάσεις, να απελευθερώσεις από μέσα σου όλη εκείνη την ενέργεια που έχει συσσωρευτεί όταν έσφιγγες τα δόντια. Το να κάνεις μία στάση για εκτόνωση δεν είναι κακό, ίσα ίσα είναι μέρος του παιχνιδιού. Είναι φύσει αδύνατον να το βγάλεις με τη μία και να ‘σαι πάντα ικανός και δυνατός. Κι αν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος, προσωπικά τον συγχαίρω.
Αυτή η στάση λοιπόν δεν είναι παραίτηση. Τουναντίον, είναι προαγωγή στη ζωή. Λειτουργεί όπως η σφεντόνα: θα σε χαμηλώσει, θα σε χαμηλώσει κι άλλο μέχρι εκεί που το ‘χεις πραγματικά ανάγκη και έπειτα θα σε εκτοξεύσει χαρίζοντάς σου την ώθηση και τη δύναμη που χρειάζεσαι. Και να σου πω κάτι; Στη διάρκεια της εκτόξευσης θα ‘χεις τόση δύναμη μέσα σου που θα νιώθεις άτρωτος, άκαμπτος, θα μπορείς να τα κάνεις όλα!
Το ζητούμενο είναι πάντοτε να αγαπάμε όλες τις εκφάνσεις του εαυτού μας. Να τις δεχόμαστε και να τις αγκαλιάζουμε γιατί εκεί εσωκλείεται όλη η ζωή μας. Και όπως είπε και κάποιος σπουδαίος “Αγάπα τη μοίρα σου!”, μόνο έτσι προχωράμε. Η μοίρα μας είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι που κάποια στιγμή τα νήματά του πηγαίνουν πάνω και κάτω. Φαντάσου όμως, αν ήσουν μια χάντρα που ταξίδευε σε αυτό το νήμα, η διαδρομή προς τα πάνω θα απαιτούσε μία διαδρομή προς τα κάτω ώστε να δοθεί η απαιτούμενη ώθηση. Η χάντρα παίρνει δύναμη όταν πέφτει προς τα κάτω και αυτό αποτελεί το μόνο τρόπο για να ανέβει. Άρα, ας το σκεφτούμε καλύτερα! Μήπως τελικά για να φτάσουμε ψηλότερα πρέπει να πάρουμε τη δύναμη που μας δίνει η πτώση ή κοινώς το “να λυγίσουμε” ; Μήπως τελικά το να πέφτουμε είναι ο δρόμος για να τα καταφέρουμε; Μήπως η πτώση μας δεν είναι τίποτα άλλο από επιτυχία;
Γι’ αυτό μην φοβάσαι όταν λυγίζεις, γίνε η χάντρα της δικής σου ζωής, της δικής σου ιστορίας! Χρωμάτισε το κουβάρι σου με τα πιο όμορφα χρώματα, άσε χελιδόνια να πετάξουν όταν πέφτεις και στην βουτιά σου μην ξεχάσεις να βάλεις στις αποσκευές σου: τον εαυτό σου, τα εκλεκτά σου πρόσωπα και τη μουσική σου. Κλείσε τα μάτια και πέσε, δεν θα γίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που δεν μπορείς να αντέξεις. Αυτό σου το απέδειξαν οι προηγούμενες πτώσεις σου απ’ τις ψηλές κορυφές του κουβαριού. Μπορεί να μάτωσες αλλά οι πληγές έκλεισαν και τα σημάδια τους είναι παράσημα πάνω στο σώμα σου και την ψυχή σου!
Μη φοβάσαι λοιπόν και μην τα βάζεις με τον εαυτό σου όταν λυγίζεις και πέφτεις. Όπως προκύπτει είναι ο τρόπος για να πετύχεις. Νιώσ’ το αυτό! Και την επόμενη φορά κλείσε τα μάτια και βούτα με αγάπη και θάρρος γιατί όταν τα ξανανοίξεις ο κόσμος γύρω θα λάμπει και θα ‘ναι δικός σου!
