Γεια σας! Με λένε Χριστίνα και θα ήθελα να σας μιλήσω για την μεγάλη μου αγάπη, τον Χρήστο και για την περιπέτειά μας με τον καρκίνο. Δυστυχώς, η ιστορία μας δεν έχει αίσιο τέλος. Ο Χρήστος μου έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και έφυγε από αυτόν εδώ τον κόσμο.
Δεν θα σας πω με λεπτομέρειες τα μαρτύρια που πέρασε. Λίγο – πολύ είναι γνωστά σε όλους σας: πόνος, αγωνία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ενέσεις, παρενέργειες, μάχη με τις μεταστάσεις και τόσα άλλα. Θέλω όμως να σας μιλήσω για το πώς στάθηκε στη μάχη. Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο του 2017 με τη διάγνωση των γιατρών: μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα. Δεν χρειάστηκε πολύ για να πληροφορηθεί το ποιόν αυτού του καρκίνου. Μία από τις πιο επικίνδυνες μορφές καρκίνου με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Ένας καρκίνος με πολύ γρήγορες μεταστάσεις… σαν τη Λερναία Ύδρα. Έκοβες το ένα κεφάλι, ξεπετιόταν άλλο ένα.
Παρά το αρχικό σοκ, ο Χρήστος μου αποφάσισε να παλέψει. Όπως έλεγε «Το να τα παρατήσω, δεν είναι επιλογή για εμένα». Ξεκίνησαν οι θεραπείες και τον πρώτο καιρό οι ενδείξεις ήταν καλές. Μέχρι που εμφανίστηκε η πρώτη μετάσταση στα οστά. Τότε ξεκίνησε η επόμενη μάχη με τον χρόνο και τις μεταστάσεις. Ο Χρήστος μου, παρά τον ήδη ταλαιπωρημένο του οργανισμό, συνέχισε τον αγώνα. Μία επέμβαση στην σπονδυλική στήλη και μετά χημειοθεραπεία. Μετά από δύο μήνες περίπου, με τη χημειοθεραπεία να έχει εξαντλήσει τον οργανισμό του, μας βρήκε και η επόμενη μετάσταση στο κεφάλι. Ακτινοβολίες και μετά θα έκανε πάλι χημειοθεραπεία. Δύο ημέρες μετά το τέλος των ακτινοβολιών, την παραμονή Χριστουγέννων, παρέλυσε από τη μέση και κάτω. Ακολούθησε η επόμενη επέμβαση για να μπορέσει να περπατήσει ξανά και να συνεχίσει τη θεραπεία. Ένα μήνα μετά τα Χριστούγεννα έφυγε από αυτόν τον κόσμο χωρίς να μπορέσει να ξαναπερπατήσει.
Ο Χρήστος μου με τον τρόπο που αντιμετώπισε τον καρκίνο μου έδειξε τι σημαίνει αγώνας και δύναμη. Μου έμαθε ότι δεν πρέπει να το βάζω κάτω ποτέ. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ελπίδα. Ο Χρήστος είναι ένας αγωνιστής και είμαι τόσο περήφανη για εκείνον. Πάλεψε σαν το λιοντάρι. Ακόμα και την τελευταία ημέρα της ζωής του, πάλευε.
Θέλει πολύ δύναμη για να μην το βάλεις κάτω και να συνεχίσεις, ακόμα και όταν βλέπεις ότι έχεις παραλύσει από τη μέση και κάτω και ότι δεν μπορείς πια να αυτοεξυπηρετηθείς!
Θέλει πολύ δύναμη να συνεχίσεις, όταν δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και σου κόβεται η αναπνοή!
Θέλει πολύ δύναμη για να βάλεις στην άκρη τους φόβους σου και να συνεχίσεις τον αγώνα, όσο και αν φοβάσαι! Και ο Χρήστος την είχε αυτή την δύναμη.
Αυτά σκέφτομαι όταν ο πόνος και η απόγνωση πλημμυρίζουν όλη μου την ύπαρξη. Σκέφτομαι τον Χρήστο, τη δύναμη της ψυχής του και συνεχίζω.
Και, πιστέψτε με, θέλει πολύ δύναμη για να συνεχίσεις μετά από μία τόσο μεγάλη απώλεια.
Όμως, έχοντας ζήσει με έναν τέτοιο άνθρωπο, πως μπορώ να το βάλω κάτω; Πως μπορώ να τα παρατήσω; Αν το έκανα, θα ήμουν ανάξια της αγάπης και της εμπιστοσύνης του.
Είμαι τυχερή που τον γνώρισα και ήμασταν μαζί για 13 χρόνια. Ζήσαμε μία μεγάλη αγάπη και νιώθω ευλογημένη για αυτό. Πόσοι άνθρωποι περνάνε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να ζήσουν μία τέτοια αγάπη…
Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Σε όλους εσάς που παλεύετε με τον καρκίνο, θέλω να σας πω να μην το βάλετε κάτω ποτέ. Να συνεχίσετε και ας είστε γεμάτοι πληγές. Μην αφήσετε τον φόβο να σας καθοδηγεί. Η αγάπη, η πίστη και η ελπίδα μπορούν να κάνουν θαύματα!
Σε όλους εσάς που βλέπετε τους ανθρώπους σας να παλεύουν με τον καρκίνο, θέλω να σας πω ότι σας νιώθω. Ξέρω τι περνάτε και ξέρω ότι ούτε και εσείς θα το βάλετε κάτω. Ο καρκίνος δεν είναι πιο δυνατός από την αγάπη και τους ανθρώπινους δεσμούς. Ο καρκίνος είναι τόσο μικρός μπροστά στην δύναμη της ψυχής. Και μπορεί να νικηθεί!
Στον Χρήστο μου, που έφυγε στις 28 Ιανουαρίου 2018, έχω να πω ότι μου λείπει αφόρητα. Η σιωπή σου είναι εκκωφαντική. Ξέρω όμως ότι εκεί που είσαι, είσαι καλά. Και ας είσαι μακριά μου.
Καλή αντάμωση αγάπη μου! Θα τα πούμε, κάποια στιγμή, εκεί επάνω που δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός!
