Καλημέρα σας. Ονομάζομαι Άγγελος Σακελλαρίου και θα ήθελα να αναφέρω την βιωματική μου εμπειρία.
Πάντοτε όλοι μας πιστεύουμε πως θα πατάμε τη γη μαζί με τους γονείς μας για πάρα πολλά χρόνια. Όλοι τους αγαπάμε και δε θέλουμε να τους χάσουμε. Μας φαίνεται αδύνατον κάτι αντίθετο από αυτά που σκεφτόμαστε. Μερικές φορές όμως τα φέρνει έτσι η ζωή που δεν προλαβαίνεις να τους πεις ένα ευχαριστώ, ένα σ’ αγαπάω.
Η δική μου εμπειρία έχει να κάνει με τον πατέρα μου. Ήταν 21 Αυγούστου του 2001 που άρχισε να βγάζει εξανθήματα σε όλο του το σώμα. Στην αρχή πίστεψε ότι κάτι τον πείραξε στη δουλειά του (ήταν οικοδόμος). Δεν υποχωρούσαν και αναγκάστηκε να καταφύγει σε μεγάλο νοσοκομείο.
Οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν σκιά στον πνεύμονα. Μετέβη σε άλλο μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας όπου διαγνώστηκε σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου. Αρχικά ακολούθησε φαρμακευτική αγωγή και στη συνέχεια μετέβαινε στην Αθήνα (κάτοικος επαρχίας) για να κάνει χημειοθεραπείες.
Ο οργανισμός του στην αρχή άντεχε αλλά για πόσο; Για πόσο θα μπορούσα να βλέπω τις αλλαγές πάνω του. Οι θεραπείες έφτασαν μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 όπου και οι γιατροί μας ανακοίνωσαν ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Άρχισε να πέφτει, να θέλει υποστήριξη για κινηθεί, να παραλύει. Δεν το πίστευα όλο αυτό που γινόταν.
Στις 19 Μαΐου 2012 έφυγε από τη ζωή έχοντας παλέψει μέχρι το τελευταίο λεπτό. Την επόμενη ημέρα έγραφα εξετάσεις για την Α’ Λυκείου. Τα αδέρφια μου ήταν 13 και 9 ετών. Η μητέρα μου 38, άνεργη, μόνη σε μία φάση που όλα γκρεμίζονται και κάποιος πρέπει να σε επαναφέρει στη ζωή.
Έπρεπε να παλέψουμε για μια ζωή από την αρχή. Έπρεπε να δουλέψει για να ζήσουμε, όπως και κάνει ως τώρα, μόνη της. Εγώ έπρεπε να γίνω πατέρας για τα αδέρφια μου και ταυτόχρονα να βρω την δύναμη για να πετύχω την καλύτερη πορεία στο σχολείο. Έπρεπε να γίνω σκληρός και να πολεμήσω τους δαίμονες μου. Κατάφερα να περάσω στα ΤΕΙ της Καβάλας στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Για μία φορά τον έκανα περήφανο.
Κάποιες μέρες μου λείπει εντονότερα από τις άλλες. Κάποιες ημέρες νιώθω την ανάγκη ακόμα και τώρα (16 χρόνια μετά) να ξεσπάσω.
Είμαι αισιόδοξος όμως και χαμογελάω για όλους. Γιατί η ζωή είναι περίεργη και μας κρύβει πολλά. Να χαμογελάτε και καλή δύναμη σε όσους παλεύουν με αυτόν τον «δαίμονα».
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
