Μία μέρα, τόσο χρόνο μας έδωσε η μοίρα και έτσι ξεκινήσαμε μαζί. Μια ολόκληρη μέρα χωρίς την απειλή του καρκίνου. Ήταν Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016 όταν ενώσαμε τις ζωές μας και τυπικά!
Ένας γάμος που δεν είχε πρόβα νυφικού, δεξίωση και παρανυφάκια. Ήταν όμως ονειρικός, γιατί κρατούσες σφιχτά το χέρι μου και υποσχέθηκες πως θα μ´ αγαπάς για πάντα. Μου έδειχνες τον έρωτα σου σε κάθε βλέμμα, σε κάθε ματιά μας, παρά τους πόνους σου. Υποσχέθηκες πως θα με κάνεις πάντα να χαμογελάω.
Μου είχες πει «μόλις τελειώσουμε και μ´ αυτή τη μάχη θα μας ευλογήσει ο Θεός στη Χρυσαφίτισσα μέσα στο κάστρο της Μονεμβάσιας, εκείνος ο γάμος θα είναι όπως τον έχεις ονειρευτεί».
Εγώ όμως ζούσα εκείνη τη στιγμή ακριβώς ότι είχα ονειρευτεί .
Είχα δίπλα μου έναν άντρα που θαύμαζα, έναν άνθρωπο που με έκανε να τον ερωτευτώ και να τον αγαπήσω με όλη μου την ψυχή. Ενώναμε τις ζωές μας, μπροστά στα αδέρφια και τους φίλους μας. Μια ένωση που είχε γίνει καιρό πριν, απλά είχαμε την ανάγκη να φωνάξουμε, πως θα το παλέψουμε μαζί!
Και την επόμενη μέρα ξεκίνησε ο Γολγοθάς σου και εγώ δίπλα ανήμπορη να πάρω τους πόνους σου, αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος σου, μπροστά στις μεγάλες νίκες και τις δυσκολίες σου.
Σήμερα θα κλείναμε δυο χρόνια γάμου, υποσχέθηκες πως θα με κάνεις πάντα να χαμογελώ, αλλά μ´ άφησες μόνη, σε έναν κόσμο χωρίς εσένα.
Αυτό ήταν λοιπόν το τίμημα για τις στιγμές που μου χάρισες … θα το ξανά έκανα και για λιγότερο χρόνο μαζί σου.
Πίστη Κρυσταλλίδου Σιάχου
