Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά…Όπως όλος ο κόσμος τρέμει στη λέξη καρκίνος έτσι έτρεμα και εγώ…
Τρομερό άγχος και ένας Μεγάλος Φόβος τι θα αντικρίσω. Δεν ήθελα να φτάσω στη κλινική..Αλλά έπρεπε..Είχα στο μυαλό μου ότι θα συναντήσω ανθρώπους σκελετούς…Ένα βήμα πριν το θάνατο..
Προς μεγάλη μου έκπληξη όταν έφτασα συνάντησα ανθρώπους που παρ’όλες τις δυσκολίες που έχει η χημεία δεν είχαν χάσει το χαμόγελο τους..Συνάντησα ανθρώπους με τρομερή όρεξη για ζωή ,τους οποίους ίσως να μη τους έβλεπα ξανά σε 15 μέρες που θα ξανά πήγαινα..Αλλά εκεί..Το πάλευαν..
Με ότι δύναμη τους είχε απομείνει..Πήρα δύναμη από αυτούς..Ένιωσα αχάριστος ,ως προς αυτούς τους ανθρώπους κ ως προς τη ζωή την ιδία να μην αφήσω να με πάρει από κάτω.
Ξεκίνησα…Απέλαβα ότι αρνητική σκέψη υπήρχε στο μυαλό μου και βρήκα μια φόρμουλα…..Δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Ναυτίες..Απώλεια μαλλιών…Πόνοι αφόρητοι..Κάθε περίπτωση ανθρώπου είναι ξεχωριστή…Άλλα φάρμακα..Άλλες παρενέργειες…Πιο σκληρά..Αλλά μας ένωνε κάτι όλους..Η επιθυμία όλων μας εκεί μέσα ήταν να φύγουμε από κείνο το δωμάτιο και να είμαστε τελείως καλά..
Η επίσκεψη μου στη κλινική είχε μαλακώσει σα σκέψη.. Είναι μια ‘ίωση΄ που πρέπει να έρχομαι να παίρνω τα φάρμακα μου κάθε 15 κ να φεύγω..Επιστράτευσα μέχρι και Σκραμπλ για να περάσω τις ώρες μου εκεί μέσα πίνοντας τα «μαρτίνι και τις βότκες»….
Τον καρκίνο μου προσπάθησα να τον απλοποιήσω… Με βοήθησε και το έντονο black χιούμορ που υπήρχε εκείνη τη περίοδο της ζωής μου ,με αποκορύφωμα, τη στιγμή που μου έφευγαν τούφες να μου αγοράσουν και σαμπουάν ΚΑΤΑ της τριχόπτωσης…
Τρία χρόνια αργότερα είμαι εδώ..Πιο ΖΩΝΤΑΝΟΣ από ποτέ…
