Με το καιρό να κυλάει υπέρ της εμπειρίας και σοφίας, θα μάθουμε ότι ο φίλος, κρίνεται μέσα από δεκάδες μάχες, κτυπήματα και λαβωματιές. Θα φανεί και θα αποκαλύψει τα αισθήματα του, την αφοσίωση και την αγάπη του, το αληθινό του δηλαδή πρόσωπο, σε ώρες δύσκολες και επικίνδυνες.
Σε στιγμές που εσύ θα χειρίζεσαι την σωτηρία της ψυχής και του κορμιού σου, της ζωή σου ολάκερης.
Όταν οι πολλοί θα έχουν εξαφανιστεί, ρουφώντας τα σάλια και τα πλατιά λόγια που έριξαν στο κατώφλι σου, οταν ήσουν ο κλόουν της παρέας ή το καλό παιδί.
Θα έρθει η ώρα που θα αποκαλυφθεί με οδύνη, ότι πολλοί πλησίασαν και έπαιξαν τον ρόλο τους καλά, για το ατομικό και μόνο όφελος τους.
Άλλοι για να καθρεφτίσουν την νάρκισση προσωπικότητας τους και πολλοί για να σε φιλήσουν στην σκοτεινή Γεσθημανή τους, αφού πρώτα θα τους έχει σκανδαλωδώς ευεργετήσει.
Άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός είναι εκείνος που έφαγε και ήπιε ζωή και ελπίδα από τα χέρια σου, και δεκάδες φιλιά ζωής τον έσωσαν την τελευταία του στιγμή.
Ο εσωτερικός αθλητής και πολεμιστής, ο μύστης της ζωής, κατανοεί ότι μια φιλία είναι μια βαθιά ανθρώπινη σχέση. Και ως εκ τούτου δεν διαμορφώνεται σύντομα και ανώδυνα.
Οι τοκετοί είναι επώδυνοι και το σημαντικότερο πολύχρονοι.
Γι αυτό και όταν πληγωθεί ή το οδυνηρότερο προδοθεί από μια φιλία, δεν δημιουργεί εύκολα και σύντομα νέα.
Γνωρίζει καλά, πόσο χρονοβόρα και επώδυνη διαδικασία είναι. Πόσο χρόνο πρέπει να δώσεις και να πάρεις από την ζωή την δική σου και την ζωη του άλλου.
Για αυτό και όλοι οι μεγάλοι «Πολεμιστές» είτε έμειναν στο τέλος της ζωής τους μόνοι, είτε με αυστηρά λίγους συνοδοιπόρους.
Πρόσεξε ομως την παγίδα του εγωισμού, γιατί σαφέστατα ολα αυτά μπορούν να ισχύουν και για εμας τους ίδιους. Να είμαστε εμείς εκείνοι που γίναμε οι εφιάλτες στην ζωή των άλλων. Εμεις που προδώσαμε και δεν μας βρήκε κανείς σε συκή κρεμμάμενους.
Κανένας ρόλος στην ζωή δεν έχει μονιμότητα. Κάποιες φορές εσυ είσαι ο δήμιος που τα καρφιά ριζώνει στις σάρκες του άλλου κι άλλες πάλι στιγμές εσένα εξοντώνουν επάνω στον σταυρό….
——————————————————————————————————————————————-
Ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1975 στο Ηράκλειο Κρήτης.
Από μαθητής Γυμνασίου, ήρθε σε επαφή με εναλλακτικούς πολιτικούς, φιλοσοφικούς και μουσικούς χώρους. Αργότερα θα εισέλθει στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Μελέτησε με ιδιαίτερη αγάπη και επιμέλεια θεολογία και ψυχολογία. Ασχολήθηκε με τις νέες μορφές πληροφοριακής επικοινωνίας, ιδιαιτέρως με το blogging δημιουργώντας πολλά blog με σημαντικότερο το «π. Λίβυος».
Σήμερα ζει στην νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος, μεταξύ Αστερουσίων Ορέων και Λιβυκού Πελάγους. Είναι εφημέριος στην ενορία Αγ. Ειρήνης Πύργου όπου αναπτύσσει δραστηριότητες γύρω από την ποιμαντική προσέγγιση του σύγχρονου ανθρώπου και συγκεκριμένα των νέων.
