Αρχικά οι συστάσεις… Λέγομαι Βασίλης και είμαι ένας επιβιώσας από καρκίνο στην κάτω γνάθο το μακρινό 2000. Θέλησα να γράψω κάποιες σκέψεις για την ζωή μετά τον καρκίνο, αφού για την μετά θάνατο έχει γράψει ο Αρκάς με τρομερή επιτυχία! Οπότε θα αρκεστώ σε αυτά που ξέρω από προσωπικές εμπειρίες…
Η ζωή είναι σκληρή, η ζωή είναι άδικη, η ζωή σε κάνει να πονάς… Έχω ακούσει τόσα, αλλά για μένα η μόνη Ζωή που ξέρω είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, πρόεδρος στο σύλλογο καρκινοπαθών ΚΕΦΙ που δίνει κάθε ικμάδα των δυνάμεων της για τα δικαιώματά τους. Οπότε ας αφήσουμε τους χαρακτηρισμούς για την ζωή και όλα αυτά που μας έφερε στο διάβα μας και ας επικεντρωθούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να την διευκολύνουμε. Ιδίως μετά από ένα Γολγοθά όπως είναι ο καρκίνος.. γιατί ο καρκίνος είναι ένας τέτοιος…
Αλλά ξέρετε κάτι?? Η ανηφόρα του έχει πεπερασμένο μήκος!! Μπορεί να σκοντάφτεις να σηκώνεσαι, να γλιστράς, να ξαναπέφτεις, να ξανασηκώνεσαι και ξανά από τα αρχή αλλά επιβάλλεται να συνεχίσεις μέχρι την κορυφή του. Και τότε… και τότε… Φθάνοντας στην κορυφή αντικρίζεις μια θέα που όμοια της δεν υπάρχει. Φαίνονται όλα από ψηλά τόσο υπέροχα, τόσο γαλήνια, με μια σπάνια ομορφιά και τότε συνειδητοποιείς ότι αν δεν ανέβαινες ποτέ την ανηφόρα, δεν θα έβλεπες ποτέ αυτή την θέα….
Σου έχει μείνει όμως και κάτι ακόμα, ακολουθεί η κατηφόρα και θα πρέπει να προσέξεις πολύ και εκεί για να μην γκρεμοτσακιστείς και πάνε όλοι οι κόποι σου χαμένοι. Θα πρέπει να διαχειριστείς σοφά αυτήν την «κατηφόρα», όση σοφία υπάρχει σε κάτι τέτοιες στιγμές. Ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο, τα δικά του βιώματα, που θα τον κάνουν να επανέλθει μετά από κάτι τέτοιο. Κάτι τέτοιο που τον κάνει να φτάσει στα όριά του και να μετρά τις αντοχές του. Που τον κάνει να μετράει το πόσο μεγάλη δύναμη ψυχής έχει και που αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη αυτής της δύναμης…
Στην δική μου περίπτωση παρασυρόμενος από το Κεφαλλονίτικο πείσμα μου και ξεροκεφαλιά μου αλλά και την αφέλεια της νιότης που όλα τα θεωρεί εύκολα, είπα «όχι, ρε πούστη μου θα τα καταφέρω»… και τα κατάφερα!!… και πέρασαν 17 χρόνια από τότε… και παντρεύτηκα την από τότε σύντροφο μου και τωρινή πια σύζυγος μου, μητέρα των δύο πανέμορφων κοριτσιών μου, παντοτινό μου στήριγμα και παρούσα σε κάθε μου στιγμή ευχάριστη ή άσχημη. Όλοι μας όμως μπορούμε να βρούμε αυτή την δύναμη, την «θάλασσα μέσα μας», που πότε είναι τρικυμιώδης και παρασέρνει στο διάβα της κάθε αρνητισμό, κάθε μιζέρια που είναι λογικό να εμφανιστεί αλλά και πότε είναι γαλήνια, ήρεμη όπως είναι την ώρα που χαράζει ο ήλιος που την αγκαλιάζει με τις ακτίνες του και την ζεσταίνει μέχρι τον βυθό της. Μέχρι τον βυθό της ψυχής μας…
Ο ήλιος, ο οποίος μας περισσεύει σε αυτό το οικόπεδο του πλανήτη που μας έλαχε να ζούμε νομίζω είναι ζωτικής σημασίας. Όπως για τα φυτά που τον έχουνε ανάγκη, έτσι νομίζω κι εμείς. Μια βόλτα στο πάρκο για να ταΐσουμε τις πάπιες (οκ, οκ, και χωρίς πάπιες), μια βόλτα με το αμάξι στη θάλασσα να γεμίσουν τα πνευμόνια μας από την αύρα της, να ακούσουμε το κύμα της, να γευτούμε την αλμύρα της νομίζω έχει καλύτερα αποτελέσματα από το οπουδήποτε αντικαταθλιπτικό φάρμακο.
Μεγάλη σημασία έχει και η καθημερινότητα, η «ρουτίνα» που είχαμε πριν τον καρκίνο. Πολλές φορές υποτιμούμε την έννοια της ρουτίνας, γκρινιάζουμε και δεν καταλαβαίνουμε την δύναμή της αλλά όταν βρεθούμε σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, την αναπολούμε , λέμε «τι καλά ήταν τότε» και την εκτιμάμε περισσότερο… Τότε που είχαμε πολλά αλλά θέλαμε περισσότερα αλλά τώρα πια ακόμα και τα λίγα είναι τόσα πολλά.! Νομίζω λοιπόν, ότι όσο το γρηγορότερο γυρίσουμε σε αυτή την καθημερινότητά μας, στην εργασία μας, στις παρέες μας, στους φίλους μας, σε όλα αυτά που κάναμε πριν, τόσο πιο εύκολο θα είναι το μετά.
Το κομμάτι των συγγενών και των φίλων και γενικότερα του περιβάλλοντος μας, για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό . Πολλές φορές εκείνοι το βιώνουν όλο αυτό χειρότερα από εμάς καθώς αν για εμάς υπάρχει η αυτοπροστασία του οργανισμού μας για εκείνους δεν υπάρχει κάτι τέτοιο οργανικό, όσο τεράστια επιθυμία και να διαθέτουν. Το κλειδί είναι η συμπεριφορά τους και να μην σε κάνουν να αισθάνεσαι «άρρωστος» και περιθωριοποιημένος. Δεν μιλάω για την περίπτωση που χρήζεις βοήθειας, μιλάω για το μετά. Η υπερβολική φροντίδα δεν πιστεύω ότι βοηθάει ιδιαίτερα. Είναι πολύ πιο σημαντικό για μας να αισθανθούμε πάλι αυτόνομοι, ότι μπορούμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας. Ότι τα καταφέραμε και είμαστε και πάλι δυνατοί και ακμαίοι. Σίγουρα με περισσότερες ουλές και σημάδια, αλλά εξίσου όμορφοι. Άλλωστε νομίζω ότι κανένα σημάδι όσο μεγάλο κι αν είναι δεν μπορεί να επισκιάσει την ομορφιά. Ιδίως αν είναι ομορφιά ψυχής!!
Θέλω να πιστεύω ότι καταθέτοντας τις σκέψεις μου μίλησα για τον «κατήφορο» μετά τον «Γολγοθά» που είναι εξίσου επικίνδυνος Τόσο πολύ που μπορεί να σε γκρεμοτσακίσει και να σου κάνει χειρότερο κακό από την ίδια την αρρώστια. Είναι κρίμα, μεγάλο κρίμα να περάσεις όόόλο αυτό το «βουνό» και να τσακίσεις μετά. Προσοχή λοιπόν! Μικρά βήματα, προσεκτικά και σίγουρα, με χαμόγελο τεράστιο μιας και είσαι πια στην κατηφόρα και πλησιάζεις στο τέλος και δίπλα σου να έχεις ένα χέρι σφιχτοδεμένο με το δικό σου που να μην σε οδηγεί όμως, αλλά να σε στηρίζει σταθερά στο βάδισμά σου. Στο βάδισμά σου για τον δικός σου αγώνα. Στο βάδισμά σου για την δική σου ΝΙΚΗ!!
Υ.Γ.1 : «Οι δυσκολίες της ζωής αντιμετωπίζονται με 3 τρόπους: την ελπίδα, το όνειρο και το χιούμορ» I. Kant (Γερμανός φιλόσοφος)
Υ.Γ.2 : «Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός μπορείς να είσαι μέχρι την στιγμή που το «να είσαι δυνατός» είναι η μόνη επιλογή που έχεις» Bob Marley (Τζαμαϊκανός τραγουδιστής)
Βασίλης Αλιβιζάτος
Η ιστορία του Βασίλη :
Αυτός είναι ήρωας! Συγκλονιστική βιωματική ιστορία! Έπεσε πολλές φορές κτυπημένος αλλά ξανασηκώθηκε!
