Στο ποδόσφαιρο µιλάµε συνεχώς για µάχες, νίκες, ήττες. Καθηµερινά οι δηµοσιογράφοι γράφουµε χιλιάδες λέξεις για να αποθεώσουµε ή να “κράξουµε” αθλητές για την απόδοση τους µέσα στον αγωνιστικό χώρο ή για τη συµπεριφορά τους έξω από αυτόν.
Υπάρχουν, όµως, κάποιες στιγµές που όλα αυτά τα άρθρα και τα σχόλια µοιάζουν περιττά και ανούσια, γιατί προκύπτουν θέµατα πολύ πιο σηµαντικά. Θέµατα που αφορούν τη ζωή και το θάνατο. Ένα τέτοιο παράδειγµα είναι και η 25χρονη Αναστασία Νικολάου από την Αγία Νάπα. Η ζωή της όλη περιστρεφόταν γύρω από το ποδόσφαιρο. Έπαιζε στην ΑΕΚ Κοκκινοχωρίων και διετέλεσε αρχηγός της Εθνικής Κύπρου. Η µία επιτυχία διαδεχόταν την άλλη και το µέλλον της στον χώρο του ποδοσφαίρου διαγραφόταν λαµπρό.
Μια εξέταση ρουτίνας το 2013 µετά από τροµερούς πονοκεφάλους εξελίσσεται σε διάγνωση για όγκο στον εγκέφαλο. Η Αναστασία τότε ήταν 21 χρονών. Η εξέταση οδήγησε σε MRI και ακολούθως έγινε βιοψία.
Όπως αρχικά της είχαν πει ο όγκος ήταν κατηγορίας Ένα, δηλαδή µη κακοήθης. Οι µάχες όµως που καλείται να δώσει προσεχώς δεν θα είναι µε την αντίπαλη οµάδα στο γήπεδο αλλά µε τον καρκίνο.
Έπρεπε να µεταβεί άµεσα στην Γερµανία. Λόγω όµως γραφειοκρατίας η Αναστασία καθυστέρησε αρκετά για να κάνει την επέµβαση. Ο γιατρός προειδοποίησε προ-χειρουργικά πως εκεί που είναι ο όγκος υπήρχε περίπτωση να πάθει εγκεφαλικό. Για κακή της τύχη η Αναστασία έπαθε το εγκεφαλικό και παρέµεινε στην εντατική πτέρυγα για δέκα ηµέρες. Επίσης, κατά τη διάρκεια της επέµβασης διαπιστώθηκε πως ο όγκος ήταν κατηγορίας ∆ύο και δεν µπορούσε να αφαιρεθεί. Από το εγκεφαλικό η Αναστασία έπαθε ηµιπαράλυση σε όλη τη δεξιά πλευρά όπου επηρέασε εκτός από την οµιλία και την κίνησή της. Στην Κύπρο επέστρεψε µε αναπηρικό καροτσάκι.
Και κάπως έτσι αλλάζει η ζωή της οριστικά. Αλλάζουν όµως και οι προτεραιότητές της. Καθηµερινός της αγώνας γίνεται η επαναφορά της. Όταν επέστρεψε από τη Γερµανία παρέµεινε στη µονάδα Φυσικής Ιατρικής Αποκατάστασης Μέλαθρον για περίπου έξι µήνες.
Στην πορεία ξεκίνησε φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία και γυµναστήριο.
Στη συνάντησή µας η Αναστασία ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα της γιατί πολλές φορές η µνήµη της την εγκαταλείπει και δεν µπορεί να εκφραστεί. Όπως και µε την Αναστασία έτσι και µε τον πατέρα της βλέπεις στα µάτια τους το χαρακτηριστικό του αγωνιστή. ∆εν µοιρολατρούν, αντιθέτως: «Κανένας δεν µπορεί να φανταστεί πως θα περάσει κάτι τέτοιο. Πόσο µάλλον πως το παιδί σου θα περάσει από αυτή τη διαδικασία και αυτόν τον πόνο. Προσπαθούµε και κάνουµε ό,τι µπορούµε. Η ζωή εξάλλου έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Είµαστε ευγνώµωνες που είναι ζωντανή. Στη Γερµανία έχουµε δει τα χειρότερα», µας λέει ο πατέρας της.
Σήµερα η Αναστασία έχει επανέλθει ως ένα σηµείο, αλλά δεν είναι σε θέση να κρατήσει αντικείµενο και δεν µπορεί να εκφραστεί όπως πριν. Αυτό όµως που µου έκανε εντύπωση είναι πως τα γαλανά της µάτια λάµπουν. Το χαµόγελο ήταν µονίµως ζωγραφισµένο στο πρόσωπό της καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης και προσπαθούσε να καθησυχάσει τον πατέρα της λέγοντάς του: «Βρε πατέρα, µια χαρά είµαι». Αντιµετωπίζει την ασθένεια χωρίς φόβο, µε χαµόγελο και ψάχνει να βρει τη θετική πλευρά. Όπως µας είπε «Πρέπει να το νικήσω» και να χαρίσω γρήγορα το χαµόγελο στην οικογένειά µου και στους ανθρώπους που µε αγαπούν.
