Δεν τον ήξερα -εννοείται- καθόλου.
Είχα την ευμενή ατυχία να τον γνωρίσω για λίγους μήνες. Απίστευτα πυκνούς μήνες.
Όταν έπιασε να ανεβαίνει το τελικό ανηφόρι προς τον «Κρανίου Τόπο» -«με γρασωμένα τ’ άρβυλα στη φριχτή πάντοτες ανηφορίζω»…
Μήνες λίγοι αλλά ο Δημήτρης κέρασε τον μεσήλικο και γδαρμένο από τις πολύχρονες μάχες γιατρό, ένα υπερσυμπυκνωμένο μείγμα· επίγνωσης της τελικής ματαιότητας και συνάμα πείσματος με μια διαμπερή ευγένεια ψυχής που διαπότιζε κάθε του κίνηση.
Μέσα στη βοή των τελευταίων μαχών της «άτακτης υποχώρησής μας», καχέκτης και με κοιλιά πρησμένη βρήκε το κουράγιο να μιλήσει από το βήμα του συνεδρίου «καθ’ οδόν προς τον βέλτιστο θεραπευτικό συντελεστή στην ογκολογία» και να μεταδώσει το υπέροχο μήνυμα του «έξεστι γενναίοις μάχεσθαι»· αντλούσε δύναμη από όση του είχε απομείνει αλλά και από την πιστή του Πίστη και την πρόσφερε γενναιόδωρα σε όσους ανθρώπινα λιποψυχούν μπροστά στην επέλαση του Υπέρτερου -που «μπορεί τελικά να νικηθεί αρκεί να το πιστέψουμε». Με σύνθημα επαναλαμβανόμενο ένα ρήμα: «Συνεχίζουμε!»
Όχι, ο Δημήτρης δε νικήθηκε.
Δεν πέθανε.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν δεν τους θυμούνται πια.
Ποιος μπορεί να λησμονήσει τον Δημήτρη;
Μόνο όποιος δε γνώρισε αυτό το παληκάρι-μαχητή σε ό,τι καταπιάστηκε στην κοινωνική και επαγγελματική και ζωή· ένας αληθινός πολίτης που θα μας λείψει.
Δημήτρη, εμείς στον «Άγιο Σάββα» που δεν καταφέραμε να σε συγκρατήσουμε καθώς ξεμάκραινες απτόητος για «αλλού», σε αποχαιρετούμε με τούτον τον μικρό επίλογο και κρατούμε ενός λεπτού σιγή.
Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Οι γιατροί της Α’ Παθολογικής-Ογκολογικής κλινικής
Το νοσηλευτικό προσωπικό του ΒΔ4
«Άγιος Σάββας»
