Όταν τα παιδιά ρωτούν…

Πρέπει; και πώς θα μιλήσω στο παιδί μου για τον καρκίνο;

Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να ανακοινώσεις σε ένα παιδί  ότι ο γονιός του νοσεί από καρκίνο. Πάντα θεωρούμε ότι τα παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα των ενηλίκων ,όμως σφάλλουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ένα παιδί ανεξάρτητα από την ηλικία του είναι σίγουρα σε θέση να νιώσει την αλλαγή στην ζωή του ρεαλιστικά αλλά και συναισθηματικά.

  • Πως προσεγγίζουμε ένα παιδί;
  • Τι ακριβώς αποκαλύπτουμε για την κατάσταση της υγείας του γονιού του;
  • Παίζει ρόλο η ηλικία του παιδιού;

Αρχικά σε παιδιά προσχολικής ηλικίας προσπαθούμε να μην αναφέρουμε λέξεις όπως ασθένεια, καρκίνος διότι το γνωστικό τους σύστημα δεν είναι έτοιμο να δεχτεί αφηρημένες έννοιες και έχουν την τάση να προσωποποιούν, δηλαδή φαντάζονται ότι ο καρκίνος είναι πρόσωπο, ον. Δεν μπορούν να κατανοήσουν την πραγματική διάσταση των λέξεων αυτών και κατά πάσα πιθανότητα θα μπερδευτούν. Προσπαθούμε πάντα να επικοινωνήσουμε στην δική τους γλώσσα στοχεύοντας πάντα στο να νιώσουν ασφάλεια.

Σε παιδιά σχολικής ηλικίας ξεκινάμε πάντα με ειλικρίνεια , αποφεύγοντας  να λέμε ψέματα για το που βρίσκεται ο γονιός ,αν είναι καλά  αλλά και οποιαδήποτε άλλη απορία έχει το παιδί μας. Σε αυτήν την ηλικία είναι πολύ σημαντικό να αποφεύγουμε ιατρικές λεπτομέρειες καθώς τα παιδιά έχουν την τάση να ταυτίζονται και να σωματοποιούν. Για παράδειγμα αν ο γονιός πονάει στο πόδι του τότε είναι πολύ πιθανόν εξαιτίας τέτοιων ψυχολογικών διεργασιών το παιδί να ταυτιστεί και να αρχίσει να κουτσαίνει.

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Στην ηλικία της εφηβείας τα πράγματα είναι διαφορετικά ,πλέον μπορούμε να επικοινωνήσουμε στα παιδιά μας ως ενήλικες.  Ο έφηβος περνάει μια από τις πιο μεταβατικές περιόδους της ζωής  του, οι αλλαγές που βιώνει κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο είναι δραματικές και για αυτό  ενημερώνουμε με προσοχή για το τι ακριβώς συμβαίνει προσπαθώντας παράλληλα να μην προσδώσουμε άγχος και πανικό για την όλη κατάσταση.

Ανεξάρτητα όμως από την ηλικία του παιδιού χρειάζεται πάντα να κάνουμε κάτι πολύ απλό…Να ρωτήσουμε το παιδί μας, τι σκέφτεται, τι φαντάζεται στο μυαλό του ότι ισχύει, ποιοι είναι οι φόβοι του και τα άγχη του για τον γονιό του.

Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να τα προστατέψουμε από την δύσκολη πραγματικότητα ξεχνάμε απλά να επικοινωνήσουμε ή να συζητήσουμε ουσιαστικά με τα παιδιά μας. Σε πρακτικό επίπεδο αυτό που μπορεί να ενισχύσει το αίσθημα της ασφάλειας που νιώθει ένα παιδί είναι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε όσο το δυνατόν γίνεται την καθημερινότητα του στα ίδια επίπεδα που ήταν πάντα.

Τα παιδιά πολλές φορές μας εκπλήσσουν διότι επιδεικνύουν μια απίστευτη ικανότητα για προσαρμογή…

 

 

————————————————————————————-

Γράφει η Μαίρη Ι.Βαρβαρούση
Γεννήθηκε το 1983 στην Πτολεμαΐδα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε την κατεύθυνση της Κλινικής Ψυχολογίας με παράλληλη εκπαίδευση στην Γνωστική Αναλυτική και Γνωστική Συμπεριφορική θεραπεία. Συμμετείχε σε συνέδρια με ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις.

Από το 2005 ζει και εργάζεται στην Πτολεμαΐδα όπου διατηρεί ιδιωτικό γραφείο.

ΜΑΙΡΗ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣΗ