ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

Η φίλη Σοφία με την εισαγωγική κάρτα της στο fb να γράφει: "I will win. Maybe not today, or tomorrow. But one day I will win", βρέθηκε στα 19 της αντιμέτωπη με τον καρκίνο και τον νίκησε. Μας έστειλε αυτή τη συνέντευξη για να τη φιλοξενήσουμε στο WINCANCER και να στείλουμε και από εδώ μήνυμα αισιοδοξίας! Της ευχόμαστε όλη της η ζωή να είναι γεμάτη ΥΓΕΙΑ και ΧΑΜΟΓΕΛΑ!

Ο καρκίνος είναι μία από τις σοβαρότερες ασθένειες των ημερών μας. Αν και η επιστήμη έχει ακμάσει τόσο ώστε να μιλάμε για ραγδαία εξέλιξη, το “γιατροσόφι” που θα  κάνει τον καρκίνο να φαντάζει σαν μια απλή ίωση δεν έχει βρεθεί ακόμη. Κατά καιρούς ακούμε πως η ιατρική κοινότητα έχει έρθει πολύ κοντά στο να ανακαλύψει κάποιο φάρμακο που θα προσφέρει ίαση, αλλά ακόμη δεν μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά. Το μόνο που μπορούμε να πούμε ανεπιφύλαχτα είναι πώς η ψυχική  δύναμη και η επιθυμία για ζωή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Ναι, ναι ξέρω… θα μου πείτε ποιος έχει δύναμη και πιστή όταν βλέπει τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν; Κι όμως εγώ έχω μια φίλη, η οποία τα κατάφερε. Νομίζω, όμως, πως αυτή θα μας τα πει καλύτερα από ότι εγώ.

Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας σου; Σε ποια ηλικία βρισκόσουν;

             <<Στην ηλικία των 19 μου χρόνων ήρθα αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Όλα ξεκίνησαν μία μέρα του Νοέμβριου με έναν απλό βήχα και έναν χαμηλό πυρετό. Όπως ο καθένας μας δε το θεώρησα σοβαρό και το άφησα πιστεύοντας πως θα περάσει μόνο του. Μια εβδομάδα μετά, και με τα δυο αυτά συμπτώματα να επιμένουν, πήρα την απόφαση να πάω στο νοσοκομείο του Ναυπλίου. Δε μου βγήκε σε καλό όμως η απόφαση αυτή. Η λάθος διάγνωση του γιατρού, με έκανε να καθυστερήσω δύο μήνες με αποτέλεσμα να φτάσω στο δεύτερο στάδιο, άρα περισσότερες χημειοθεραπείες και δυστυχώς δεν μπόρεσα να αποφύγω τις ακτινοβολίες. Σήμερα έντεκα μήνες μετά βρίσκομαι πια στις ακτινοβολίες και ελπίζω αυτό να είναι και το τέλος.>>  

  Μετά τη διάγνωση πώς διαμορφώθηκε η καθημερινότητά σου;

              <<Μετά τη διάγνωση και με την έναρξη πια των χημειοθεραπειών υπήρχαν μέρες που ούτε από το κρεβάτι μου δε μπορούσα να σηκωθώ. Άρα, ναι η καθημερινότητα μου είχε αλλάξει αρκετά. Βέβαια, τις μέρες που ήμουν καλά προσπαθούσα να κερδίσω όσο χρόνο είχα χάσει.>>

  Υπήρξαν αλλαγές στην εμφάνισή σου που σε τρόμαξαν;

                <<Υπήρξαν αρκετές αλλαγές στην εμφάνισή μου που με τρόμαξαν και δεν το κρύβω πως για αρκετό καιρό με πήραν από κάτω. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που μπήκα να κάνω μπάνιο και όσο νερό έπεφτε στα μαλλιά μου, άλλο τόσο έπεφταν και τα μαλλιά μου στην μπανιέρα. Ωστόσο, μέσα στην ατυχία μου ήμουν και τυχερή γιατί δεν τα έχασα όλα!>>         

Ποια ήταν η στάση της κοινωνίας απέναντι σου; Ποιο πιστεύεις πως είναι το μεγαλύτερο στερεότυπο που έχει ο κόσμος για τον καρκίνο;

              <<Δεν ένιωσα τη στάση της κοινωνίας απέναντι μου να αλλάζει. Ίσως γιατί δεν το επέτρεψα εγώ. Βέβαια, ο κόσμος έχει συνδυάσει την ασθένεια αυτή με τον θάνατο, νομίζω αυτό είναι και το μεγαλύτερο στερεότυπο όσον αφορά τη συγκεκριμένη ασθένεια. Ακόμη, και αν είναι έτσι όμως, υπάρχουν τρόποι να του ξεφύγεις!>>

Η οικογένειά σου και οι φίλοι σου τι ρόλο έπαιξαν στην προσπάθειά σου;

            << Ήταν σαν να είχε αναλάβει ο καθένας το δικό του ρόλο, προκειμένου να με δουν πάλι έτσι, όπως με γνωρίσαν.>>

Από που αντλούσες δύναμη; Εάν σου έλεγα να ευχαριστήσεις ιδιαίτερα έναν άνθρωπο, ποιος θα ήταν αυτός;

               <<Από αυτή μου την περιπέτεια κατάλαβα πως μόνο ο Θεός σου δίνει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις. Αρκεί να έχεις πίστη. Βέβαια και η πίστη των γονιών μου σε εμένα με έκανε να μην το βάλω κάτω. Το πιο  μεγάλο μου ευχαριστώ λοιπόν, μετά το Θεό το  χρωστάω σε εκείνους.>>

Υπήρξε κάποιος γιατρός που με τη στάση του και τη συμπεριφορά του σε βοήθησε, κυρίως ψυχολογικά, στην πρόοδο της υγείας σου;

              <<Ναι, φυσικά. Η γιατρός που με είχε αναλάβει, με το να μου λέει πως όλα θα πάνε και πηγαίνουν καλυτέρα… ακόμη και αν δε πήγαιναν.>>

Όσον αφορά τις ιατροφαρμακευτικές παροχές, πιστεύεις πως το ελληνικό σύστημα   υγείας λειτουργεί σωστά;

              <<Το ελληνικό σύστημα υγείας είναι η ΝΤΡΟΠΗ της χώρας. Κάποια φάρμακα, τα οποία έπρεπε να τα παρέχει το κράτος, αναγκαζόμουν να τα αγοράζω εγώ η ίδια. Το ίδιο συνέβαινε και με τα φάρμακα των χημειοθεραπειών. Ακόμη και τώρα στις ακτινοβολίες για να πάρεις σειρά σε δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον 3 μήνες, πράγμα που σημαίνει πως “φλερτάρεις” με το θάνατο. Έτσι, αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι.>>

Πιστεύεις πως όλο αυτό σε ωρίμασε; Άλλαξε τη θεώρησή σου για τη ζωή;

            << Έμαθα να ζω την κάθε ημέρα μου σαν να είναι η τελευταία. Επιπλέον, έβγαλα από τη ζωή μου ανθρώπους που μόνο θλίψη μου προσέφεραν. Ναι, πιστεύω πως όλο αυτό με άλλαξε.>> 

Μίλησέ μου για τα όνειρα και τους στόχους σου.

            <<Το μεγαλύτερό μου όνειρο και επιθυμία μαζί είναι να σταματήσει ο κόσμος να νοσεί από αυτήν την ασθένεια και ο μεγαλύτερός μου στόχος είναι να φτιάξω στη Σοφία ό,τι ο καρκίνος θέλησε να χαλάσει.>>   

 Ποια θα ήταν η συμβουλή σου σε κάποιον που προσπαθεί να ξεπεράσει αυτήν την ασθένεια;

              << Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καρκίνος φοβάται τα χαμόγελα. Άρα, χαμογελάστε. Μην τον φοβάστε. Πάρτε τον σαν να μην είναι κάτι σοβαρό. Με πίστη στο Θεό και στον εαυτό σας, η νίκη δε θα αργήσει να έρθει. Μην εγκαταλείπετε. Καλύτερα να πεθάνεις πολεμώντας.>> 

Σε ευχαριστούμε ιδιαίτερα Σοφία για όλα όσα μας είπες.

ΥΓ.:  Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και προσωπικά και να σου ευχηθώ τα καλύτερα μέσα από την καρδιά μου!

stop-cancer

Η συνέντευξη αυτή φιλοξενήθηκε αρχικά στο eponymousview.gr στις 21 Οκτωβρίου 2016:

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ